Over de jaarwisseling

De jaaroverzichten zien van andere mensen op social media was confronterend. Ik heb de meeste weggeveegd, en ik wéét dat die beelden voornamelijk de goeie dingen tonen, de hoogtepunten, de beste herinneringen maar dat er achter de schermen zoveel meer gaande is, maar ik kan de hoogtepunten van afgelopen jaar niet eens zomaar bovenhalen, waren er überhaupt?*

En zoveel appreciatie voor mensen die het omgekeerde deden, en toonden waar ze tegenop botsten het voorbije jaar, de dingen die ze overwonnen, de dingen waarmee ze worstelden.
Maar ook daar: zij zijn oké, zij hebben zich er doorheen geslagen, zij hebben het (bijna) achter zich gelaten.

De mensen met wie het slecht gaat zetten zo’n dingen zelden op social media op het moment dat ze er doorheen gaan. Pijn of verdriet delen, dingen die je niet lukken: pas achteraf, wanneer de storm geluwd is, vertellen ze wat er is gebeurd, waar ze van herstellen of al hersteld zijn. Als je je niet goed voelt ga je dat waarschijnlijk niet in een gedetailleerd Instagram-verhaal gieten.

Eerder in een blogpost 😉

Toen ik een tiener was leek het of alle volwassen alles op een rijtje hadden, de touwtjes in handen, de controle over hun leven. Ik was er al heel snel achter dat dat maar schijn is, hoewel ik dat gevoel soms nog heb als ik om me heen kijk naar vrienden en familie, maar dat schud ik snel van me af want dan denk ik: overal speelt wel íets achter de schermen, dieper of minder diep onder de oppervlakte. Iedereen toont wat ze willen, en social media toont al veel meer dan wat ik twintig jaar geleden toonde toen ik enkel op internet zat wanneer het mocht op onze gezinscomputer wanneer papa niet aan het gamen was of wanneer er op hetzelfde moment niemand moest bellen, wie herinnert zich dat nog? 🙂

Dus toen het middernacht werd op 31 december 2022 en het lief me vroeg wat mijn voornemens waren, zei ik het eerste wat in me opkwam: “Niks, want het lukt me toch nooit.”

Dat is ook zo. De voorbije jaren had ik regelmatig momenten dat ik dacht: “En nu raap ik mezelf bij elkaar en ga ik ervoor”, niet in het minst bij een jaarovergang wanneer het altijd voelt alsof je met een propere lei kan beginnen. Maar telkens opnieuw ga ik onderuit, en elke keer krabbel ik moeizamer recht. Elke keer verschijnen er nieuwe symptomen, nieuwe rode vlaggetjes die ik nog niet kende en die weggewerkt moeten worden.
Ik word daar zo moe van. (Letterlijk, op dit moment, want het is half acht ’s avonds op 1 januari en ik kan mijn ogen amper openhouden.)

Ik durf geen leuke plannen meer maken, ook al heb ik er: meer tijd met mezelf doorbrengen in de vorm van een museumuitstapje of een simpele treinrit, meer lezen, meer creatief bezig zijn, enfin de lijst met dingen die ik graag zou doen is schier eindeloos eigenlijk.
Want ik weet dat ik dan teleurgesteld zal zijn als ik weeral dingen moet afzeggen omdat mijn energie- of stressniveau het niet toelaat, zoals dat nu ook al gaat: zo vaak neem ik mezelf voor om bijvoorbeeld een half uurtje te sporten, naar het kerkhof te gaan of eindelijk die keukenlade op te ruimen waar ik me al weken aan erger – ik noem nu maar enkele dingen die de voorbije week voorkwamen – maar als puntje bij paaltje komt ben ik mentaal en/of fysiek te moe en hang ik in de zetel.
Ik durf zelfs niet meer “52 boeken lezen” zeggen, wat vroeger mijn absolute minimum aantal was op een jaar, want als ik nu probeer te lezen, val ik 9 op de 10 keer gewoon in slaap.

Oké, nu ik dit zo heb teruggelezen klinkt het of ik niks anders doe dan slapen in mijn vrije tijd en da’s misschien wat overdreven want ik zit echt niet de hele dag in mijn zetel 🙂 Het klopt dat mijn energieniveau onder het vriespunt is gezakt deze winter, maar meestal zijn mijn winters langzaam en donker en herleef ik pas wanneer de dagen langer zijn en het zaaiseizoen begint. Daar kijk ik dan ook erg naar uit.

Dus laten we dat even hernemen. Mijn goeie voornemen voor 2023 is: stap voor stap. Mezelf graag zien, beter zorgen voor mijn lijf en mijn eigen grenzen bewaken. Ik kom er wel. Op een dag kan ook ik terugkijken en zeggen: “Ik ben er geraakt. Het heeft een tijdje geduurd, maar ik ben er dan eindelijk!”

(*) Note to self: schrijf een ‘2022 in hoogtepunten’, dan zult ge verdorie zien dat er weldegelijk genoeg waren!

Advertentie