Over verse prei

Het is net middernacht voorbij en ik kan de slaap niet vatten. Er komt een zogenaamde ‘supermaan‘ aan, misschien is het daarom? In plaats van te liggen draaien heb ik dan maar de laptop meegenomen naar mijn warm bed.

Als introvert in mijn coconnetje

Eigenlijk voelt alles heel cozy, heel veilig zolang ik binnen mijn vier muren blijf. Zolang ik niet per ongeluk een nieuwssite openklik en niet te lang blijf hangen op social media (en me bijgevolg niet druk kan maken om alle mensen die nillens willens de regels aan hun laars lappen en tóch de auto nemen naar het bos of gaan overnachten bij hun lief). Als introvert zijn dit mijn ‘hoogdagen’: geen sociale verplichtingen, geen druk van buitenaf, leven volgens mijn eigen ritme… ‘Ik wil efkes geen mensen zien’ is plots een volledig acceptabel excuus om niet buiten te moeten komen. Integendeel, je wordt pas scheef bekeken als je wél op andermans terras mee aan de barbecue schuift. Ha!

Ik geniet, maar met mate. Mijn energieniveau was de voorbije week niet om over naar huis te schrijven: één sportsessie van een dik half uur op dinsdag, en de rest van de werkweek raakte ik mijn zetel niet meer uit. Vers eten maken? Allez dan, omdat het niet enkel voor mezelf is en we geen diepvriespizza meer hebben. Frustrerend, want net nu ik zoveel tijd om handen heb.

(En ergens diep van binnen ook de schrik, want: over enkele weken is het gedaan met de vrijheid. Dan moeten we weer elke dag naar kantoor. ‘Verliezen’ we anderhalf uur aan pendelen. Heb ik sowieso geen fut om nog te koken bij thuiskomst en kan ik het avondeten niet ’s middags onder mijn pauze al voorbereiden, of anders ’s morgens opstaan om 6am om de patatten te schillen?)

Ik krijg trouwens lichtjes de zenuwen van al die mensen die op social media schrijven en foto’s posten over hoe heerlijk ‘traag’ het leven plots is, het perfecte gezinnetje met boswandelingen en fietstochtjes en knutselwerkjes, en zo-veel-quality-time, terwijl ik mij m’n werkdag doorworstel omdat het langs de ene kant erg druk is en langs de andere kant EEN VIRUS HET LEVEN AS WE KNOW IT BEDREIGT en ik mij dus zelden langer dan een half uur kan concentreren want O ER VLIEGT EEN VLIEGTUIG OVER (wat gelukkig véél minder is dan voor de coronacrisis) of O ER PASSEERT EEN AUTO (want er komen hier regelmatig pakjes toe want iets met shoptherapie en een tuin die nog volledig moet worden aangelegd en ’t is eender welk excuus eigenlijk #shoplocal).
Maar het is hen gegund. Uiteindelijk ben ik degene – zijn wij bijna allemaal degenen – die kiezen voor een drukke job, een druk leven on the side, en stellen we zélf onze prioriteiten. Die mensen die nu thuis zitten en de kans krijgen om hun prioriteiten te herschikken, de tijd krijgen om na te denken over wat écht belangrijk is in het leven: ik hoop dat ze het snappen en er ook post-corona naar blijven leven. Dat ze de geleerde lessen meenemen en we wie weet op den duur allemaal wat trager kunnen gaan leven.

Wist je trouwens dat een gekend aardbeiras ‘Korona’ heet? (random weetje middenin de nacht)

Het grootste deel van de tijd kan ik dus perfect doen alsof er niks mis is.

De keerzijde van de medaille

Tot er iemand tijdens een team meeting op videochat vermeldt hoe hard ze haar moeder mist en ik begin te bleiten (maar gelukkig zijn die schermpjes zo klein dat niemand het heeft gemerkt).

Tot ge naar de winkel moet, waar wc-papier plots 2,5 euro kost voor vier rollen (en dan nog niet eens extrazacht of superdeluxe dik papier, maar van dat snel samengegooid spul bestaande uit twee velletjes die direct doorscheuren), waar de zuivelfrigo standaard halfleeg is (serieus, wie hamstert er zure room?!) en de frangipanekes van de witte producten op zijn (heeft dan iedereen eindelijk door dat die 1000x beter zijn dat droge spul van Lotus?!), de kar voor uw neus ontsmet wordt en ge maar ei zo na een paniekaanval of drie kunt vermijden omdat mensen.niet.snappen. dat anderhalve meter niet hetzelfde is als een halve meter. Blijf uit mijn buurt ok?!
Al een geluk dat we maximum een half uurtje mogen binnen blijven want bij langer zou ik het op een gillen gezet hebben. Gelukkig zijn er bij ons geen wachtrijen of echte tekorten, maar het drukt je wel even met de neus op de feiten: ahja juist, dat virus, dat is hier ergens, rond mij, vlakbij. Moogt ge eigenlijk ademen als er iemand veel te dicht in uw buurt komt? Ik stop er alleszins mee als ik op het smalle fietspad een tegenligger kruis WANT WAT ALS DIE INEENS NIEST.

Ge snapt: het wekelijks Delhaize-bezoekje is ineens dé stresspiek van mijn week.

Toen hoorde ik via mijn tante dat er nog veel prei te krijgen was in den hof van mijn grootvader, en ook mijn vader moest dringend plaatsmaken in zijn moestuin voor het nieuwe seizoen maar de pastinaak stond in de weg. Het ideale excuus om mijn grootouders te bezoeken? Checkkk. Uiteraard voelde ik me megaschuldig op weg erheen, want deed ik niet iets keihard fout, mocht dit wel, ook al was het een fietstochtje gelijk een ander en passeer ik hun straat ongeveer vijf keer per week – kalm kind, kalm.
Eenmaal ginds vond onze ontmoeting op de koer plaats, met ongeveer vijf meter aan buitenlucht en schrik om te moeten hoesten of niezen want ge zult altijd zien en ‘en hoe is ‘t’ tussen ons in. Ik wilde zo zo zo graag mee naar binnen voor hun kop koffie van 11 uur met een koekske ‘want aan de vasten daar doen wij niet meer aan mee, ’t helpt toch niet kind’ maar droop in plaats daarvan na vijf minuten af want de wind was venijnig koud en mijn grootvader had zijn jas niet aan, was enkel naar buiten gekomen om mij even te zien.
De prei was zo heerlijk vers dat ik de tranen in mijn ogen op de scherpe geur kon steken.

Mijn vader kwam hoogstpersoonlijk langs met een tasje pastinaak. Ik wachtte hem op want net als mijn grootouders doet hij niet aan videocallen. Hij bleef aan de brievenbus, op zijn fiets, klaar om weer weg te spurten.  Opnieuw die uitwisseling van koetjes en kalfjes met een hele oprit aan ongestelde vragen tussen ons in. Ik wachtte met het oppikken van het tasje groenten tot hij de straat uitgefietst was.

De realiteit slaat me soms keihard in het gezicht, maar het grootste deel van de tijd kan ik wegkruipen in mijn veilige cocon. Dat geluk heb ik dan weer.

Dit weekend ben ik eindelijk kunnen beginnen in mijn tuin en de fysieke inspanning heeft een rust gebracht in mijn hoofd die ik niet meer heb gevoeld sinds… lang. Dat mijn lijf veel sterker is dan vier jaar geleden, was ook opvallend – toen deed na twee dagen spitten elke cel in mijn lijf pijn, nu voelde enkel mijn rechterarm aan alsof hij zichzelf wilde amputeren.
We deden een videocall met vrienden, een toffe ervaring terwijl iedereen at of een aperitiefje dronk of zomaar eventjes nieuw leven aankondigde. We haalden een driegangenmenu af bij Arenberg om ons twaalfjarig jubileum te vieren – de eerste keer ook dat we op ons terras hebben gezeten voor het aperitief, hoe heerlijk was dat?

Zo’n weekend zonder todolijst was zo fijn dat ik er volgend weekend vier dagen van maak. Misschien wel vijf. (Normaal gingen we een hele week naar Frankrijk, dus het kan er wel af.)

Ik puzzel, ik neem af en toe een bad met een podcast, ik doe mijn ochtendwandelingetje, maak af en toe een fietstochtje.
Lezen, en weer aan het bloggen gaan, dat komt met de tijd ook wel weer in orde.

Laat maar komen, die lente. Ik begroet haar met veel liefde… van uit mijn kot.

Hoe gaat het met jullie?