Over dat niks doen en af en toe eens goe mogen klagen de nieuwe trend zou moeten zijn

• keuken opruimen en schoonmaken
• living opruimen
• de badkamer kuisen van onder tot boven
• de bibureau opmeten
• tussendoor lunch (soep) maken
• in den hof redden wat er te redden valt.

Dit was mijn to-dolijstje voor zaterdag 4 juni 2016 (fragment uit mijn dagboek van die dag). Zondag wilde ik gaan lopen, in de balkontuin werken (want die was er toen ook nog) en maakten we een kleine wandeling met mijn ouders. En vrijdagavond had ik op de Oude Markt doorgebracht om één of andere match van het EK te kijken.

En zo, dames en heren, was elkeen van mijn weekends volgepropt. Wanneer was er tijd om te ademenen? Niet op het werk, want daar werd ik overstelpt door supportissues en (ontevreden/veeleisende/verwachtingsvolle/…) klanten, een job die me uiteindelijk over de rand van de afgrond zou duwen.

Zwitserland, zomer 2014. Ik waar ik graag ben: in de bergen, van de bergen. Ik woog toen 15kg minder en was in topconditie maar liep een overbelasting op aan mijn heup door veel te veel willen doen. Kendet?

Wij zullen doorgaan!

Ik ging soms om 6am lopen omdat er op een ander moment geen tijd of fut voor was. Ik had gigantische vreetbuien, meerdere keren per week. Ik sliep slecht. Niet moeilijk dat ik bijna elk van mijn dagboekpostjes toen afsloot met “zo moe” of “ik word zo moe van mezelf soms” of “allemaal leuke dingen maar het voert (nu al) de druk op” en “de vapeurs kwamen vanavond ook terug” – herkenbaar much?

Drie jaar geleden

Dit was één jaar voor de burn-out. Toen al – en ver daarvoor, als ik nog verder teruglees in mijn zeer gedetailleerde dagboeken van die tijd – ging het bergaf. Zat ik in een spiraal waar ik niet zelf uitraakte, al kon ik dat op dat moment niet toegeven: ik zag het niet, ik had het niet door. In één adem ratelde ik over hoe druk mijn agenda was en over hoe moe ik was, maar de link leggen en daarna op de rem gaan staan? Ho maar.

Ik dacht dat het normaal was om jezelf zo af te matten, om van hot naar her te rennen en alle tekenen van je oververmoeide lichaam te negeren.

(Ik dacht eerlijk gezegd dat ik de datum van het dagboek fout had, en dat we wél al in 2017 zaten – ik snap begot niet dat ik al dat gejakker nóg een jaar langer heb kunnen volhouden.)

Juni 2015 aan de Normandische kust. Blije Leen want frisse zeelucht en buiten zijn. Maar die vakantie werd getypeerd door mijn overmatig gestress omdat ik zoveel wou zien en doen en daar allemaal niet genoeg tijd voor was op één verlengd weekend. En zo ging dat indertijd bij elke vakantie.

Iedereen heeft het druk-drukker-drukst

De maatschappij lijkt dat zo normaal te vinden. Als jongvolwassene – of ben ik die term als dertiger inmiddels ontgroeid? – is het abnormaal om een dagje zetelliggen in te lassen. Want je bent jong, je bent vitaal… Is er soms iets mis met mij? Dat idee had ik.

Ik had mijn ouders altijd op de been gezien: boodschappen, koken, het huishouden, de tuin, ons helpen met huiswerk, ons afhalen van school, enzovoort…
Come to think of it, ook zij namen de tijd voor hun hobby’s: mijn vader als notoire gamer achter zijn computer en ons mama met naai- of breiwerk, bijvoorbeeld. Een rustpauze in het o zo drukke leven met een fulltime job en twee opgroeiende kinderen. En er waren geen social media om je druk over te maken, ja hun leven was gewoon een pak ‘trager’ dan het onze nu.

Celebrating life op Instagram. In mijn dagboek schreef ik: “Zondag 1 mei 2016 – Ik weet gewoon niet hoe ik moet genieten. Het was nochtans zo’n fijne dag vandaag!” In mijn hoofd denk ik altijd al aan het volgende, aan wat er allemaal nog ‘moet’ gebeuren. De todolijst is oneindig, en FOMO is real.

Klagen is taboe

De keerzijde is wat ge niet te zien krijgt op social media. Dat is niet interessant genoeg. Daar scrollen mensen overheen.

Op Instagram zie je doorgaans enkel de foto’s van perfecte maaltijden, bezoekjes aan pretparken of hippe koffieshops en prachtig in elkaar geknutselde Halloweenkostuums, maar je leest niet de vermoeidheid die erachter zit, de energie die het heeft gekost om vers te koken, de blijdschap om thuis in de zetel te kunnen ploffen na een lange dag.

Mensen die wel durven klagen over hun verder o zo perfecte leven, worden genadeloos uitgekakt (pardon my french maar het is echt zo: mensen willen alleen de goeie dingen zien en horen van anderen). Terwijl het echt niet zou moeten (en ook gewoon onmogelijk is) om op elk moment van de dag gelukkig te zijn en lachend rond te lopen.

Maar weet ge wat? Da’s helemaal oké. Om niet altijd uw best te moeten doen. Om eens een baaldag te hebben. Om eens te klagen en te zagen. Ook al hebt ge een dak boven uw hoofd en heeft een ander het altijd erger dan gij: iedereen heeft iets om over te klagen.

Annapurna Basecamp, oktober 2018. Dolblij dat ik het tot op 4130m gehaald had en daar stond midden tussen de 7- en 8000-ers. Wat ge niet ziet op de foto: de verschrikkelijke insomnia (ik sliep met wat geluk een paar uur per nacht) en daarbijhorende vermoeidheid, de angst om aan hoogteziekte te sterven, de spierpijn, de pijn aan mijn longen van het naar adem happen, en over het algemeen het afzien dat aan deze foto is voorafgegaan. Klagen is niet oké want “ge moogt blij zijn dat ge zo bevoorrecht zijt van daar te mógen staan”, dixit mezelf tegen mezelf!

Van een donkere wolk naar een gouden randje

Wat ik eigenlijk wou zeggen – maar ik ben weer afgedwaald, zo gaat dat – is dat ik best depri word van het overlezen van al die gedachten, gevoelens, onzekerheden van drie jaar geleden; er hangt zo’n donker randje rond het dagboek dat ik er bang van word, van mezelf, van wie ik toen was en wie ik weer zou kunnen worden.

Het is een eye opener: als er toen iemand was geweest die me bij de hand had genomen en had gezegd “Leen kind, doe nog efkes zo voort en uw motor gaat het begeven, hier, ik zal u helpen met stoppen en bijtanken” dan weet ik niet of ik per se zou hebben geluisterd – want o, het schuldgevoel dat meteen de kop opsteekt als ge dan eens “niks” aan het doen zijt! – maar het zou zo’n opluchting geweest zijn om te beseffen dat het níet abnormaal is om van ’s morgens tot ’s avonds rond te rennen en dan pompaf te zijn. Dat ge een druilerige zaterdagmiddag in de zetel moogt liggen met een goed boek of Netflix, of zelfs met een slecht boek op een superzonnige middag!

Het is veel belangrijker om te luisteren naar uw lijf dan naar wat anderen wel van u zouden kunnen vinden. Want geloof mij: anderen zijn meer met zichzelf bezig dan met u. Dat geldt voor iedereen. En dat zou ook voor u moeten gelden.

En ik besef, door dit alles te lezen en zo een beetje opnieuw mee te maken, dat het nu veel beter is. Dat er terug zon schijnt in mijn hoofd, op de meeste dagen. Dat ik heel bewust to do’s spreid – het lijstje van hierboven zou ik nu over een ganse maand verdelen; haha!
Dat het oké is om trager te leven, om tijd te maken voor mezelf, om een (halve) dag in de zetel te liggen ook al schijnt de zon buiten. Dat je vaker aan jezelf moet denken, naar je lijf moet luisteren, van slow down moet doen om je omgeving het beste van jezelf te kunnen geven. Jijzelf bent de belangrijkste persoon ❤

Hoeveel doe jij echt voor jezelf?