21 december 2020 – De laatste Kerstmis

Gedurende 32 jaar heb ik het nooit anders geweten: kerstavond met ons gezin, een drie- of viergangenmenu, de kachel aan, en met cadeautjes en een kerstfilm.
In 2019 werd die avond geskipt, misschien met het idee: het komt er later wel van, maar je was moe, mama. Een overvolle feestdagenperiode gelijk anders zou teveel van je vergen.
De dag nadien waren we met z’n allen op post bij mijn grootouders, jij en papa hadden het hoofdgerecht klaargemaakt en het was een Kerstmis gelijk alle andere met gezelschapsspelletjes, de afwas, de rapporten van neefje en nichtje en foppakkjes en onnozoliteiten.

We stonden er allemaal niet zo bij stil, want tja, Kerstmis was er altijd al, dus volgend jaar weer, toch? Iets anders durfden we ons niet inbeelden.

Toen kwam corona, en niet veel later het bericht van nieuwe uitzaaiingen en een derde, veel zwaardere chemoreeks. De laatste strohalm. Die zomer wist ik dat het niet goed zou aflopen, al dacht ik nog niet aan Kerst en was ik boos op iedereen die het over eender welke datum in de toekomst durfde hebben, want ik zag geen toekomst meer.

Pas eind november kwam de definitieve bevestiging: het zou je allerlaatste Kerstmis worden. Plots moesten er wel plannen worden gemaakt. Wachten tot de regels versoepelen en we weer ‘legaal’ bijeen mogen komen? Wanneer zal dat zijn? Ik gok niet vóór februari. Niemand weet hoe lang het nog zal duren, hoe lang je nog bij ons zal zijn. Dus gingen we in op jouw wens om voor het laatst Kerst te vieren samen, hoewel niet zo uitgebreid als anders, en niet op Kerstmis zelf (want drones en dreigementen van opgevoerde controles en wie weet jaloerse buren?).

Een paar weken geleden, op een ijskoude maar heldere winterdag, ging ik bij de familie langs gewapend met mijn Nikon D3000 die ik speciaal voor de gelegenheid van onder het stof had gehaald, om van elke ‘bubbel’ een foto te maken. Normaal maken we om de vijf jaar een familiefoto, maar die van 2020 was er nog niet van gekomen omwille van corona in de lente en daarna jouw zomer in het ziekenhuis. Het was nu of nooit als we nog een foto wilden met alle dertien in één kadertje. Achteraf maakte ik er een collage van. Niet hetzelfde, maar het is toch iets. De collage was een cadeautje voor iedereen in de familie, maar vooral voor jou en de laatste met jou.

We trokken de tafel op z’n maximum uit en schaarden ons er per koppel met z’n zessen omheen. Wat ovenhapjes met een glas champagne, een eenvoudige kaasschotel en als dessert een kerststronk.
Een paar kleine cadeautjes uitwisselen – mijn vader die maar “dat kan niet!” bleef roepen toen hij zichzelf op de puzzel herkende die ik voor hem had laten maken, deed me zoveel plezier.
De laatste foto van ons als gezin op de kast zien staan brak bijna mijn hart.
Ondanks de fysieke afstand en o zo voorzichtig zijn met wat we aanraken en de mondmaksers en het ziekenhuisbed bij het raam waar je af en toe op ging liggen en de immer aanwezige lavendelgeur van mijn handgelleke, was het zo fijn in het binnenpiepende zonnetje en konden we voor even, heel even, doen alsof alles normaal was. (De alcohol hielp daar ook wel wat bij, toegegeven.)

(Hypocriet, dat ben ik vanaf nu wanneer ik mijn mening uitspreek over al die onverantwoorde mensen die samen Kerst en eindejaar willen vieren alsof er geen corona is. Deed ik niet immers hetzelfde? Denken zij niet immers hetzelfde: “jamaar wij zijn een uitzondering” en “jamaar wij zijn voorzichtig”?)

Ik wist niet wat te schrijven op het kerstkaartje want welk moois kan je wensen voor iemand die in 2021 zal sterven en voor iemand die in 2021 de liefde van zijn leven zal verliezen?
Op zo’n momenten overvalt het me, kan ik niet negeren wat er te gebeuren staat: alle dingen die jij nooit meer zal doen, en alle dingen die we zonder jou gaan moeten doen. Ik schreef dus maar iets over herinneringen opbouwen en het breiclubje dat we hadden opgericht. Gelukkig was er niet veel plek op het kaartje waardoor mijn onbeholpenheid misschien niet opviel.

Je wil zo graag nog eens sneeuw zien. Ik hoop dat je de kans krijgt en dat papa je dan meeneemt naar de Ardennen als het zover is. Ik hoop dat we je verjaardag samen kunnen vieren, en eten afhalen zoals je van plan bent.
Ik hoop op nog zoveel, maar verwacht zo weinig.

Deze random zondagnamiddag zal ik nog lang koesteren.

Geschreven op 21 december 2020.

Advertentie