Project Opruim #2: over hoe Marie Kondo mijn manier van opruimen heeft beïnvloed

Begin dit jaar begon ik met een groots opruimproject, in een poging ons appartement verkoop- en verhuisklaar te krijgen. De woonkamer is al aan bod geweest, over de slaapkamer moet ik nog schrijven (maar dat was een succes!) en momenteel ben ik bezig in de bibbureau. Badkamer, keuken en berging moeten nog volgen, en mijn schoenencollectie op de gang mag ik niet vergeten.

Het is nu enkele jaren geleden dat ik The Life-Changing Magic Of Tidying van Marie Kondo las. Intussen heeft het frêle Japanse dametje een eigen tv-show op Netflix die ik er in één keer doorjoeg want wat is er een grotere motivatie om uw eigen kot op te ruimen dan een ander het goeie voorbeeld te zien geven? Ze blijft ten allen tijde enorm rustig en wordt gewoonweg blij van het zien van rommel, want ze vindt opruimen, en mensen helpen met opruimen, ongelooflijk leuk.
(Eigenlijk zou ik haar wel eens willen inhuren. Alleen gaan we dan vermoedelijk geen geld meer hebben voor #lot13. Of voor brood met choco zelfs.)

Het is niet dat ik al haar methodes volg of keilogisch vind, want bijvoorbeeld mijn spullen bedanken voor alle goede diensten die ze hebben geleverd, dat gaat er voor mij een beetje over. Spullen zijn spullen, dat kan elke (wannabe)minimalist begrijpen. Ik heb echter enkele dingen van haar geleerd die ik nu nog altijd met succes toepas, en daarom met jullie wil delen.

1. Does it spark joy?

Marie Kondo’s filosofie: alles wat niet van spark joy doet, moet weg. Je huis moet gevuld worden met spullen waar je blij van wordt. Waarom een jurk bijhouden die je enkel aandoet omdat al de rest in de was zit, maar waar je je eigenlijk niet goed bij voelt? Waarom drie pollepels, twee flessenopeners, zestien vleesmessen en twintig fondueprikkers verzamelen zodat je elke keer je de besteklade opentrekt begint te freaken van de chaos aldaar? Enfin, ge snapt het: je moet blij zijn met je spullen, want anders zal je nooit gelukkig worden. Of zoiets. Ahum. Niet dat ik blij word van een vork (ik zeg maar iets), maar wel van het feit dat ik gerief heb dat eten gemakkelijker maakt. Snap je?

Zoveel joy dat er gesparkt wordt vanuit mijn leeshoekje!

2. Elk ding heeft zijn eigen plek.

Schoenen in de schoenkast, zakdoeken in die bepaalde lade, sleutels aan het sleutelringetje, … Het klinkt logisch en het is logisch, maar na vijf jaar hier in huis dingen verplaatsen, begint het eindelijk te lukken. Ik vind dingen effectief terug. Misschien ook omdat ik er intussen minder van heb. Ha ja. Het één is een logisch gevolg van ’t ander.

3. Wat bij elkaar hoort, bij elkaar opbergen.

In het verlengde van nummer 2. Want het is maar logisch dat alle paraplu’s – ja ik heb er meer dan één, zo blijkt, want ze lagen zodanig verspreid dat ik dus geen idee had – bij elkaar in dezelfde lade liggen. En alle opladers. En alle soorten zakdoeken. En alle kaarsen. En alle boodschappentassen. En uw ondergoed, of uw kousen, en uw schoenen.
Het wordt overzichtelijk en ge vindt dingen terug, het is ongelooflijk.

4. Opvouwen is the key.

Zomaar alles in een lade of op een kastplank gooien is niet de bedoeling. Het werkt veel fijner en gaat opnieuw rommel tegen als je lades of planken indeelt met kleinere dozen of potjes, wat nog eens extra netjes oogt. Ik ben daar wel fan van. Zo heb ik zelfs de lade met boodschappentassen opgeruimd gekregen!
Ik heb eens met mijn ogen gerold toen ik las over kousen opvouwen in plaats van ze, ge weet wel, op een bolletje in elkaar te rollen en in de sokkenla te mikken. Marie Kondo vouwt kousen in drie en bergt ze zo netjes op. Allemaal tof en plaatsbesparend en goed voor de rek in uw kousen te bewaren, maar daar kruipt toch wel wat tijd in. Ik plooi mijn sokken tegenwoordig gewoon dubbel en stapel ze zo op. Works fine for me en ’t ziet er netjes uit, dat wel. Mijn sportgerief, pyama’s en andere shirts vouw ik volgens haar methode op omdat ze anders niet in mijn lades passen. Het is overzichtelijk, echt niet méér werk en er verrimpelt niks. Win-win. Lakens prop ik dan weer wel gewoon in de schuif, ge moet ergens een grens trekken hé.

Zo netjes! Marie zou trots zijn.

5. Spullen met sentimentele waarde etaleren.

Spullen met sentimentele waarde horen in Marie Kondo’s opruimronde altijd als laatste aan bod te komen. Want dit zijn de moeilijkste dingen om komaf mee te maken. Tegen de tijd dat je kleren, papierwerk en boeken, en alle andere categorieën hebt doorzwommen, weet je hoe het werkt en is rommel ditchen een routine geworden.
Toch ijvert Marie ervoor om niet per se al je foto’s te gaan weggooien, of de eerste schoentjes van je kinderen, of andere prullaria waar herinneringen aan vasthangen – waarom zou je ook? Als een fotoalbum van ‘spark joy’ doet, dan hou je het toch gewoon bij! Marie raadt aan om spullen met sentimentele waarde niet ergens op een zolder in een doos weg te duwen, maar ze juist te etaleren. Zodat je blij wordt elke keer je ze ziet staan.

Na enkele maanden word ik nog steeds blij als ik dit hoekje in huis passeer ❤

Ik heb niet zoveel spullen met een sentimentele waarde, spullen die ik als eerste uit ons huis zou redden, behalve misschien mijn fiets en mijn boeken, en o ja mijn planten, niemand komt aan mijn planten, oké ons huis staat dus feitelijk vol met spullen die belangrijk voor mij zijn en van spark joy doen, kijkt, dat wil zeggen dat ik goed bezig ben, toch?

En jij? Van welke dingen in jouw huis word jij oprecht blij?