Wel ik ga direct met de deur in huis vallen: niet zo goed.
Aanloop.
- Halverwege mei was er een workshop over stress & burn-out bij HetWeb waarbij we de stresscurve bekeken, en de schellen vielen van mijn ogen: ‘Leen kind, gij zit godverdomme weer veel te ver in die oranje zone. Het zal vechten worden om daar weer uit te klimmen, terug naar de veilige andere kant van de top van de grafiek.’ De moed zakte me in de schoenen.
- Ik las Het burn-out dagboek van Maaike Hartjes. Ik dacht altijd dat mijn burn-out van twee jaar geleden geen ‘echte’ burn-out was omdat ik niet halfblind werd of me nog wél uit bed kon sleuren, maar Maaike had bijna exact dezelfde symptomen als ik. Er was zoveel herkenbaarheid in dit boek dat het te confronterend was. Alleen bleef Maaike maandenlang thuis en begon ze stilletjesaan weer met werken zonder professionele hulp, terwijl ik na een maand weer fulltime ging werken en ik overal hulp zocht, bij coaches en psychologen en yoga.
- Er waren de vele kleine symptomen: dat ik mij ergerde aan alles en iedereen, dat ik bij momenten echt klote sliep, dat mijn middenrif zich opspande alsof het niet wilde dat ik nog ooit normaal zou kunnen ademen (dat heet hyperventilatie ’t schijnt), dat ik zoveel vergat (kortetermijngeheugen wat is dat?) maar intussen wel nog een Marco Borsato-liedje kon meebrullen dat ik geen tijden had gehoord (want met wat voor onnuttige informatie puilen uw hersens eigenlijk uit zeg?)… En het feit dat ik begin dit jaar deze rubriek begon, goed wetende dat ik aan het afglijden was, maar er verder niks mee deed. Ik heb zoveel snipperdagen opgenomen, gewoon om thuis in mijn zetel te kunnen crashen. Hoezo is dat normaal? Ik ben 32, niet 82; een weekend waarin ik enkel wat in de tuin pruts, de was doe en een boek lees, zou mijn batterijen net moeten opladen, maar dat hielp allemaal al lang niet meer.
- Ik werd door de kleinste dingen keihard geraakt – een stuk grond boven op mijn berg dat te koop stond en ik zag de appartementsgebouwen al verrijzen (maar het bleek achteraf toch landbouwgrond; paniek voor niks), Sarah Bettens die plots Sam Bettens gaat worden en nu moet ik afscheid nemen van de mooiste stem ever: het was allemaal goed voor paniekerige huilbuien. Zo van die kleine onnozele dingen waar andere mensen totaal niet van wakker liggen, trok ik mij aan alsof het einde van de wereld nabij was.
De oorzaken.
Dit keer niet per se het werk – vorige keer was het zo duidelijk dat het aan bepaalde taken lag, die intussen ver uit mijn buurt blijven. Mijn workload is onder controle, al zijn er natuurlijk de kleine dagdagelijkse frustraties… maar wie heeft die niet? Het was een samenloop van omstandigheden die een jaar geleden al begon, op de dag dat het lief mij ten huwelijk vroeg en ik besloot dat we binnen zeven maanden zouden gaan trouwen.
Daar kwam de aankoop van een huis bij en de vele hoewel erg leuke keuzes die we moesten maken betreffende keuken, badkamer en die zaken.
Er was Nepal, een fysieke uitdaging om u tegen te zeggen want efkes naar 4100m wandelen met elke nacht slecht slapen en een belabberde conditie, het is geen aanrader.
De drie weken voor onze trouw heb ik in een waas van stress geleefd.
En toen volgde in december de weerslag: spieren begonnen op onvoorspelbare momenten te trillen in mijn dij en mijn ooglid, de ene insomnianacht volgde op de andere en toen was het kerstvakantie. De winter brengt altijd iets van rust, mensen zitten liever gezellig binnen en zo ook ik. De zetel was (en is) mijn beste vriend.
Toen werd er vlakbij iemand Ziek, ge wilt niet weten hoeveel ik daarvoor wanhopig heb liggen bleiten, zo bang was ik. Iemand anders zien afzien, iemand die zo nabij is, het maakte iets kapot binnen in mij.
Daarnaast wilden we per se eind mei ons appartement te koop zetten, wat we op het laatste nippertje – alles was eindelijk opgeruimd! – besloten uit te stellen naar na de zomer. Ge wilt niet weten hoeveel fokking stress ik daarvoor heb gehad. Mij efkes neerzetten ging niet, ah neen, ge kunt beter nog een deur afwassen of eens naar het containerpark gaan!
En toen was er dus die stress-workshop.
BOEM.
Ik nam met opzet het weekend na die beruchte workshop een extra vrije dag op, in de hoop wat te kunnen rusten en veel in mijn moestuin te kunnen zijn, maar dat hele weekend, drie dagen lang, heb ik lopen stressen like there was no tomorrow. Ge wilt het niet weten. Zelfs liggen in de zetel met een boek, mijn favoriete ontspanningshouding, hielp er niet aan: ik lag naar adem te happen als een vis op het droge tot mijn luchtpijp pijn deed.
Toen ik dinsdag naar kantoor ging, wist ik: dit is mijn laatste werkdag deze week. Misschien wel deze maand. Ik deed alles wat ik zeker nog moest doen om het mijn collega’s iets makkelijker te maken tijdens mijn afwezigheid, die (zo hield ik me voor) maximaal twee weken zou duren. Ik knuffelde nog eens extra met kantoorhondje Kona. Ik besteedde extra veel zorg aan de jungle, waarvan ik wist dat die in goede handen zou achtergelaten worden. Ik ruimde mijn bureau op.
Die dinsdagavond ging ik naar de huisarts, en ik stortte in. Begon te bleiten en godverdomme, het voelde zo hard als een herhaling van twee jaar geleden. Maar dan zonder de extreme vermoeidheid die me toen naar haar kantoor had gejaagd. (Zie, een pluspunt.) Ik voel me zo gefaald, omdat ik het heb zien aankomen dit keer, maar er niets aan deed. Niets aan kon doen. Niet wist wat te doen, behalve doorzetten. Ze schreef me een week voor, wat een opluchting was.
Thuis.
Ik mat mezelf een dagelijkse routine aan van opstaan, blogs lezen met mijn bokes met choco, misschien een blog schrijven, dan iets doen in huis (beetje opruimen, de was ophangen, stekjes planten, zo van die kleine dingetjes), iets eten, een boek lezen en eventueel een dutje doen, en ’s namiddags een korte wandeling of naar de tuin of iets dergelijks, maar toch even buiten komen. Dat vond ik belangrijk: frisse lucht en wat beweging elke dag.
Intussen zocht ik een psycholoog, want het is duidelijk dat ik iemand nodig heb die me kan leren hoe ik met stress moet omgaan. Twee jaar geleden lag de focus nogal op ‘uit het dal raken’, en ik weet dat dat mij wel gaat lukken als ik voldoende rust neem enzo, maar wat daarna? Hoe voorkom je dat je weeral afglijdt? Want stress gaat er altijd zijn, in de kleine en de grote dingen. Het stapelt zich op voor je het weet. Een baby die in de rij aan de kassa achter u zijn kweik opentrekt. Inpakken voor een vakantie. Verhuizen. Kleine en grote stressoren. Ik wil niet wééral crashen. Blijkt niet simpel, want overal zijn er wachtlijsten van maanden. De moed zonk me weer in de schoenen.
Wel vond ik een yogatherapeute die me hopelijk wat meer kan leren over meditatie en mindfullness, dingen waarvan ik geloof dat ze me zouden kunnen helpen in tijden dat het water me tot de lippen staat om mijn hoofd even te kunnen ontspannen.
Ik ging naar de huisarts met het voornemen om nog één week bij te vragen, dan zou ik netjes op tijd terug zijn voor de maandelijkse facturatie – de drukste periode op het werk voor mijn functie. Zij wilde me er vier bijgeven. Vier weken! Hallo schuldgevoel, want ik moest onmiddellijk denken aan mijn collega alles zou moeten doen en dat voor het eerst, enenenenenen… *paniek* Uiteindelijk ging ik akkoord met drie extra weken, want anders zou ik bovendien op de ziekenkas terechtkomen en dat is nog een stapje te ver voor mij. Ik beloofde evenwel dat ik zou terugkomen als het niet ging.
We gingen een paar dagen naar Luxemburg en dat waren dagen zonder stress. Maar echt niks. Gewoon slapen, eten, wandelen, eten, repeat.
We waren nog maar onderweg terug naar huis, of de stress stak weer de kop op. Er volgden een paar zware dagen. Vies eigenlijk hoe uw ademhaling zo kan reageren op stress dat ge een hele tijd oppervlakkig aan het ademen zijt tot ge bijna licht in het hoofd wordt. Echt vies.
Ook een kort weekendje Ardennen deed me onnoemelijk veel deugd: plotseling geen last meer met ademhalen (behalve bij bergop wandelen, hahaha). Stress, wat is dat? Zodra we thuis waren, begon het weer… Slecht slapen, slecht eten, het is een vicieuze cirkel waar ik niet scheen uit te raken. Hoe moest dat als ik weer zou gaan werken?
Doordat ik veel tijd had om na te denken, besefte ik dat er toch ook op het werk een aantal kleine frustraties zijn binnengeslopen, hoe graag ik mijn job ook doe en hoe tof het team ook is. Hoe ik die ga aanpakken, daarover moet nog worden nagedacht. Want dat deze frustraties grotendeels bij mezelf liggen, staat vast. De aloude droom om iets voor mezelf te beginnen, stak de kop op, maar het ontbreekt me aan een betrouwbare partner die mee met mij de sprong wil wagen, en aan startkapitaal. En misschien ook aan moed, oké 🙂 Wat wil ik eigenlijk doen met mijn (werk)leven?
Mezelf een sjot onder mijn kont gegeven want de weegschaal die blijft maar omhoog gaan, en het kookboek The Green Kitchen tevoorschijn gehaald. Een weekmenu opgesteld, inclusief gezonde tussendoortjes. Naar de winkel gegaan, en geladen gelijk een muilezel met allerlei gezonde dingen teruggekeerd. En zowaar elke dag, met hulp van het lief, gezond gekookt.
Tegenwoordig hebben we de gewoonte om na het eten nog even een blokje om te doen (kwartiertje wandelen). Ik besefte dat daar mijn prioriteit moet liggen: gezond eten & genoeg bewegen, en vooral kijken in het NU. Waarom moest ik in godsnaam stressen over een nochtans leuke afspraak die over twee weken stond ingepland, of over het feit dat ik komende week weer moest gaan werken?
’s Zondags gingen we wandelen, weer die druk op mijn ademhaling voelen onderweg omdat mijn eerste werkdag dichterbij kwam en ik toch niet zag hoe ik 8u per dag werken kon combineren met voldoende rust vinden, gezond koken en genoeg bewegen. (8.000 stappen is nu mijn doel en haal ik met gemak.) Nog niet.
Back to work.
Twee dagen voor mijn ziekteverlof afliep, besefte ik dat ik nog niet klaar was om weer aan het werk te gaan. Dat ik te weinig sliep om een hele dag met volle concentratie achter een bureau te zitten. Dat ik mezelf moed insprak met de woorden: “Och, ge hebt bijna vakantie, tot dan houdt ge het wel vol.” Flashback naar twee jaar geleden, toen ik compleet overstresst naar Zuid-Tirol vertrok. Niet oké.
Toen liet iemand vallen dat halftijds gaan werken ook een optie kon zijn. Ik informeerde bij de ziekenkas. Ik belde naar HetWeb; ik denk dat die vooral heel blij waren dat ik überhaupt terugkwam 😉 Ook mijn huisarts ging akkoord. En ik, ik zie dat helemaal zitten om elke dag vier uur te gaan werken en dan mooi op tijd thuis te zijn voor mijn middagdutje…
Op de publicatiedag van deze blog – donderdag – ben ik dus weer (halftijds) aan het werk na een maand afwezigheid. Wensen jullie me succes?
Zes jaar geleden…
