13 januari 2021 – Het breiclubje

We richtten een breiclubje op. Op die manier hadden we iets om handen tijdens de vele uurtjes die we nog bij jou wilden doorbrengen. Mijn zus had een oud breiproject liggen – een sjaal voor haar vriend – dat ze van onder het stof haalde. Jij had nog wel een aantal handwerkprojectjes af te werken: een trui van dikke Ijslandse wol die je twee winters geleden was beginnen breien, een vest met complexe zakken die je er uiteindelijk niet hebt opgenaaid, een dun sjaaltje…
En in je hoofd nog zoveel dingen die je ooit had willen maken, in je kast nog zovele ongebruikte stofjes.

Ik kan niet breien of naaien en moet me dus beperken tot haken. Ik heb een hekel aan prutsen met van die kleine figuurtjes dus ik grijp altijd terug naar makkelijke dingen zoals sjaals en lappendekentjes dus ik – de eindeloze twijfelaar – koos na veel vijven en zessen petroleumblauw garen online om een sjaal mee te maken (die, na een korte berekening toen het eerste bolletje erdoor was, makkelijk drie meter blijkt te kunnen worden).
En na nog meer twijfelen en opnieuw beginnen koos ik voor een simpel patroon van stokjes en vasten die elkaar afwisselen, en aan de uiteindes wilde ik dan nog floshen hangen.

74cm later en ik besef hoeveel er al in die sjaal is gekropen, behalve tijd en sajet.

Liefde, jazeker, want ik koester die uurtjes zo hard, tesamen met (nu al) heimwee (kan je dat vooruit voelen?), weemoed, rust.
De warmte van de kachel, die zit ook in alle steken vervat.
Gesprekken over koetjes, kalfjes, de huisarts die pillen heeft voorgeschreven voor die rare kriebelingen in de zenuwen van je benen en voeten.
Over bezoek dat is langs geweest, tv-programma’s, euthanasie en wat er juist bedoeld wordt met sedatie, over wat de buren wel niet moeten denken van de mensen die hier, de één na de ander, voor de deur stonden met een cadeautje op je verjaardag.
Over de wekelijkse wandeling van papa en over dat jullie naar de Ardennen gaan om een laatste keer sneeuw te kijken.
Over herinneringen die je te binnen schieten en dan absoluut nog verteld moeten worden,
Over dat je nog zoveel wil opruimen, maar voorlopig volstaat het om daar te zitten, met z’n drieën verdeeld over de living, terwijl de temperatuur op het klokje bij het raam stilletjesaan blijft stijgen.

De mondmaskers die onze woorden dempen zodat ze minder hard zijn, in alle opzichten.
Eens nippen van een glaasje bubbels want “de fles moet op”.
Cross op tv, vanuit de ooghoeken, en jullie die daarbij haast synchroon in slaap dommelen.
De schemering die de living en mijn haakwerk in sluipt.
Een tante die op het raam klopt voor een snel praatje in de kou.
Een anderhalvemeterwandelingetje met aangedampte brillenglazen in het parkje van onze kindertijd en dat we te snel stapten voor jou.
Het tikken van de oude klok op de achtergrond.

Vierenzeventig centimeter vol met de kleine dingen, daar in die schemerige living, in die eindeloze winterdagen.

Soms wou ik dat ik Erik Van Looy was en kon zeggen: “Stop de tijd.”