Over hondjes en andere beestjes

Het hondje van de bomma, te zien op mijn profielfoto (hier rechts in de zijkolom of, als je op de gsm leest, onderaan de pagina) is vorige week overleden. Ze was heel oud en blind geworden en haar levenskwaliteit was zo ver achteruit gegaan dat de dierenarts het beter vond om een spuitje te geven.

Afgelopen zomer overleed hond Kaya onverwacht, de retriever van mijn tante, die hoewel ze al een tijdje sukkelde met haar gezondheid nog goede bloedresultaten had gehad de week voordien. Het betekende in november een familieweekend met twee afwezigen, want Kaya was altijd blij om mee te kunnen gaan ploeteren in de modder.

Ik heb zelf geen hond meer maar ik weet hoe moeilijk het is om er eentje kwijt te raken. Ze vormen jarenlang een deel van het gezin en ze laten een groot gat achter als ze er plots niet meer zijn.

Ook al wil ik geen kinderen, ik merk dat ik liefde over heb, en dat dat ‘zorgen voor’ mij na anderhalf jaar nog niet is gaan tegensteken. De eenden vragen niet zo heel veel werk eens je een goede routine hebt; ’s morgens en ’s avonds eten geven en hun drinkwater verversen, af en toe een proper badje geven en oké ’s winters komt daar ijs breken bij, in de vijf maanden lange paartijd veel gedoe om hen uit borders en uit elkaars veren te houden en bloedvergieten te voorkomen (of genezen als ze toch voorvallen), en ’s zomers extra veel fris water en schaduw om hen koel te houden en ahja hun kooi moet af en toe schoongemaakt worden.

Ik voel dat dat ontbreekt in ons gezin, een hond – wij zouden fantastische dog parents zijn. De week met ons babysithondje in augustus bewees dat. Het lief is geweldig met alle beesten, hij is de eerste om op de grond te gaan liggen om uw kat te entertainen, maar helaas is hij allergisch aan alles met een vacht.
De eenden waren op dat vlak een goed compromis (al wisten we toen nog niet dat hij ook allergisch is aan pluimen, haha) want die zouden buiten wonen en leven. Hij was trouwens verkocht vanaf het eerste moment dat hij ze zag, zoals ze daar met hun allen schattig stonden te babbelen/kwakken.
Eenden zijn voor ons de perfecte beesten: geen last van allergie voor het lief, minder last van slakken in de tuin voor mij, en iets om voor te zorgen.

Dus er konden nog wel beestjes bij, vond ik. De tuin is groot genoeg, mijn hart ook, dus waarom zouden we geen goeie thuis kunnen geven aan een koppel konijnen? Het lief was er vierkant tegen, ook nadat we naar de opvang waren gereden en ik daar en dan hoteldebotel verliefd werd op Mephisto, een pikzwarte Vlaamse reus die ze rondzwervend door de straten van de stad hadden gevonden.
Hij was na verschillende mislukte pogingen met andere konijnen omwille van zijn dominante karakter gekoppeld aan Linda, een klein, schuchter konijntje dat door haar leven in een veel te kleine kooi niet veel van mensen moest hebben.
Het lief legde zich er bij neer want wist dat ik mijn zin zou krijgen.

Konijnen zijn niet de makkelijkste dieren omdat ze, in tegenstelling tot eenden, vatbaar zijn voor allerlei ziektes en een heel gevoelig spijsverteringsstelsel hebben. Ik ging dus met heel veel twijfels en schrik het avontuur aan.
We moesten nog een paar maanden wachten op de levering van een roofdierveilige kooi en al die tijd was het niet zeker of niet iemand anders Mephisto en zijn vriendinnetje zou wegkapen, want ook al maakte het me in theorie niet uit welke twee konijntjes bij ons zouden komen wonen, hij was stiekem de enige die ik wou.

Maar niemand anders wou hem. Snapt gij dat nu? Hebt ge dat koppeke al eens goed bekeken?

Sinds 1 oktober hebben we drie eenden die doodsbang zijn van de konijnen, zeker van het kleintje dat zo snel is, maar we houden ze gescheiden (al gebeurt het soms dat het kleintje zich door een opening weet te wringen; de eendenren is dan ook een heel interessante plek om gras of klaver te scoren).
In de lente gaan we een buitenren bouwen aan de konijnenkooi zodat de konijnen niet meer het pad van de eenden moeten kruisen, al is het erg handig om hen het gras te laten ‘maaien’, en ik ga ineens de hele achtertuin heraanleggen zodat die meer duck proof is voor tijdens de paartijd, en dan he, dan zijn we er.

Moest ik tijd, ruimte en middelen hebben, ik begon mijn eigen asiel voor alle misfits die niemand wil 🙂 maar momenteel ben ik heel blij met onze vijf beestjes en gaan we heel hard ons best doen om hen een goeie, veilige thuis te geven.

En van welke beestjes droom jij?

Advertentie