Over de rode vlaggetjes

Hier zijn we weer.

Ik weet niet goed hoe ik er ben beland, op dit dieptepunt – ik zit nog niet beneden in de kloof, maar hang zo ergens halverwege de verticale rotswand aan een zich nog net met drie wortels aan het leven vastklampend schraal boompje.
Het is, net als anders, net als de vorige keren, weer geleidelijk aan gegaan.

Terugkijkend op de voorbij weken, waren er nochtans tekenen. Mijn rode vlaggetjes, zoals ik ze ooit gedoopt heb.

Het belangrijkste: niet meer alle dingen doen van mijn gouden lijst, de dingen waar ik energie of net rust van krijg.
Er was energie om te koken, te wandelen of te fietsen, dus maakte ik me er verder geen zorgen om, maar het is bijvoorbeeld alweer weken geleden dat ik nog een boek vastnam. Ook voor bloggen ontbrak het me aan inspiratie en fut, terwijl mijn hoofd nochtans overvol zit – zo’n beetje als een zware virale infectie die een stop in uw neus gestoken heeft, dát gevoel.

En toen herinnerde ik me de rode vlaggetjes – ik was vergeten dat het er zo veel waren, eigenlijk, en zo duidelijk.

• slecht slapen: check. Maar dat is volledig mijn eigen schuld, gezien ik steevast te laat in bed stap. Ik krijg mezelf moeilijk uit de zetel gesleurd en zit ook daarna nog minstens een half uur door social media te scrollen. Iemand zou mijn gsm om 22u moeten komen afpakken eigenlijk.
• slecht eten: dat valt momenteel goed mee, behalve de tussendoortjes, maar dat is niet anders dan anders (want ik ben echt een snoeper).
• vreetbuien: nog zelden, en dat is een godsgeschenk.
• niet sporten: jawel, het is het enige wat me nog écht energie geeft dezer dagen
• direct moe na een inspanning: ook geen last van (oef)
• constant stressgevoel: check, checkerdecheck. Die fysieke druk op mijn middenrif, mijn buikspieren die zich constant opspannen (een sixpack heb ik evenwel nog niet), mijn ademhaling die steeds hortender gaat – hallo hyperventilatie, long time no see. Al loert het altijd ergens op de achtergrond, maar nu is het dus weer helemaal op de voorgrond. Niet te negeren. Tot ik pijn heb aan mijn luchtpijp, en nog meer stress krijg door de schrik dat dit nooit meer over gaat gaan want ik heb geen idee hoe ik het kan doen minderen, laat staan weggaan. (Vicieuze cirkel, hallo!) Dat ademnood een corona-symptoom is, helpt ook niet bepaald om rustig te worden, I tell you. Dus toch maar langs de huisarts. (Nog meer stress! Want ge weet maar nooit!)
  En het is in zo’n staat dat ik van álles stress krijg. Dat gaat over een boodschappenlijstje moeten maken over de boodschappen gaan doen tot thuis alles moeten uitladen, over kiezen tussen twee soorten compost of zelfs leuke dingen zoals struiken kiezen voor in de voortuin: alles doet de band rond mijn middenrif nog verder aanspannen.

• niet bloggen: check, want toen ik deze post begon te schrijven was dat lichtjes onder dwang van mezelf en dacht ik niet dat ik verder zou raken dan twee zinnen. Maar kijk!
• constant futloos: dat begint wel te gaan gebeuren ja, zoals ik ’s avonds zelfs geen fut meer heb om te schrijven en liggend in de zetel naar Boy Meets World kijk.
• niet lezen: helaas, ja. Zo jammer dit!
• niet kunnen concentreren/dingen vergeten: de hoofdreden dat ik niet meer (of zelden) lees en bijvoorbeeld geen muziek meer kan luisteren terwijl ik met iets anders bezig ben.
• trekkende spiertjes: nog geen last van, gelukkig.
• blokkeren bij het maken van to-do-lijstjes: terwijl die mij net rust zouden kunnen geven (want er moet bijvoorbeeld nog heel veel gebeuren in de tuin vooraleer we onze bestelling struiken in de grond kunnen steken begin december) want overzicht en structuur en houvast, wil ik gewoon ergens in een hoekje op een bolletje gaan liggen en hopen dat alles zich vanzelf oplost.
• hartslag in rust boven de 70bpm: ik vergeet altijd hoe accuraat mijn hartslag als stressmeter is. In rustige periodes kan het zakken tot 65, maar de afgelopen maanden, zie ik, is hij regelmatig boven de 70 gegaan, en sinds half oktober ben ik er niet meer onder geweest. 74 was de piek van enkele dagen geleden.

• de rug: heel, maar echt héél veel last van gehad de voorbije maanden. De afgelopen nachten word ik wakker van het gevoel alsof alle zenuwen in mijn rug zich samentrekken. Dat ik geen fan ben van ons peperdure Aupingbed helpt daar niet bepaald aan. Het opgespannen-rug-gevoel keert later op de dag soms terug als ik veel moet rechtstaan.
• stijgend gewicht: ik ben stabiel sinds de zomer, en dat is fijn, ook al zit ik op mijn hoogste gewicht ooit. Het is maar een cijfertje en ik staar me er niet meer blind op – als het ooit, ooit mentaal beter met me gaat, komt dat wel weer goed. Dat weet ik.

Misschien moet ik wat vaker stilstaan bij de vlaggetjes en welke kleur ze hebben. Natuurlijk was ik me ervan bewust dat ik wat lustelozer was, dat het me steeds meer moeite kost om de gouden randjes te zien, en dat in combinatie met de kortere dagen (wat elk jaar vroeg of laat voor een dipje zorgt), de stijgende corona-grafieken (en weten wat er zat aan te komen, namelijk strengere maatregelen) en die persoon uit mijn omgeving met wie het al maanden op en af gaat, heeft me definitief de put ingeduwd. De ‘stressput’, want dat is het eigenlijk: stress in zijn puurste vorm. Angst, eigenlijk ook voor een deel, voor wat de toekomst gaat brengen.
De afgelopen maanden had ik mezelf aangeleerd niet verder te kijken dan één week. Mensen die al beginnen over Kerstmis “en houd die datum zeker vrij”: ik begrijp dat ge iets nodig hebt om naar uit te kijken, maar wie weet wat het over twee maanden gaat zijn, of zelfs maar volgende week?
Dat is een goed beschermingsmechanisme vind ik zelf, maar het zorgt er anderzijds voor dat ik niks heb om naar uit te kijken op de lange termijn (wie wel eigenlijk) en mijn best moet doen om op korte termijn lichtpuntjes te zoeken, en op de één of andere manier was dat de voorbije weken moeilijker. Te veel wind voor een deugddoend fietstochtje, de hyperventilatie die zich opbouwde zodat wandelen zelfs niet meer zo fijn was, donker na het werk, … Ge kent het wel hé. (Intussen heb ik nog eens een postje met gouden randjes geschreven, en feitelijk waren er nog best veel leuke dingen ook, dus zo erg is het allemaal niet.)

Dus waar bloggen niet al goed voor is: nu weet ik weer wat de rode vlaggetjes zijn en moet ik zien dat ik ze niet vertrap, want het zijn er véél.
En kijk, vandaag ging mijn ademhaling al iets minder pijnlijk en ben ik gaan fietsen want de zon scheen aan een stralend blauwe lucht en meer moet dat soms niet zijn.

Steken er bij jou rode vlaggetjes uit?