Het is allemaal niet evident

Een half jaar geleden is het, bijna, toen ik de stekker eruit trok en (naar mijn gevoel) mijn strijd opgaf. Tegen de vermoeidheid, tegen de futloosheid, tegen mijn overvolle hoofd, tegen alle druk die ik ervoer van anderen én van mezelf. Op is op. Ik bleef drie weken thuis en ging toen voor 60% weer aan de slag, iets wat ik dacht een maand of misschien twee te zullen doen om dan op te bouwen tot 80%. Ik had nooit gedacht dat het nog tot januari zou duren voor ik de stap naar 70% durfde te zetten. Eind november voelde ik voor het eerst dat het wat beter begon te gaan aan kleine dingen waar je niet bij stilstaat dat je ze kan, tot je ze niet meer kan:

• Ik kan weer af en toe muziek luisteren terwijl ik werk, iets wat héél lang voor kortsluiting zorgde in mijn hoofd: ik had vooral stilte nodig om me heen om me te kunnen concentreren. Ik durf terug muziek luisteren op de fiets, want ik ben lang bang geweest om dat te doen: mijn filters zijn stuk waardoor ik op een druk kruispunt compleet kan blokkeren omdat mijn hersens niet de belangrijkste indrukken geregistreerd krijgen en ik niet weet of ik veilig kan oversteken. Muziek daar nog eens bij was een absolute no go omdat ik me daar dan te veel op ging focussen in plaats van op de omgeving. In 2021 luisterde ik nóg minder muziek dan in 2020, terwijl het vroeger noodzakelijkerwijs één van mijn grootste uitlaapkleppen vormde.
• Ik lees alsof ik nooit iets anders heb gedaan. Lezen is altijd een redmiddel tegen stress geweest voor mij, het enige waarvan ik compleet rustig kon worden en mijn hyperventilatie mee onder controle kon krijgen, languit in de zetel. Tot ook dat op een dag niet meer lukte en de stress net piekte zodra ik een boek oppakte. Of ik er telkens bij in slaap viel omdat ik me niet kon concentreren en zo moe was. Het is het grootste geschenk dat mijn herstel me had kunnen geven!
• Ik ben niet meer compleet uitgeput na het werk. De eerste maanden in mijn 60% regime crashte ik om 15u in de zetel met Netflix en een zak chips en deed ik echt niks meer. Dat is pas heel geleidelijk aan beginnen beteren. Pas in november kon ik na het werk nog iets doen: in de tuin prutsen, de was opvouwen, allez zo kleine dingen zo. Een overwinning van mijn stijgende energieniveau.
• Ik heb terug fut om te koken. Dat is er van heel het jaar amper geweest. Zelfs voor het kerstdiner maakte ik zonder panikeren een (weliswaar eenvoudig) voorgerechtje én ik had er plezier aan! Niet dat ik elke avond vrolijk in de keuken sta – het lief gaat u mopperend vertellen dat dat absoluut niet het geval is – maar ik probeer nu op mijn vrije maandag te mealpreppen voor maandagavond, dinsdag en woensdag, donderdag is afhaaldag en vrijdag kookt het lief. In het weekend doen we dat dan samen. Het zorgt alleszins voor een beter evenwicht dat ik hopelijk weet te behouden.
• Ik beëindig de werkweek niet meer met een middenrif dat vast zit waardoor ik in een continue staat van hyperventilatie lijk te leven. Normaal kunnen ademen én zelfs helemaal niet meer letten op je ademhaling: het is werkelijk bevrijdend.
• Mijn vreetbuien zijn weg. Nu ja, misschien niet helemaal, want op dagen dat ik me minder voel (zoals na het derde vaccin toen ik plots doodmoe was) durf ik me nog volsteken omdat eten me tijdelijk beter doet voelen, maar het is lang geleden dat ik nog eens een échte (vr)eetbui had. Ik durf beweren dat ik genezen ben van mijn eetstoornis en mijn relatie met eten eindelijk aan het normaliseren is, maar aan de andere kant denk ik dat het altijd deel van mij zal zijn, en eigenlijk is dat oké.
• Ik kan terug sporten, al is het een beetje: korte wandelingen (ik zit momenteel aan een maximum van 7km), korte workouts één à twee keer per week, waar ik niet drie dagen van moet recupereren zoals voordien. Terug alles opbouwen wat ik het afgelopen jaar aan conditie en spieren ben kwijtgeraakt, het wordt een zware taak voor 2022 maar wel eentje waarnaar ik uitkijk.
• Ik kan terug af en toe leuke dingen doen: op zondag gaan lunchen met een vriendin, bijvoorbeeld, en niet moeten nadenken hoe ik de rest van het weekend daar omheen plan om toch maar niet té moe aan mijn werkweek te moeten beginnen. Een ganse namiddag rondlopen en winkeltjes doen bleek nog wél te zwaar, maar ik voel mijn moeheidsgrens veel beter aan dan vroeger.
• Ik blog weer! Maar dat merkten jullie al 😉
• Mijn avond eindigt niet meer met het avondeten. Ik kan daarna voor tv nog wat kleine dingen doen: onze boekhouding updaten, foto’s bewerken voor de reisblog, een online bestelling doen… Dat ging heel lang niet meer; na het avondeten was het platte rust en verstand op nul voor tv.

Het is niet makkelijk om mensen duidelijk te maken dat ik maar een beperkte hoeveelheid energie heb en heel voorzichtig moet zijn om die te verdelen. Bovendien zijn er dingen die momenteel nog blijven hangen, een paar rode vlaggetjes die uit de grond steken waar ik regelmatig over struikel:

• De oorsuizingen, vooral wanneer ik moe ben.
• Héél moe zijn na een te zware inspanning, dus ik moet heel voorzichtig en met ministapjes opbouwen.
• Nachten met enkele uren slaap door een overvol hoofd, maar dat wijt ik aan de kerststress die dit jaar dankzij corona veel hoger lag (zeker in vergelijking met het vorige, kerstloze jaar) omdat iedereen verwachtte ons te kunnen zien alsof er geen virus meer was, dus hopelijk betert dat nu terug.
• De hyperventilatie die zich op momenten van grotere drukte nog duidelijk laat voelen.
• Niet meer dan één activiteit per weekend mogen plannen, en dan nog.
• Licht slapen en twee-drie keer per nacht wakker worden is niet abnormaal en enorm vermoeiend.

Ik ben blij dat ik mijn rode vlaggetjes door en door heb leren kennen, en ook dat er nu terug meer en meer groene vlaggetjes opduiken. Vanaf 3 januari ga ik 70% aan de slag en moet ik de structuur die ik intussen gewend ben, weer omgooien. Het is een uitdaging waarvoor ik klaar ben.

En hoe is het met jullie rode vlaggetjes?

Advertentie