Over de dingen die ik graag doe

Toen de lockdown werd opgeheven en we vrij waren om tien, en nadien zelfs elke week vijftien andere mensen te zien, nam de druk toe. De druk die ik mezelf opleg omdat ik vind dat ik dan maar meteen met iedereen moet gaan afspreken die het vraagt. Plots had elk weekend na onze vakantie een activiteit tot vér in augustus. Ik sloeg net niet in paniek. Hoe is dat weer zo snel kunnen gaan?
De terugschroeving van sociale contacten door het stijgen van de besmettingscijfers haalde de druk weer van de ketel. Oef – ja, ergens toch wel. Mijn focus kon terugkeren naar het essentiële.

Een oefening die ik ‘bij’ de psycholoog mocht maken – ik zeg ‘bij’ omdat het niet irl is maar online – is noteren welke dingen ik ‘moet’ doen, dingen die ik eigenlijk voor een ander doe en welke dingen ik wil doen. Dat was verrassend en zal me in de toekomst alvast helpen betere keuzes te maken.
Vervolgens moest ik vijftien dingen noteren die ik graag doe. Eerst dacht ik niet dat ik dat aantal ging halen, want vijftien leek best veel, maar je bent er sneller dan je denkt – probeer zelf maar.

1. lezen
2. bloggen
3. schrijven (verhalen)
4. koken (wanneer ik er de fut voor heb)
5. in de tuin werken
6. iets bijleren (dit staat bijvoorbeeld op mijn wishlist, maar helaas hebben ze geen online aanbod, en ook kleinere dingen zoals een avondje Dirk De Wachter, een lezing, een workshop, …)
7. familiebijeenkomst (god wat mis ik dat)
8. met vrienden iets gaan drinken of eten
9. een uitstapje of date night met het lief: eens goed gaan eten
10. met de kamerplantjes bezig zijn (want die verdienen ook mijn liefde)
11. sporten (lopen, fietsen, personal training)
12. wandelen, in de natuur zijn
13. reizen (met het lief of iemand anders)
14. op andere manieren creatief bezig zijn (haken, een meubelstuk schilderen, bullet journalling, …)
15. een bad nemen (met een podcast bijvoorbeeld)

Vervolgens moest ik die vijftien dingen gaan terugbrengen naar vijf prioriteiten. Daarvoor ga je punt per punt bekijken of je zonder die activiteit kan, en welke je zou kunnen laten vallen als je daartoe gedwongen wordt, bijvoorbeeld door ziekte, financiële tegenslag of andere omstandigheden.
Ik heb het ietsje anders gedaan, en gekeken naar welke activiteiten ik elke week nodig heb om een blij ei te zijn. Dingen als uit eten gaan met het lief doen we regelmatig, maar eerder om de één à twee maanden of zo. Reizen doen we buiten coronatijden ook vaak genoeg (misschien zelfs iets te veel, want een staycation kan zoveel deugd doen!). Dat zijn alleszins geen dingen waar ik niet per se zonder kan bestaan.

1. sporten (inclusief wandelen)
2. lezen
3. bloggen
4. in de tuin werken (’s zomers), koken en iets bijleren (’s winters)
5. afspreken met vrienden of familie

Het zijn trouwens deze oefeningen die ervoor gezorgd hebben dat ik weer meer ben gaan lezen en terug ben beginnen bloggen, hallelujah. (Dat en meer tijd doordat ik in die hitte toch niet in de tuin kon werken, maar nu durf ik niet meer naar buiten kijken want oh boy, zo-veel onkruid!)

En dan is het de uitdaging om die dingen ook effectief te doen. Om er tijd voor te maken. Want dat is de reden van deze oefening: ik weet niet waar mijn grens ligt. Wanneer ik ‘nee’ moet zeggen en wanneer ik wél tijd/energie heb voor sociale dingen, die van mij veel energie vragen terwijl ik er net ook weer energie voor terugkrijg… Er moet een evenwicht zijn, en naar dat evenwicht ben ik op zoek.

Lezen

Nu kies ik vaak voor de makkelijkste oplossing: zodra ik achter mijn bureau vandaan kom ‘na het werk’, plof ik in de zetel. Netflix op. (Of Amazon, ’t is allemaal één pot nat.) Afgelopen week heb ik dat alvast twéé kéér weten te vervangen door een klein uurke lezen. De overige dagen moest ik met het lief naar de dokter want het arm schaap heeft een spierscheur opgelopen en kon nog amper lopen, gingen we sporten bij onze sportcoach en moest ik boodschappen gaan doen.
Want dat is dan weer het nadeel aan een vast uur kiezen voor je leesmoment: dat er al eens dingen durven tussenkomen en dat ge dan ineens niet hebt gelezen die dag. En een dag zonder lezen, dat is een dag niet geleefd – vond ik pre-coronatijd,  want tijdens de lockdown regen de niet-gelezen-dagen zich aan elkaar terwijl mijn boeken zielig stof lagen te vergaren op de planken (maar echt, want de poetshulp kwam die maanden niet).

Bloggen

Wat voor lezen geldt, geldt voor al de rest ook. Zo waren de weekendse voormiddagen mijn vaste blogmomenten. Met de start van het moestuinseizoen was ik heelder ochtenden bezig in den hof. Met als gevolg dat ik in de namiddag, en eigenlijk de rest van de dag, moest bekomen van al dat harde werk.
Ik vraag me af of Netflix ergens een grafiekje heeft van uw kijkgedrag? Want ik weet eigenlijk niet of ik die piek van het voorbije half jaar wil zien, eigenlijk.

Sporten

Vorige week heb ik niet gesport omwille van de warmte. Ik maakte af en toe een korte wandeling, en daar bleef het bij.
We hebben ons vaste sportuurtje bij onze coach, dat ik aanvul met minstens één maar liefst twee fietstochtjes per week van minstens één uur. (De hoeveelheid hangt af van het werk in de tuin – spreiding is alles.) Een uurtje is namelijk heel makkelijk te combineren met de rest van mijn dag, bijvoorbeeld als middagpauze of (als ik vroeg wakker ben en mezelf uit bed gesleept krijg) ’s morgens voor het werk.
In het weekend maak ik graag een lange wandeling, al is daar niet elk weekend de gelegenheid voor en dan houden we het op één à twee uur. Wat telt is buiten en in beweging zijn, zuurstof, natuur en hoofdje leegmaken.
Kan ik door omstandigheden minder bewegen, dan merk ik dat ik dat enorm mis. Zeggen ze niet dat sporten verslavend is? 😉 Het houdt me gezond en in evenwicht, zowel mijn lichaam(sgewicht) als mijn geest.

Tuinieren

Het is een feit dat in de tuin werken (eerst wekenlang de grond voorbereiden ofte omspitten, dan wekenlang planten en zaaien, dan onkruid wieden als een gek, it never ends) heel veel fysieke inspanning vraagt. Tegelijk maakt het mijn hoofd leeg. (Tot ik nog enkel kattenstaarten als dennenbomen zo hoog zag verschijnen telkens ik mijn ogen sloot.) Ge wilt niet weten hoe hard ik me aan die tuin heb vastgeklampt elke keer het moeilijk ging. Die tuin, dat was mijn therapie. Is het altijd geweest, maar dit jaar nog noodzakelijker dan anders.

Vrienden/familie

Ik hoef niet iedereen elke week te zien. Maar ik merk dat ik nu, na maanden amper buitenkomen, de sociale contacten begin te missen. De terrasjes met een glaasje euh fles cava met vriendin S. Een ijsje gaan eten bij de Crocantino met vriendin C. Een tripje plannen met vriendin A. Van komen eten doen (ja zelfs de eeuwige strijd om iets veggie te maken dat iedereen hopelijk lekker gaat vinden). Een barbecue in de tuin van het Ouderlijk Huis. Bellen, chatten of videocallen is absoluut niet hetzelfde.

En hier wringt het schoentje: waar trek ik de grens? Hoeveel sociale activiteiten kan ik aan op één week? Twee dagen in het weekend is bijvoorbeeld te veel, dát weet ik, maar het gebeurt dat het niet anders kán (bijvoorbeeld Kerstmis of een andere feestdag en een verjaardagsfeest vlak na elkaar). Door de week hebben we enkele vaste activiteiten: één avond sporten (vroeger zelfs twee!), een avond in de tuin werken, een avond wat zelfstudie/zelfreflectie/selfcare (noem het hoe je wil), en voor je het weet is het vrijdag en ik weet niet hoe dat met u zit maar op vrijdagavond ben ik kapot na een week werken en kom ik liefst niet buiten. Misschien moet ik streng zijn voor mezelf, en slechts één activiteit per week toelaten? Probleem is dat ik het voorlopig niet kan uittesten 🙂
Ik geloof ook niet dat ik altijd per se overal mee naartoe moet met het lief. Het is trouwens hij zelf die me daar op wees. Ik dénk dat dus altijd, want fomo weetjewel, en ‘gaan die dan niet denken dat ik hen niet leuk vind?’ maar ook dat is leren loslaten. En dat had ik moeten doen in dat korte window toen de coronamaatregelen versoepeld waren, in plaats van meteen overal ‘ja’ op te zeggen en zo de hyperventilatie vrij spel te geven.

Voorlopig kan ik me dus op de eerste vier dingen focussen, en kijken hoe ik die (weer) in mijn agenda ingepast krijg. Netflix is leuk, maar ik merk dat mijn hoofd daar bij een overdosis nog moeër en ikzelf dus futlozer van word.

Maak jij genoeg tijd voor de dingen die je graag doet?