Over “Maar gij zijt toch helemaal niet dik?!” terwijl ik dat per definitie wél ben

“Maar gij zijt toch helemaal niet dik?!”

Hoe dikwijls ik dit als reactie krijg wanneer ik iets zeg over mijn toegenomen gewicht, mijn struggles met een gezond leven of wanneer ik geen kleedje vind dat verbergt wat het moet verbergen én dat tegelijk geen tent is waardoor ik nog dikker lijk – het is niet meer bij te houden. Ik roloog dan eens, lach een beetje en verander snel van onderwerp. Ik vind niet dat ik mezelf moet bewijzen, al kriebelt het soms, maar ik moet toegeven dat ik inderdaad helemaal niet dik lijk, en er is natuurlijk ‘dik’ en ‘dik’ waarbij er altijd mensen dikker of dunner gaan zijn dan jij, maar die zichzelf nog altijd dik vinden ook al zijn ze dat misschien wel of niet. Kunt ge nog volgen?

Dik volgens de maatschappij

Nu over het vinden van dikheid, of de verschillende gradaties, of vanaf wanneer je jezelf als ‘dik’ mag beschouwen, ga ik de kerk in het midden laten. ‘Dik’ is zo’n woord dat door historisch gegroeide connotatie iets vies en negatiefs is geworden terwijl dat niet zo hoeft te zijn. Ik kan me slechts matig voorstellen dat ze ten tijde van Rubens bewonderend uitriepen: “Amai da’s een dikke!” terwijl de aangesprokene anno 2019 ergens in een donker hoekje wil wegkruipen met een zakdoek en haar pijnlijk onbereikbare dromen van dat slanke maatschappijbeeld waaraan wij allemaal moeten voldoen.

‘Dik’ is volgens onze maatschappij alles wat net boven de ondergrens uitkomt van wat ‘gezond’ wordt beschouwt. Iedereen die zichzelf dik voelt naast moddellenfiguren als Jennifer Aniston die je op haar vijftigste nog door een ringetje kan halen (maar die natuurlijk een personal trainer heeft en altijd wel één of ander dieet aan het volgen is), wordt beïnvloed door dat beeld van het perfecte lichaam. Een beeld dat wij zélf in leven houden. Compleet absurd eigenlijk.

Mijn definitie van ‘te dik’

Wat de maatschappij over dik te zeggen heeft, dat interesseert mij niet. Ze doen maar, weet ge? Het is niet mijn idee van dik. Voor mij is dik niet slecht. Ieder lichaam is mooi, of heeft mooie eigenschappen. Ik ben geen fan van mijn buikje, nee, maar wel van mijn borsten die tenminste niet meer piepklein zijn als er wat vet rond zit. Voilà. Elk nadeel heb z’n voordeel.

Ik vind mezelf al sinds mijn tienerjaren dik tegenover de meisjes van mijn klas, maar het is niet iets waar ik per se van wakker lag of nu zelfs lig. Ik heb nooit willen afvallen om te voldoen aan een ideaal, want het is niet omdat je dunner bent, dat je dan automatisch ook mooier bent. Ik ken genoeg ‘dikke’ vrouwen die meer vrouwelijkheid uitstralen dan alle geliposucteerde (is dat een woord? it should be) barbiepoppen uit de Hollywoodwereld tesamen.

Ik ben niet te dik omdat ik vind dat ik even slank moet zijn als Pascale Naessens. Ik ben te dik omdat het niet meer gezond is. Punt.

Het BMI, gewoon een cijfertje?

Ik weet dat er heel wat controverse bestaat over BMI ofte body mass index maar als je een normale bouw en lichaam hebt, is dat een hele goeie parameter om je gezondheid even naast te leggen. Dat cijfertje bewijst mijn gevoel van te dik zijn.

Ik ben 164cm groot en mijn gewicht schommelt rond de 79kg. Dat stelt mijn BMI in op 29,4. Vanaf 30 val je onder obesitas en daarvoor zou ik slechts 2kg moeten bijkomen. Meer nog: eerder dit jaar had ik een BMI van 30,1. Dat was confronterend. Angstaanjagend. Gevaarlijk. Want het risico op hart- en vaatziekten stijgt aanzienlijk wanneer je boven die 30 zit.

Een gezond gewicht bevindt zich trouwens op een BMI tussen 18,5 en 25. Om niptjes aan die 25 te komen zou ik tot een gewicht van 67kg moeten afvallen en om ergens midden tussen die 18,5 en 25 in te komen moet ik zakken tot onder de 60kg; dan blijft er van mij niks meer over! Rond de 70kg was ik het gelukkigst: ik kon sporten en ik kon eten. (Balans moet er zijn.)
Nogmaals: dat BMI is maar een cijfertje. Je voelt zelf heus wel of je lichaam gezond is, neem ik aan. Het belangrijkste is dat je je goed voelt in je lijf, en het maakt niet uit hoe anderen je eventueel misschien zouden kunnen bekijken. Je lijf is van jou!

De nadelen van dik zijn

Ik sleep te veel gewicht mee, en dat uit zich in frustraties die er tot een jaar of vijf geleden niet (zo frequent) waren:

• ’s zomers kunnen kiezen tussen een pijnlijk geschaafd vel daar waar mijn dijen tegen elkaar schuren of een shortje dragen onder mijn kleedjes
• veel zweten, van zodra het iets te warm is en niet enkel wanneer ik aan het sporten/bewegen ben
• zweten tussen mijn vetrolletjes, nog irritanter
• mijn conditie die heel snel keldert en supertraag opgebouwd raakt; ik ben steevast buiten adem na één trap door al dat extra gewicht dat ik moet meesleuren
• veel sneller last van mijn gewrichten en andere pijntjes bij het sporten
• veel sneller honger (want mijn maag is groter)
• kleren in maat XL moeten kopen en dan is de keuze ineens een pak kleiner (en het is genant dat de winkeljuffrouw niet wil geloven dat je effectief een XL nodig hebt tot je je in een L hebt gewrongen en alles overduidelijk spant).
• ik kan niet gaan lopen – mijn allerfavorietste sport – zonder op den duur rugklachten te krijgen. Daar spelen nog andere factoren mee, maar mijn gewicht weegt volgens mij het zwaarst door. (Yes, pun intended. Hoe goed ben ik?!)

Ja, ik ben te dik.

Laten we het daarover eens zijn. Goedbedoelde opmerkingen als “maar ge ziet dat toch helemaal niet!” helpen niet, integendeel: dan krijg ik het gevoel dat ik overdrijf en niet moet zitten zagen want dat er echt wel mensen zijn die dikker zijn dus waarom voelt ge u daar slecht over. (Omdat ik niet gezond ben, punt.)
Ik wil mij niet moeten vergelijken met anderen; het maakt mij niet uit of iemand dikker of dunner is dan ik. Mijn lichaam heeft mij genoeg signalen gegeven, niet enkel op mentaal vlak, dat er dingen moeten veranderen. En als ge u kleedt naar uw maat, dan kunt ge heel lang al die vetrolletjes en foodbaby’s verbergen hoor, geloof mij.

Wat ik eigenlijk zou willen antwoorden: “Zal ik mij eens uitkleden anders? Kan ik tonen hoe mijn vet aan het drillen slaat wanneer ik touwtjespring, ik zeg maar iets, en kunt ge ineens mijn heupomtrek meten.”

…Breng wel een lintmeter mee die lang genoeg is hé.

Geïnspireerd door deze post want ik wou al lang eens iets over mijn ‘te dik zijn’ bloggen.