Hoe is het nog met dat hoofd en dat lijf van mij? #3

Wel ik ga direct met de deur in huis vallen: niet zo goed.

Aanloop.

• Halverwege mei was er een workshop over stress & burn-out bij HetWeb waarbij we de stresscurve bekeken, en de schellen vielen van mijn ogen: ‘Leen kind, gij zit godverdomme weer veel te ver in die oranje zone. Het zal vechten worden om daar weer uit te klimmen, terug naar de veilige andere kant van de top van de grafiek.’ De moed zakte me in de schoenen.

• Ik las Het burn-out dagboek van Maaike Hartjes. Ik dacht altijd dat mijn burn-out van twee jaar geleden geen ‘echte’ burn-out was omdat ik niet halfblind werd of me nog wél uit bed kon sleuren, maar Maaike had bijna exact dezelfde symptomen als ik. Er was zoveel herkenbaarheid in dit boek dat het te confronterend was. Alleen bleef Maaike maandenlang thuis en begon ze stilletjesaan weer met werken zonder professionele hulp, terwijl ik na een maand weer fulltime ging werken en ik overal hulp zocht, bij coaches en psychologen en yoga.
• Er waren de vele kleine symptomen: dat ik mij ergerde aan alles en iedereen, dat ik bij momenten echt klote sliep, dat mijn middenrif zich opspande alsof het niet wilde dat ik nog ooit normaal zou kunnen ademen (dat heet hyperventilatie ’t schijnt), dat ik zoveel vergat (kortetermijngeheugen wat is dat?) maar intussen wel nog een Marco Borsato-liedje kon meebrullen dat ik geen tijden had gehoord (want met wat voor onnuttige informatie puilen uw hersens eigenlijk uit zeg?)… En het feit dat ik begin dit jaar deze rubriek begon, goed wetende dat ik aan het afglijden was, maar er verder niks mee deed. Ik heb zoveel snipperdagen opgenomen, gewoon om thuis in mijn zetel te kunnen crashen. Hoezo is dat normaal? Ik ben 32, niet 82; een weekend waarin ik enkel wat in de tuin pruts, de was doe en een boek lees, zou mijn batterijen net moeten opladen, maar dat hielp allemaal al lang niet meer.
• Ik werd door de kleinste dingen keihard geraakt – een stuk grond boven op mijn berg dat te koop stond en ik zag de appartementsgebouwen al verrijzen (maar het bleek achteraf toch landbouwgrond; paniek voor niks), Sarah Bettens die plots Sam Bettens gaat worden en nu moet ik afscheid nemen van de mooiste stem ever: het was allemaal goed voor paniekerige huilbuien. Zo van die kleine onnozele dingen waar andere mensen totaal niet van wakker liggen, trok ik mij aan alsof het einde van de wereld nabij was.

De oorzaken.

Dit keer niet per se het werk – vorige keer was het zo duidelijk dat het aan bepaalde taken lag, die intussen ver uit mijn buurt blijven. Mijn workload is onder controle, al zijn er natuurlijk de kleine dagdagelijkse frustraties… maar wie heeft die niet? Het was een samenloop van omstandigheden die een jaar geleden al begon, op de dag dat het lief mij ten huwelijk vroeg en ik besloot dat we binnen zeven maanden zouden gaan trouwen.

Daar kwam de aankoop van een huis bij en de vele hoewel erg leuke keuzes die we moesten maken betreffende keuken, badkamer en die zaken.
Er was Nepal, een fysieke uitdaging om u tegen te zeggen want efkes naar 4100m wandelen met elke nacht slecht slapen en een belabberde conditie, het is geen aanrader.
De drie weken voor onze trouw heb ik in een waas van stress geleefd.

En toen volgde in december de weerslag: spieren begonnen op onvoorspelbare momenten te trillen in mijn dij en mijn ooglid, de ene insomnianacht volgde op de andere en toen was het kerstvakantie. De winter brengt altijd iets van rust, mensen zitten liever gezellig binnen en zo ook ik. De zetel was (en is) mijn beste vriend.

Toen werd er vlakbij iemand Ziek, ge wilt niet weten hoeveel ik daarvoor wanhopig heb liggen bleiten, zo bang was ik. Iemand anders zien afzien, iemand die zo nabij is, het maakte iets kapot binnen in mij.
Daarnaast wilden we per se eind mei ons appartement te koop zetten, wat we op het laatste nippertje – alles was eindelijk opgeruimd! – besloten uit te stellen naar na de zomer. Ge wilt niet weten hoeveel fokking stress ik daarvoor heb gehad. Mij efkes neerzetten ging niet, ah neen, ge kunt beter nog een deur afwassen of eens naar het containerpark gaan!

En toen was er dus die stress-workshop.

BOEM.

Ik nam met opzet het weekend na die beruchte workshop een extra vrije dag op, in de hoop wat te kunnen rusten en veel in mijn moestuin te kunnen zijn, maar dat hele weekend, drie dagen lang, heb ik lopen stressen like there was no tomorrow. Ge wilt het niet weten. Zelfs liggen in de zetel met een boek, mijn favoriete ontspanningshouding, hielp er niet aan: ik lag naar adem te happen als een vis op het droge tot mijn luchtpijp pijn deed.

Toen ik dinsdag naar kantoor ging, wist ik: dit is mijn laatste werkdag deze week. Misschien wel deze maand. Ik deed alles wat ik zeker nog moest doen om het mijn collega’s iets makkelijker te maken tijdens mijn afwezigheid, die (zo hield ik me voor) maximaal twee weken zou duren. Ik knuffelde nog eens extra met kantoorhondje Kona. Ik besteedde extra veel zorg aan de jungle, waarvan ik wist dat die in goede handen zou achtergelaten worden. Ik ruimde mijn bureau op.

Die dinsdagavond ging ik naar de huisarts, en ik stortte in. Begon te bleiten en godverdomme, het voelde zo hard als een herhaling van twee jaar geleden. Maar dan zonder de extreme vermoeidheid die me toen naar haar kantoor had gejaagd. (Zie, een pluspunt.) Ik voel me zo gefaald, omdat ik het heb zien aankomen dit keer, maar er niets aan deed. Niets aan kon doen. Niet wist wat te doen, behalve doorzetten. Ze schreef me een week voor, wat een opluchting was.

Thuis.

Ik mat mezelf een dagelijkse routine aan van opstaan, blogs lezen met mijn bokes met choco, misschien een blog schrijven, dan iets doen in huis (beetje opruimen, de was ophangen, stekjes planten, zo van die kleine dingetjes), iets eten, een boek lezen en eventueel een dutje doen, en ’s namiddags een korte wandeling of naar de tuin of iets dergelijks, maar toch even buiten komen. Dat vond ik belangrijk: frisse lucht en wat beweging elke dag.

Intussen zocht ik een psycholoog, want het is duidelijk dat ik iemand nodig heb die me kan leren hoe ik met stress moet omgaan. Twee jaar geleden lag de focus nogal op ‘uit het dal raken’, en ik weet dat dat mij wel gaat lukken als ik voldoende rust neem enzo, maar wat daarna? Hoe voorkom je dat je weeral afglijdt? Want stress gaat er altijd zijn, in de kleine en de grote dingen. Het stapelt zich op voor je het weet. Een baby die in de rij aan de kassa achter u zijn kweik opentrekt. Inpakken voor een vakantie. Verhuizen. Kleine en grote stressoren. Ik wil niet wééral crashen. Blijkt niet simpel, want overal zijn er wachtlijsten van maanden. De moed zonk me weer in de schoenen.
Wel vond ik een yogatherapeute die me hopelijk wat meer kan leren over meditatie en mindfullness, dingen waarvan ik geloof dat ze me zouden kunnen helpen in tijden dat het water me tot de lippen staat om mijn hoofd even te kunnen ontspannen.

Ik ging naar de huisarts met het voornemen om nog één week bij te vragen, dan zou ik netjes op tijd terug zijn voor de maandelijkse facturatie – de drukste periode op het werk voor mijn functie. Zij wilde me er vier bijgeven. Vier weken! Hallo schuldgevoel, want ik moest onmiddellijk denken aan mijn collega alles zou moeten doen en dat voor het eerst, enenenenenen… *paniek* Uiteindelijk ging ik akkoord met drie extra weken, want anders zou ik bovendien op de ziekenkas terechtkomen en dat is nog een stapje te ver voor mij. Ik beloofde evenwel dat ik zou terugkomen als het niet ging.

We gingen een paar dagen naar Luxemburg en dat waren dagen zonder stress. Maar echt niks. Gewoon slapen, eten, wandelen, eten, repeat.

We waren nog maar onderweg terug naar huis, of de stress stak weer de kop op. Er volgden een paar zware dagen. Vies eigenlijk hoe uw ademhaling zo kan reageren op stress dat ge een hele tijd oppervlakkig aan het ademen zijt tot ge bijna licht in het hoofd wordt. Echt vies.

Ook een kort weekendje Ardennen deed me onnoemelijk veel deugd: plotseling geen last meer met ademhalen (behalve bij bergop wandelen, hahaha). Stress, wat is dat? Zodra we thuis waren, begon het weer… Slecht slapen, slecht eten, het is een vicieuze cirkel waar ik niet scheen uit te raken. Hoe moest dat als ik weer zou gaan werken?

Doordat ik veel tijd had om na te denken, besefte ik dat er toch ook op het werk een aantal kleine frustraties zijn binnengeslopen, hoe graag ik mijn job ook doe en hoe tof het team ook is. Hoe ik die ga aanpakken, daarover moet nog worden nagedacht. Want dat deze frustraties grotendeels bij mezelf liggen, staat vast. De aloude droom om iets voor mezelf te beginnen, stak de kop op, maar het ontbreekt me aan een betrouwbare partner die mee met mij de sprong wil wagen, en aan startkapitaal. En misschien ook aan moed, oké 🙂 Wat wil ik eigenlijk doen met mijn (werk)leven?

Mezelf een sjot onder mijn kont gegeven want de weegschaal die blijft maar omhoog gaan, en het kookboek The Green Kitchen tevoorschijn gehaald. Een weekmenu opgesteld, inclusief gezonde tussendoortjes. Naar de winkel gegaan, en geladen gelijk een muilezel met allerlei gezonde dingen teruggekeerd. En zowaar elke dag, met hulp van het lief, gezond gekookt.

Tegenwoordig hebben we de gewoonte om na het eten nog even een blokje om te doen (kwartiertje wandelen). Ik besefte dat daar mijn prioriteit moet liggen: gezond eten & genoeg bewegen, en vooral kijken in het NU. Waarom moest ik in godsnaam stressen over een nochtans leuke afspraak die over twee weken stond ingepland, of over het feit dat ik komende week weer moest gaan werken?

’s Zondags gingen we wandelen, weer die druk op mijn ademhaling voelen onderweg omdat mijn eerste werkdag dichterbij kwam en ik toch niet zag hoe ik 8u per dag werken kon combineren met voldoende rust vinden, gezond koken en genoeg bewegen. (8.000 stappen is nu mijn doel en haal ik met gemak.) Nog niet.

Back to work.

Twee dagen voor mijn ziekteverlof afliep, besefte ik dat ik nog niet klaar was om weer aan het werk te gaan. Dat ik te weinig sliep om een hele dag met volle concentratie achter een bureau te zitten. Dat ik mezelf moed insprak met de woorden: “Och, ge hebt bijna vakantie, tot dan houdt ge het wel vol.” Flashback naar twee jaar geleden, toen ik compleet overstresst naar Zuid-Tirol vertrok. Niet oké.
Toen liet iemand vallen dat halftijds gaan werken ook een optie kon zijn. Ik informeerde bij de ziekenkas. Ik belde naar HetWeb; ik denk dat die vooral heel blij waren dat ik überhaupt terugkwam 😉 Ook mijn huisarts ging akkoord. En ik, ik zie dat helemaal zitten om elke dag vier uur te gaan werken en dan mooi op tijd thuis te zijn voor mijn middagdutje…

Op de publicatiedag van deze blog – donderdag – ben ik dus weer (halftijds) aan het werk na een maand afwezigheid. Wensen jullie me succes?

Advertenties

Over een workshop stress & burn-out op de werkvloer

Burn-out, het is tegenwoordig een hot topic. Iedereen kent wel iemand die een burn-out heeft (gehad), of kampt zelf met problemen die in die richting wijzen. SD Worx publiceerde begin dit jaar enkele cijfers over het jaar 2018, waarbij ze melden: “(…) liefst 12,3% van de werknemers in de Belgische privésector zat vorig jaar tussen een maand en een jaar thuis wegens ziekte; het jaar ervoor was dit 11,7%.” Voornamelijk in grote organisaties, maar het blijft veel he, 12 mensen op 100.

Ook bij ons op kantoor wordt er geworsteld met stress. Ik weet niet of dat aan het type mensen ligt, aan de branche of aan een combinatie van vanalles, maar ik zie om mij heen hoe er zoveel moeite moet worden gedaan om een goede balans te vinden… terwijl wij bij een tof bedrijf werken en de sfeer op de werkvloer goed zit.
Maar ik weet beter dan wie ook dat er niet enkel op de werkvloer de nodige stressoren zijn: ook in je privéleven bots je constant op eisen en verwachtingen waaraan je moet, maar zelden kan voldoen.

Foto door Jonas Denil.

Toen HetWeb een workshop stress & burn-out organiseerde, was ik er dan ook als de kippen bij om me in te schrijven. Het was slechts een korte namiddag, helaas, want dit is een onderwerp waar je volgens mij uren over kan praten en bijleren. Een onderwerp waar je niet genoeg over kán weten.

Intro/ check-in

We begonnen met een soort kringgesprek waarin iedereen mocht zeggen waarom hij/zij hier zat, en wat er van de workshop werd verwacht. De antwoorden waren uiteenlopend, want uiteraard waren er mensen die niet zozeer voor zichzelf kwamen (stress? wat is dat?) maar om tekenen van te veel stress te kunnen herkennen bij anderen. Het was efkes verschieten van sommige antwoorden: er waren collega’s die aangaven dat ze naar hun gevoel in het rood of het oranje zaten, of al maanden niet meer zonder stressgevoel hadden doorgebracht. (Ik, bijvoorbeeld. En ik verschoot daar zelf ook van, want tot nu toe heb ik altijd vooruit proberen te kijken, maar door nu even achteruit te kijken, besefte ik pas hoe diep ik weer aan het zakken was.)

Wat is stress?

Stress is een natuurlijk proces in het lichaam, een reactie op een trigger die een gevaar vormt voor je systeem, bijvoorbeeld een tijger die ineens voor je op de weg springt of een belangrijke meeting die eraan komt. Stress is een alarmsignaal: het triggert hormonen die je lichaam klaarmaken voor ‘fight or flight’. Normaalgezien is dit kort en accuut, en daarom in eerste instantie iets positiefs, want het zorgt ervoor dat je gedreven blijft en jezelf uit een gevaarlijke (of drukke) situatie kan redden.

Na een stresspiek volgt in principe een periode van rust en herstel. Je lichaam kan wel wat stress aan, maar als je op den duur geen pieken meer hebt, maar één rechte lijn van stress zonder herstelperiodes tussenin, spreekt men van chronische stress en dat brengt alles in gevaar.
Je lichaam moet dan gaan bijsturen en gaat cortisol blijven produceren in je bijnieren. Dat vraagt heel veel van je lichaam waardoor allerlei andere functies worden uitgeschakeld om energie te sparen: zo komt het dat je bijvoorbeeld gaat hyperventileren, dat je te warm krijgt, dat je spijsvertering overhoop ligt… In de meest extreme gevallen (en die zijn er!) zijn er mensen die op den duur niet meer kunnen zien of van wie bepaalde ledematen het laten afweten. Bovendien heeft het ook een effect op je immuniteit, gezien je spijsvertering vitamines niet meer goed kan opnemen: mensen met te veel stress worden sneller ziek.
In theorie krijg je een burn-out als je zes maanden constante stress hebt gehad.

Om iets te kunnen doen aan je stressniveau, moet je weten wat je stressoren juist zijn. En die kunnen zich zowel in je privéleven als op je werk bevinden.

Het drievoudige menselijke brein

Bron: https://blouw-druk.nl/300-2/

De workshopbegeleidster gaf ons wat theorie omtrent de werking van onze hersenen. We hebben drie delen, waarvan het oudste ons ‘reptielenbrein‘ is, het primitieve systeem dat van in den beginne al bij ons is en zorgt voor de nodige alertheid en het produceren van stress in geval van gevaar. Daarna is het limbisch systeem erbij gekomen (waarin o.a. sociaal gedrag en onze emoties zich bevinden), en tot slot de neocortex (waar de ratio zich bevindt). (Dit is héél kort uitgelegd hoe dat in elkaar zit; hier bijvoorbeeld wordt het meer in detail uitgelegd.)

De evolutie gaat te snel in die zin dat ons primitieve reptielenbrein alle veranderingen niet kan volgen: we moeten ons constant aanpassen, constant alert zijn, waardoor we (sommige mensen meer en sneller dan anderen) overprikkeld geraken.
Die overmaat aan stress zorgt ervoor dat de neocortex in een kramp geraakt, waardoor je ratio (het wéten dat alles uiteindelijk wel goed komt, en dat stressen eigenlijk nergens goed voor is) wegvalt, je concentratie vermindert, en dat je dingen gaat vergeten. Allemaal gevolgen die ik de voorbije maanden aan den lijve heb ondervonden.

Belangrijk in deze situatie is dat je hersens terug moeten gaan ontspannen. Bewegen, veel water drinken, goed slapen en gezond eten spelen daarbij een belangrijke rol. (Maar net wanneer ik zoveel stress heb, ga ik slechter slapen, meer boefen en ontbreekt het mij aan de fut om veel te bewegen…)

De stress performance curve

Bron: https://www.researchgate.net

Op de stresscurve wordt met vier kleuren gewerkt.

• groen: te ontspannen, niet veel motivatie, tot verveling toe. Hier zit eerder de bore-out.
• geel: in het begin van de gele zone heb je net voldoende stress om uitdagingen uit te gaan, om gemotiveerd te zijn. Dit is waar je in de ideale wereld zou moeten zitten. Aan de voet van de top is het keerpunt: je blijft maar doorgaan, ook al kan je niet meer. Je zelfbeeld en je prestaties gaan naar beneden en je komt in een negatieve spiraal terecht. Dat is (voor mij) het punt waarop mijn rode vlaggetjes als paddenstoelen uit de grond schieten en ik dringend een portie selfcare moet gaan toepassen.
• oranje: het gevoel van falen wordt steeds groter; je wil blijven vechten want ‘opgeven’ dat staat niet in je woordenboek. De fysieke klachten (rug, nek, hoofd, maag, darmen) nemen toe. Je MOET hulp vragen, want op een bepaald moment kan je het niet meer alleen. Een ‘buddy’ (of dat nu een goede vriendin of een professionele psycholoog is) kan je helpen om terug naar de andere kant te raken.
• rood: break down. ’t Is gedaan.

We mochten voor onszelf op deze grafiek aangeven waar we dachten dat we zaten. Gezien alle symptomen wist ik dat ik mezelf in de oranje zone moest plaatsen – nog niet zover als twee jaar geleden, maar godverdomme veel verder dan ik had gedacht. De rode zone leek plots zo angstaanjagend dichtbij, de klim naar de andere kant van de top onoverkomelijk zwaar.

De symptomen

Natuurlijk ken je (onbewust misschien) de symptomen die erop wijzen dat het niet goed met je gaat. Nochtans zijn we heel goed in het negeren ervan. Ik ben misselijk? O, dat zal wel een griepje zijn. Ik voel me constant duizelig? O, dat zal wel normaal zijn en vanzelf overgaan. Ik ben altijd moe? O, dat zal wel het normale winterdipje zijn, en de lente staat voor de deur! We zijn zo goed geworden in die signalen negeren… terwijl ons lichaam ons vanalles duidelijk wil maken.

Die symptomen verschillen van mens tot mens, maar zijn onder te verdelen in drie categorieën.

• De emotionele symptomen: je huilt veel sneller en schijnbaar zomaar, je ergert je aan alles en iedereen, …
• De mentale symptomen: je slaapt slecht, je bent rusteloos, je gaat doemdenken, je wil jezelf constant druk bezig houden om jezelf niet te moeten tegenkomen.
• De fysieke symptomen: hoofdpijn, keelpijn, rugpijn, nekpijn, spijsverteringsklachten, moe, …

STOP

Hoe geraak je uit een stresserende situatie? Door letterlijk te stoppen. Bijvoorbeeld wanneer je in een meeting zit en je voelt de stress toenemen: stap even naar buiten, kom tot rust, focus op je buikademhaling. Belangrijk is ook dat je in de meeste situaties uitgaat van je eigen perceptie: een situatie geeft je stress omdat jij ze op een bepaalde manier interpreteert, maar misschien bedoelt je omgeving het zo helemaal niet!

Ten tweede is je energiebalans belangrijk: maak eens een lijstje van je energievreters en daarnaast je energiegevers. Het spreekt voor zich dat je werk niet enkel uit vreters mag bestaan… want dan is het maar al te duidelijk dat er iets  zal moeten veranderen.

Op dit stuk had er gerust dieper ingegaan mogen worden, want het is één ding om te erkennen dat je bezig bent aan stress onderdoor te gaan, maar hoe voorkom je dat dat gebeurt?

MBTI & stress

Bron: https://eu.themyersbriggs.com

Omdat we enkele weken eerder een MBTI-sessie hadden gevolgd, werd er aan het einde van deze workshop nog even ingezoomd op welke dingen stress geven aan jouw type. Het kwam verrassend genoeg volledig overeen (zoals lastminute veranderingen, conflicten op het werk, lawaai, uitstelgedrag en de onbekwaamheid van anderen), maar daarbuiten zijn er nog veel meer dingen die mij eveneens stress geven. (Ik krijg gewoon van heel veel dingen stress tegenwoordig, punt.)

Achteraf bleven we met enkele collega’s een tijdje napraten. Deze sessie was een wake up call die niet mag worden genegeerd.

Hoe ga jij om met stress, op het werk of thuis?

 

Over yoga en yogatherapie bij stress & burn-out

Onlangs volgde ik een workshop yogatherapie voor slaap, en dat deed me eraan denken dat ik nog niets schreef over de vier sessies ‘yogatherapie bij burn-out en stress’ die ik vorig jaar volgde – beide trouwens in de shala van de sympathieke Maxime.

Relaxatietherapie en yoga

Tijdens mijn burn-out leerde ik de kracht kennen van een goede en diepe ademhaling door de relaxatietherapie die ik volgde bij de kinesist. Hoe je ademhaling controleren en je daarop concentreren – en op niks anders – je compleet tot rust kan brengen, ik vond dat ongelooflijk. Zeker omdat bij mij de stress op mijn middenrif zat (tegenwoordig zit het eerder op mijn schouders), en daar alles kon vasthouden tot ik midden in de nacht wakker schoot omdat ik dacht dat ik niet genoeg zuurstof binnenkreeg. Vier tellen inademen, zes tellen uitademen, allemaal onderin mijn buik: dat leer ik nooit meer af. Probeer het eens een volle minuut uit en voel je hartslag omlaag gaan… Soms helpt het zelfs bij het in slaap vallen.

Ik volgde toen al yoga, maar een heel eenvoudige vorm voor beginners waarbij ademhaling totaal niet centraal stond. Dankzij de kinelessen begon ik de buikademhaling ook tijdens de yoga toe te passen met als gevolg dat ik soms zo ontspannen was dat ik bijna in slaap viel 🙂

Om kort te gaan: ik geloof in de helende werking van yoga. ‘Yoga leert de geest, het gevoel en het lichaam te beheersen, om daarmee de vereniging met God te bereiken’, zegt Wikipedia. Voor mij is het niet per se één of andere god die ik wil bereiken, maar wel een soort van vrede met mezelf. En rust. Dat vooral.

Yogatherapie bij burn-out en stress

Per toeval, want ik was er niet specifiek naar op zoek, struikelde ik over het aanbod van yogi Maxime. Zij organiseerde vorig jaar een vierdelige sessie yogatherapie bij burn-out en stress en op dat moment, zowat een jaar na mijn eigen burn-out, had ik nog steeds het gevoel van rond te zwemmen zonder enige houvast in een wereld die nog altijd te veel van mij eiste. Stress loerde om elke mogelijke hoek. (Misschien moet ik maar toegeven dat het nog eens een jaar later nog altijd veel te vaak zo voelt. Ja.)
Dus ik schreef mij in.

De sessies bestonden altijd uit een deeltje theorie en een deeltje praktijk waarbij we een aantal yogahoudingen kregen aangeleerd die gericht waren op rust brengen in je hoofd en in je lijf.
Ik vond de theorie enorm interessant. Zo leerden we waarom het menselijk lichaam zichzelf stress kan doen krijgen (nodig om te kunnen reageren wanneer er ineens een tijger voor uw neus staat bijvoorbeeld), en dat er in onze moderne maatschappij veel te veel stressimpulsen op ons afkomen waardoor er te veel stresshormoon wordt geproduceerd, soms met de harde gevolgen die we ‘burn-out’ noemen. We moeten of willen immers zoveel en liefst ook alles tegelijk. En dat de ene mens daar al gevoeliger voor is dan de andere klinkt logisch, maar kan je je er eigenlijk wel tegen wapenen?

Z E L F Z O R G is een heel belangrijk gegeven, en Maxime drukte ons op het hart dat dat niet gelijk is aan egoïsme. Als je niet voor jezelf kan zorgen, hoe kan je er dan zijn voor anderen?
Maxime gaf ons een heleboel tips mee over hoe we kunnen omgaan met stresspieken. Bijvoorbeeld door iets typisch wat je doet bij stress (in mijn geval mij volsteken met Ben & Jerry’s) te vervangen door iets waar je rustig van wordt of juist energie van krijgt (zoals een wandeling of een paar yogahoudingen).
Buiten de sessies kregen we huiswerk mee: een aantal yogaposes die we konden uitproberen en vragen die we onszelf moesten stellen, zoals het noteren van welke dingen ons die week stress gaven, en waarom.
Alles met het idee: niks moet, je doet dit enkel en alleen voor jezelf.

Een tijd lang had ik een heel korte sequence voor mezelf gemaakt om vlak voor het slapengaan te ontspannen, waaronder een restoratieve houding waarbij je op je rug gaat liggen met je benen en voeten tegen de muur. Gewoon ademenen en zijn, daar neemt een mens toch echt te weinig tijd voor he? 

Na een paar maanden ben ik daarmee gestopt – inmiddels zaten we in volle voorbereiding voor #dentrouw en scheen alles wat ook maar wees in de richting van alweer een veel te korte dag moeten afsluiten mij nog meer stress te bezorgen. Eender welk avondritueel was een tijd lang compleet uit den boze. (Een boek lezen, in mijn dagboek schrijven, yoga – alles wat mij ontspande voor het slapengaan, triggerde ineens nog meer stress.)
Gelukkig stuurde Maxime na elke sessie de oefeningen door, en tips en ander huiswerk, zodat ik die documenten nog heb en kan bekijken wanneer ik wil. Tijd om dat ontspannend avondritueel opnieuw in te voeren, me dunkt.

Waar ik tijdens deze sessies het meest aan heb gehad? Het gevoel niet alleen te zijn. Het was zo’n openbaring om in een ruimte te zitten met allemaal mensen die net als ik te veel stress ervaarden en zich erdoor lieten leiden. Die zich in meer of mindere mate voelden verzuipen in de hectiek van ons alledaagse bestaan. Die een burn-out hadden doorstaan, of juist schrik hadden dat ze er eentje voelden aankomen. Die hoogsensitief waren, in veel gevallen.

Ik had niet verwacht dat deze sessies me zouden ‘genezen’ van de stress, want daarvoor zijn er te veel omgevingsfactoren. Wel heeft Maxime een aantal nuttige tools aangereikt om beter met stress om te gaan, om mijn hoofd leger te maken en te doen geloven dat zolang er yoga is, is er life.

Deze post werd op geen enkele manier gesponsord. Ik vind Maxime gewoon een toffe, voilà.

Hoe ga jij om met stress? Ik wil het heel graag weten!

Staycation: de 2019-pre-verkoop-stress-editie

Dus vorige week namen we een week vakantie, zonder plannen voor enig uitstapje maar wel met de bedoeling zoveel mogelijk in ons appartement te doen om dat verkoopklaar te maken. Een week is lang om gewoon thuis te zitten, voor ons doen, dus maakte ik op voorhand enkele afspraken met mezelf om het onderste uit de kan te halen qua combinatie rust & dingen gedaan krijgen.

De voornemens

• Elke dag iets doen in huis. De todolijst voor de verkoop is lang, en er moet nog veel opgeruimd en weggebracht worden. Ik kijk er alvast keihard naar uit om eindelijk nog eens in een opgeruimd huis te wonen, weet ge.
• Lezen. Omijngodja zoveel lezen. Na de major dip in januari, februari en maart wil ik mijn reading challenge inhalen en liefst ook crushen, eigenlijk, want zo competitief zijn we dan wel weer. Het vierde deel van Een storm van ijs en vuur en een bibliotheekboekje (of twee) dat zou wel zo tof zijn.
• Geen tv kijken behalve iets dat samen met het lief kan. We volgen Blind gekocht, De Mol en Temptation Island. Verder is er trouwens toch niks op, behalve eventueel The Voice van Vlaanderen, maar bon, dat kan ik volgende week ook nog kijken.

• Elke ochtend de tijd nemen om op mijn gemak te ontbijten met bokes en thee en blogs lezen (en zo eindelijk die achterstand wegwerken) en zelf ook een beetje bloggen want ik ben meestal toch zo belachelijk vroeg wakker dat er verder niks te doen is.
• Niet scrollen door social media. FOMO en al, maar ik ga dat kunnen! De vrijgekomen tijd – soms zit ik ’s morgens én ’s avonds te scrollen en vind ik het raar dat er ineens een half uur gepasseerd is – kan ik in andere dingen steken. In lezen bijvoorbeeld.
• In den hof werken, want er zijn nog drie om te spitten bedden en bloem- en andere zaadjes te zaaien plus veel ideeën in mijn hoofd, en de moestuingoesting is ook helemaal terug.
• Geraniums planten in de bloembakken op ’t terras, zogezegd om dat op te fleuren voor de verkoop maar vooral omdat ik dat zelf zo gezellig en zomers vind.
• Voorzaaien, iets wat ik niet ging doen want te veel werk enal, maar vind maar eens deftige bonen- of erwtenplantjes in ’t tuincentrum plus dat groeit snel, over een paar weken gaat dat al buiten geplant kunnen worden, no worries.

Wat er effectief is gebeurd

• Gestresst, zo-veel gestresst.
• Moe geweest door de slechtere nachten van de voorbije weken, ook al waren er deze week dan wel een paar goeie nachten.
• Gesport, twee keer. Slechts op één dag heb ik 10.000 stappen gehaald, de andere dagen was ik te moe. Zelfs voor een voorgenomen wandeling kreeg ik mezelf niet uit de zetel gesleurd. Zucht.
• Twee keer een dutje gedaan, spijtig eigenlijk dat siësta’s niet zo ingeburgerd zijn in dit deel van de wereld. We hebben er op het werk anders de ideale zetel voor staan.
• Ongezond gegeten, maar ook een aantal keer gekookt (groentjes!). Er werd zelfs gemealprept voor de werkweek die erop volgde, alstublieft.
• Uitslapen en/of rustig opstaan zat er niet al te veel in, want mijn vader kwam drie ochtenden langs om klusjes uit te voeren en op een andere ochtend wou ik tegen openingstijd aan de Ikea staan.
• Wel heb ik belachelijk veel blogposts gelezen (ik schat een stuk of 200). Die #40dagenbloggen, kunnen we dat nooit meer doen jongens?

Dat hier twee kastjes stonden met mijn te-lezen-boeken en mijn zeteltje en wijnkistjes, dat zou ge nu niet meer zeggen he?

• Er is effectief veel gebeurd in huis, ge wilt het niet weten. Alweer een zo goed als volle auto naar het containerpark, een aantal spullen weggegeven via Gift en alles wat overblijft zo netjes mogelijk schikken. (Als we effectief tot verkopen overgaan moet er nog een shitload aan rommel in den auto worden gepropt, daar niet van, maar het voelt alsof er meer ademruimte is in ons huis nu.)
  Mijn vader kwam langs om de badkamer op te knappen en een nieuw muggenraam voor de Velux te installeren (en op dat laatste heel veel te vloeken).  Ik heb mijn leeshoekje afgebroken en mijn verwaarloosde areca kreeg er veel ruimte voor in de plaats. You lose some, you win some zeker?
  Grote stappen voorwaarts!

Al dat groen dat ge ziet is dus onkruid he. Nog heel veel onkruid.

• Yes, ik ben tot in mijnen hof geraakt. Heb me er naartoe moeten slepen en heb maar één bed omgespit en uiteindelijk besloten van niks te zaaien want met de kou die ze voorspelden zou het vermoedelijk toch verloren moeite geweest zijn. Maar shit zeg, de Ijsheiligen zijn bijna daar, ik ga dus een tandje moeten bijsteken binnenkort!
• Er is effectief veel gelezen! Drie boeken, voornamelijk in de eerste helft van de week. Daarmee kwam ik volgens Goodreads on track met mijn reading challenge!
• In de twee helft van de week was mijn fut weg en ben ik beginnen bingewatchen op Netflix. Lalalala. Een deel ervan was wel samen met het lief, dat was nog eens fijn.
• Ik verwijderde Twitter en Instagram van mijn gsm en ze kwamen er pas zondag weer op. En ik heb me kunnen inhouden om niet helemaal terug te scrollen naar het laatst gelezen bericht – dat was ook niet te doen, vermoed ik. Heb ik het gemist? Zijt maar zeker; de eerste twee dagen dacht ik dikwijls: o, hier moet ik een foto van pakken voor in mijn stories! Of: o, dat ga ik efkes tweeten! En waarom feitelijk? Niemand die mij gemist heeft hoor!
  Ter compensatie heb ik maniakaal door Facebook gescrold, want daar hebt ge geen app voor nodig, en ik moest toch mijn berichtjes in de weggeefgroep regelmatig checken he?

Potgrond overal.

• De geraniums werden geplant. En boontjes, erwtjes en zonnebloemen voorgezaaid. ’t Is druk op ons terras zegt, want we kochten een parasol in de Ikea en de voet staat al buiten maar voor de rest is ’t wachten op een deftig lentezonnetje. (Nu nog een ligzetel… Dat zou helemaal de max zijn.)

Het gaan nog drukke weken worden zowel in den hof (nog twee bedden omspitten, plantjes gaan kopen, mijn serreke opzetten, alles planten, alles inzaaien) als in ons appartement (hoewel dat vooral details zijn en de boel schoonmaken en foto’s nemen enzo), maar ons half weekje wandelvakantie staat nu bijna voor de deur – ik kan de Luxemburgse bossen al ruiken! – dus ik heb iets om naar uit te kijken. Om mij aan vast te klampen. Mijn stukske drijfhout tot er hopelijk land in zicht komt eens dat appartement van ons verkocht raakt. (Als alles goed gaat, zetten we het trouwens ten laatste op 1 juni te koop. *insert dramatisch muziekske van Jaws*)

En welke bloemen staan er op uw terras?

 

Over den trouw: 17 november 2018

De week voor onze trouw was stress. De voorbereidingen stonden op punt maar de zenuwen namen toe naarmate we de laatste snoepjespotjes vulden. Ik durfde, wilde het weerbericht niet checken om de boel niet te jinxen. In plaats daarvan bereidde ik me voor op het slechtste weer in de Belgische geschiedenis en gebruikte dat als excuus om twee regenboogparaplu’s aan te schaffen.

Klaarmaken van de bruid

Die paraplu’s hebben we niet nodig gehad want 17 november brak stralend aan, en de zon bleef de hele dag schijnen. Het was ijskoud, maar zo mooi.
Het lief zette mij ’s morgens vroeg af bij het Ouderlijk Huis, waar de schoonmoeder mijn haar onder handen nam terwijl papa voor koffiekoeken zorgde en mama naar de kapper ging.
De fotografe kwam toen het moment daar was om in mijn kleed te stappen, en toen het lief er was werd hij in de tuin geposteerd, met zicht op de prachtige windbomen met hun herfstkleuren en met het gras zo mooi berijpt, voor onze ‘first look’. En dat had ik voor geen goud willen missen: dat intieme momentje met ons twee in de achtertuin, zonnetje erbij, en hij was zo knap die vent van mij!!

Ik ongeduldig aan het wachten tot ik mijn kleed kon stappen. ©VickyBogaert

De ceremonie

Onze trouwzaal had twee kleinere aparte zaaltjes, en één daarvan hadden we voorzien voor de ceremonie. De stoelschikking vond ik moeilijk; ik wilde niet iedereen gewoon laten kiezen want dan kon het wel eens zijn dat onze grootouders bijvoorbeeld op de laatste rij terechtkwamen. Na veel gepuzzel en geschuif zetten we onze ouders en zussen op de eerste rij, daarachter de grootouders, en vervolgens alle vrienden en de rest van de familie.

Muzikant Raphael. ©VickyBogaert

Voor het belangrijkste deel van de dag hadden we ongeveer veertig mensen uitgenodigd: onze beste vrienden en de dichtstbijzijnde familie. Voor de meeste mensen was dit het eerste moment dat ze ons te zien kregen. Het lief wachtte mij vooraan op, geweetwel zoals in ’t echt, daarna kwamen de bruidsmeisjes binnen, voorafgegaan door de twee bruidskindjes: mijn nichtje en het zoontje van een vriendin, die bloemblaadjes mochten strooien.
Ik wilde een persoonlijke ceremonie, en onze ceremoniemeester Tine regelde alles. Iemand van zijn en iemand van mijn vrienden zou iets voorbereiden, ludiek maar oprecht, en ook mijn schoonmoeder had een hele tekst geschreven die ze kwam voorlezen. Ons werd op het hart gedrukt toch zeker voldoende tijd te steken in het schrijven van onze geloftes, want die uitspreken zou immers het belangrijkste onderdeel van de ceremonie worden. Ik baseerde mij voor de mijne op deze blogpost, hij schudde grotendeels ter plekke iets uit zijn mouw. Onze ingehuurde muzikant, Raphael, speelde tussendoor vier nummers.

En ’t was schoon. Ik heb niet gebleit, maar het was schoon.

Hier is het dus net achter de rug he. Getrouwd enzo! ©VickyBogaert

De receptie

Het heeft ons wat moeite gekost om een degelijke dagplanning op te maken zonder dat onze gasten met te veel tijd tussendoor zouden zitten. Er was bijna niemand die echt in de buurt woonde en we wilden mensen zeker niet verplichten om Aarschot te gaan moeten verkennen ofzo.
De meeste trouwfeesten kan je qua catering opdelen in drie stukken: receptie, diner en avondfeest. Waarbij je op de drie delen telkens ook verschillende mens kan uitnodigen. Wij wilden graag focussen op het avondfeest, waardoor er niemand extra overbleef voor een uitgebreide receptie.

©VickyBogaert

Omdat we onze dag chill wilden houden, begonnen we al om 11u met de ceremonie en besloten we aansluitend een receptie te doen voor de aanwezige gasten, zodat die alvast niet met honger de dag moesten verderzetten. (En een hongerige ikke dat wilt ge ook niet meemaken.) De receptie duurde twee uur en bestond uit een toestroom van versgemaakte hapjes en cava à volonté al moesten we ons natuurlijk inhouden want de dag was nog lang.

De foto’s

De zaal was met de suggestie gekomen om onze foto’s te maken in de Abdij van Averbode, die daar immers slechts op tien minuutjes vandaan was. Helaas stonden er geen ijsjes in de Lekdreef maar bon, met temperaturen richting het vriespunt in combinatie met mijn blote armen gingen we het niet nog kouder maken dan het al was.

De coolste trouwschoenen ter wereld. ©VickyBogaert

We hadden ervoor gekozen om eerst iedereen van de ceremonie en de receptie mee te nemen naar de Abdij en met zijn allen foto’s te maken: met de familie, met de schoonfamilie, met kant A van de familie, met kant B van de familie, met zijn vrienden, met mijn vrienden, met de bruidskindjes, met de bruidsmeisjes… Iedereen staat er minstens één keer op en dat is fijn! Daarna gingen we met ons tweetjes en de fotograaf naar de overkant want daar beginnen de bossen van Averbode of nu ja er stonden bomen en er lag een goudgeel tapijt en het was mooier dan ik had durven dromen (want ik had me voorbereid op kale bomen en regen). En ook een pak kouder.

©VickyBogaert

Het diner

Het diner deden we nog steeds met hetzelfde groepje van zo’n 40 mensen. Ter inleiding was er een kleine receptie met een paar aperitiefhapjes, waartijdens we de gasten de kans gaven om via een spel met foto’s van ons tijdens verschillende bergvakanties te weten te komen aan welke tafel ze zouden gaan zitten, en met wie. De eretafel, met onze ouders en zussen, verwees uiteraard naar die ene bergvakantie waartijdens we elkaar 10,5 jaar eerder hadden leren kennen. De tafel met de rest van onze familie was voor mijn favorietste berg, de Jungfrau. De Zuid-Tiroolse Ortler was voor de vrienden van het lief, en de Nepalese Machhapuchhre voor mijn vrienden.

Zinal aan tafel.

Er was een viergangenmenu, waarbij het voorgerecht en de soep aan tafel werden geserveerd en het hoofdgerecht een buffet met verschillende soorten vlees en groenten/patattenbereidingen was.

Het avondfeest

Toen was het tijd om de extra genodigden te gaan ontvangen: de vrienden van mijn ouders, de rest van mijn uitgebreide en zijn iets kleinere familie, onze collega’s en verdere vrienden. In totaal waren we voor het avondfeest met zo’n 100 mensen.

De schoonvader had een kleine verrassing voorbereid samen met de zus van het lief, die immers naar een circusschool gaat: er was een vlammenwerper die in de tuin van de feestzaal zijn kunstjes mocht uithalen, met assistentie van mijn schoonzusje.

Daarna kon er eindelijk aangevallen worden op het dessertenbuffet en draaide de dj onze openingsdans. En toen kon het feest pas echt beginnen. Mijn vriendinnen waren al vroeg naar huis, maar de vrienden van het lief hielden de boel op de dansvloer recht door hem eigenlijk enkel in het hoognodige geval te verlaten. Zelfs de bomma zette haar beste beentje voor en ook met enkele tantes heb ik staan dansen. De dj draaide muziek van alle tijden zodat er altijd wel wat volk op de vloer stond.
Ook ik ben er bijna niet van af geweest, waardoor ik misschien minder met de aanwezige gasten heb gepraat dan had gekund. Langs de andere kant had ik twee nachten nodig gehad om met iedereen van die honderd mensen een kort gesprek te kunnen voeren. Zo gaat dat op trouwfeesten, niet?

Omdat onze fotograaf na de fotoshoot naar huis was gegaan, hadden we een soort fotobooth voorzien tijdens het avondfeest waar mensen een foto konden laten maken, afprinten en in ons gastenboek plakken met eventueel een boodschap erbij. Zo hebben we van het merendeel van onze gasten een klein aandenken, en dat vond ik nog het fijnste: achteraf door die herinneringen bladeren, aangevuld met de (trouwens prachtige!) foto’s van onze fotograaf.

Om half vier gaven de laatsten van mijn collega’s het op – zei daar iemand Sirtaki? – en draaide de dj onze openingsdans als afsluiter. En toen konden we naar onze B&B en gaan slapen…

De tweede openingsdans.

Voor ons allebei was het een prachtige dag. Iedereen waarschuwde ons vooraf hoe je op zo’n dag wordt geleefd, maar wij hebben ervoor gekozen volledig ons ding te doen en ons van geen conventies iets aan te trekken tenzij we het zelf wilden. We hebben genoten, vanaf de allereerste minuut. De mensen, het eten, de intieme momenten op de ceremonie, het prachtige weer, en zei ik al het eten, de muziek… Het gewoon allemaal over je heen laten komen en in je geheugen prenten: dat is wat je op die grote dag moet doen.

Spijtig dat het in principe niet de bedoeling is dat je meerdere keren in je leven trouwt… 😉