De #Leuvenleestchallenge: mijn negen boekentips

In deze #blijfinuwkot-tijden is lezen belangrijker dan ooit want de ideale manier om je aandacht af te leiden. Ondergetekende (een doorwinterde boekenwurm nochtans) lukt het niet erg goed; mijn hoofd zit zo vol met alles. Ik zag de #Leuvenleestchallenge passeren op social media waarbij je gedurende dertig dagen elke dag een boek uit je kast pakt volgens de omschrijving van die dag. Bedacht door de bibliotheek van Leuven. Ik besloot dat bloggen over boeken mijn leesgoesting misschien wat kon aanwakkeren. Want schrijven en lezen óver lezen, doet (bij mij) vaak ook lezen. Ik pikte er een aantal puntjes uit, want dertig dan ben ik morgen nog aan het typen (in plaats van te gaan lezen, ha).

Een boek dat je koos omwille van de omslag.

Ik ben niet iemand die een boek kiest op basis van de omslag, want er gaat aan een bibliotheek- of boekhandelbezoek een heel proces aan vooraf bij mij: ik pluis mijn Goodreadslijst uit op basis van genre en waar ik zin in heb en tot slot kijk ik wat er daarvan beschikbaar is. Dit boek heeft wél een prachtige omslag, met goud enzo!, en heb ik zelfs laten omruilen omdat van de eerste versie die ik kreeg, het goud wat afgesleten was – anders zou ik dat niet zo snel doen want een boek blijft een boek. Waterschapsheuvel is een ongelooflijk verhaal over een groepje konijnen dat allerlei avonturen meemaakt, de gruwelijkse dingen, maar ook de mooiste dingen.

Een boek waarbij je verliefd was op het hoofdpersonage

Ik was al samen met het lief maar ik viel hoteldebotel voor (de overigens minstens tien jaar jongere) Alex in A Clockwork Orange. Dat boek is compleet absurd, met zijn eigen spreektaaltje, met de gruwelijkste scènes, en Alex is absoluut geen braaf manneke temidden van dit alles. In mijn review over het boek (en in één trek door ook de film) schreef ik: “(…) ik krijg die mens niet uit mijn systeem. Het is nu meer dan een week geleden dat ik het boek uitlas, en hij houdt me nog steeds bezig. Ondanks al het geweld en zijn inslechte karakter kon ik niet anders dan head over heels verliefd op hem worden. Toen hij aan het einde aangaf aan kinderen te willen beginnen, had ik me bijna aan zijn voeten geworpen: “Hier ben ik!” terwijl ik helemaal geen kinderen wil.” Ja, zo. Gek he? Heb het voordien nooit meegemaakt, en ga het waarschijnlijk ook nooit meer meemaken.

Een boek dat je onmiddellijk wil schenken

Als het kon, zou ik iedereen Een regenboog heeft maar acht kleuren cadeau doen. Het wordt intussen niet meer gedrukt maar dit boek (en de andere naar het Nederlands vertaalde van Peter Pohl) heeft grote indruk op mij gemaakt als tiener. Ik heb gehuild elke keer ik het las. En nu durf ik het niet meer lezen want wat als ik het niet meer zo mooi vind als toen?

Anderzijds zou ik misschien eerder iets van Nicolò Ammaniti geven, die is recenter en wordt wél nog gedrukt. En: “Ammaniti is een god. Zoals die man kan schrijven… het zou verboden moeten zijn. Zijn personages stappen uit de bladzijden van het boek om zich onder je huid te nestelen, ook al heb je geen enkele voeling met ze en zijn het mensen die je irl zou mijden. De wereld die hij schept, is meestal donker, duister, gruwelijk, angstaanjagend maar net daarom zo vreselijk realistisch. Hij haalt het slechtste uit de mensen naar boven, omdat hij wéét dat er zoveel slecht schuilt in de mens. Het valt niet uit te leggen hoe me dat de adem ontneemt: weten dat ik in het stof aan zou voeten zou willen neervallen en hem zou volgen tot het eind van de wereld en terug, in ruil voor een paar zinnen van zijn hand – een paar letters zou zelfs al genoeg zijn”, schreef ik ooit in een review. (Ja mijn reviews kunnen erg dramatisch worden als ik een boek echt goed vind, ja.) Zo God het wil kreeg van mij de hoogste score.

Een boek dat je als eerste redt uit een brand.

ALLEMAAL. Ik heb hier zo’n 475 (gelezen) boeken staan (die ik uiteraard allemaal ooit een keer wil herlezen) die ik de afgelopen twintig jaar heb verzameld. De oudste exemplaren, die uiteraard ook de beste zijn want als tiener komt alles veel harder binnen, worden niet meer gedrukt. Ik zou dus naar mijn zolder rennen, het raam open smijten en alle boeken langs daar naar buiten gooien. En dan vermoedelijk mezelf want intussen staat de trappenhall natuurlijk in brand – maar zo ver heb ik nog niet nagedacht.

Een boek om op te bergen en na vijftig jaar terug op te vissen (zoals goede wijn).

Opnieuw: allemaal. Nee goed, ik besef dat er ook rommel in mijn kasten zit. Daarom dat ik ooit – ooit! – de uitdaging wil aangaan om ze allemaal, één voor één, te herlezen en dan degene die gewoonweg rommel blijken (of niet meer dan 3* halen volgens mijn eigen quotering), weg te doen. Vermoedelijk blijven er dan nog steeds zeker 300 over. Het is al een prestatie dat ik de afgelopen drie jaar geen – bijna geen, oké – boeken meer koop, oké?
De blufboeken zijn bijna allemaal boeken die mooi oud worden. Elk van hen was een toppertje, en ik denk dat de meeste ervan zelfs nóg beter zullen smaken als ik wat ouder ben. Als ik er eentje moet uitkiezen, zeg ik De verborgen geschiedenis van Donna Tartt. Ik las het vijftien jaar geleden voor het eerst, onlangs opnieuw en ik ben zeer benieuwd wat ik er over nog eens tien, twintig, … jaar van zal vinden. Het gaat hier niet zozeer om het verhaal – het verloop daarvan wordt immers zeer snel uit de doeken gedaan – maar vooral om de sfeerschepping, om het vertellen op zich. Bovendien is het dit soort sfeer – mysterie, duisternis, herfst, natte bladeren, sneeuw, geheimen, drama – dat me enorm kan aantrekken indien goed uitgespeeld.

En oja, ik hoop echt dat ik op mijn 83e nog boeken kan lezen zoals nu, trouwens 😉

Een boek dat je weghaalt uit de dagdagelijkse sleur.

Alles met fantasy en andere werelden, zoals Lord of the Rings of Game of Thrones, maar dan denk ik in het bijzonder aan Het oneindige verhaal, dat het hoofdpersonage wel erg letterlijk wegsleurt uit zijn wereld naar een land dat stilletjesaan vedwijnt in het Niets omdat de mensen het vergeten zijn. Op de rug van zijn parelmoeren draak en met zijn beste vriend Atréjoe aan zijn zijde beleeft hij allerlei avonturen… terwijl hij in werkelijkheid een saaie, iets te dikke, gepeste jongen is zonder vriendjes. Ik zou ook wel weten welk leven te kiezen hoor.

Een boek dat je verdrietig maakt.

Ik heb tranen met tuiten gebleit bij Marley & me. Er zat zoveel herkenning in dat boek, want wij hadden vroeger een labrador (nuja, een kruising) die vanalles uitstak als we even niet keken en alles opat wat maar enigszins eetbaar rook (tandpasta, kaarsen, zelfgemaakte zeepjes, het mandje paaschocolade). Drie maanden na de dood van onze eigen Luna ging ik naar de film kijken (voor ik het boek las dus) en toen Marley een spuitje moest krijgen was alles weer zo dichtbij dat ik in de cinema tranen met tuiten heb zitten huilen (wat ik anders toch wel vermijd op openbare plaatsen). Het lief wist niet wat hem overkwam. Het boek is zo hartverwarmend mooi, en ook al wist ik hoe het zou aflopen, er werd toch weeral gehuild ja.

Een boek uit je schooltijd waar je de nodige afkeer voor had

De avonden vond ik afschuwelijk. Ik moest het lezen voor een examen Nederlands. Er werd regelmatig verteld over de dromen van het hoofdpersonage, maar lezen over dromen vind ik compleet onzinnig en sla ik dus steevast over, zo ook hier. En uiteraard gingen de meeste examenvragen over die dromen, die het verhaal blijkbaar een diepere betekenis gaven – oeps 🙂 Toen ik het boek een paar jaar later opnieuw las, vond ik het plots wél steengoed. Ik denk dat je voor sommige boeken een bepaalde leeftijd of eerder maturiteit moet hebben, of dat een boek op een bepaald moment in je leven plots wél helemaal duidelijk kan worden.

Een boek dat je verloren doet lopen

Ik interpreteer dat als het soort boek dat zodanig onder je huid kruipt dat je dagen-, wekenlang aan niets anders kan denken. Dat gebeurt mij niet zo heel vaak, maar als het gebeurt, dan krijgt dat boek mijn allerhoogste score en moet het mee in mijn boekenkast. Zoveel boeken met 5sterren zijn er niet voor mij, maar als ik er een recenter moet uitkiezen dan Aan het einde van de wereld, waarin een jong gezin naar Alaska verhuist en daar in de barre omstandigheden, afgesloten van de buitenwereld, moet zien te overleven. Dat heeft weken daarna nog door mijn hoofd gespeeld en ik zou stante pede op een vliegtuig naar ginder zijn gestapt want ondanks die barre omstandigheden werd ik helemaal verliefd op Alaska en z’n woeste natuur.

Welk boek zou jij mij cadeau doen?