Hoe is het nog met dat hoofd en dat lijf van mij? #1

December 2018. Mijn hartslag in rust is nooit hoger geweest – 75bpm, tegenover 64bpm in augustus van datzelfde jaar en 61bpm op mijn beste moment (kort na de burn-out blijkbaar). Een sportieve inspanning, dat is geleden van oktober, in de Himalayah. 10.000 stappen op een dag? Ik ben al blij als ik aan 5.000 raak. En ik ben moe. Constant moe. Ik slaap per nacht zonder moeite uren aan een stuk. Insomnia, wat is dat?

Alles wijst in de richting van Stress, het grote monster dat altijd op de loer lijkt te liggen. De weerslag na alle drukte rond bouw, trouw en onze eerste verre reis. Op citytrip met HetWeb in Londen begin december ben ik zo moe dat mijn lijf pijn doet. Het spiertje in mijn linkeronderooglid trilt bij momenten oncontroleerbaar, hetzelfde met een spier in mijn bovenbeen. Angstaanjagend.
Stress en vermoeidheid, luidt het verdict volgens een opvallend milde dokter Google.

De overprikkeling van Londen, ver ver ver voorbij mijn grenzen.

De kerstvakantie kwam dan ook als geroepen: eindelijk rust. Een beetje rommelen in huis. Niet moeten opstaan met de wekker. Veel eten tussendoor, veel mensen zien. Beetje ziek zijn, dat ook, want dat hoort bij de winter. Veel lezen, prutsen aan de blog, blogs lezen, tv kijken. De hartslag in rust daalde razendsnel tot 70bpm.
Oef. Het lukt nog.

Als ik terugkijk op 2018, kan ik me vaag de ups en downs herinneren, het duuzend keer opnieuw beginnen met start to run en het even vaak de handdoek weer in de ring goeien met als enige reden de oververmoeidheid die volgt op een rondje lopen. Valt daar een lijn in te trekken? Moe, moe, moe. Te veel stress? Slecht eten? Te veel willen, te weinig kunnen?

Omdat ik het beu ben om constant moe te zijn en te worstelen met mijn lijf, ga ik in 2019 mijn gezondheid wat beter in de gaten houden. Heb ik besloten. Zowel de mentale als de fysieke, want die twee zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.

De rug (en de rest van het lijf)

Awel ja: mijn rug. Eén van de redenen dat lopen niet altijd liep zoals het moest. (Hebde’m? Haha. Leen toch.) Begin januari was het weer zover: na een paar zeer voorzichtige loopsessies à la vijf keer één minuut lopen was het om zeep. Overbelasting en we kunnen weer naar de kine. Die mijn bovenrug – want mijn onderrug was perfect in orde, hoera! – op twee plaatsen kraakte en dan ook nog mijn schouders wat probeerde los te maken.

Het verdict? Te veel stress, geen core stability meer en nog zeker vijf weken niet sporten.
Het gevolg van afgelopen herfst maandenlang stress opbouwen en dat kruipt dus in mijn schouders. Ik heb dat dikwijls gemerkt, dat ik die optrek zoals je doet wanneer je je tegen de kou wil beschermen. Gecombineerd met een slechte zithouding en de hele dag zitten (want een bureaujob) en dan nog eens gaan lopen zonder enige vorm van ondersteunende spieren was dat genoeg om compleet te blokkeren. Can you blame him, die rug van mij?
Dus ik zit tegenwoordig kaarsrecht achter mijn bureau en luister naar mijn Fitbit als die één keer per uur zegt dat ik moet rechtstaan. Braaf.

Daarnaast worstelde ik na Nepal met een serieuze energiedip. In december herbegon ik met B12-supplementjes met het oog op mijn vegan voornemen, en dat – in combinatie met de deugddoende kerstvakantie en vaker luisteren naar het lijf – heeft ervoor gezorgd dat ik in januari voor het eerst in eeuwen het gevoel had uitgeslapen te zijn. Dat energieke gevoel heeft exact een week geduurd want toen begonnen de rugperikelen, maar wauw. Het kan dus nog!

Het hoofd & slapen

De eerste twee weken van januari waren ongelooflijk. Anders dan andere jaren was de maand vrij rustig en durfde ik hier en daar ‘nee’ zeggen. Maart, daarentegen, zit compleet volgepropt (en ja dat geeft mij nu al stress) en ook februari heeft een paar drukke weekends. Ik ga verlofdagen moeten opofferen om dat te counteren of ik haal de lente niet, zo simpel is het.

Er waren bijvoorbeeld eens zeven dagen, met vijf dagen werken en vier afspraken: de familie die taart kwam eten voor de verjaardag van het lief, vrienden die kwamen eten, nieuwjaarsdiner van het werk en een etentje voor de verjaardag van de bompa van het lief. Dat blijkt te veel voor mijn hoofd dat dat allemaal niet verwerkt krijgt in de luttele vrije tijd die er overblijft.
Gecombineerd met killer reactiepijnen na de behandeling van de kine, en het idee dat ik voor de rest van mijn leven rugproblemen ga blijven hebben (want doemdenken, ik ben daar geweldig goed in), en een verlofplanning die niet wordt zoals ik het zou willen, en overpeinzingen over mijn toekomst bij HetWeb waar ik intussen vijf jaar werk, en de grote opruimronde die ik ben begonnen, zorgt dat voor ’s nachts of ’s morgens veel te vroeg wakker worden en honderden gedachten die tegelijk door mijn hoofd tuimelen en me heel ver weg voeren van de slaap.
Waardoor ik puur toevallig de kans kreeg om de maaneclips in volle glorie te zien, dat dan weer wel.

Ik ben sinds Nepal van de slaappillen af – want hoogtemeters en slaapmedicatie zijn géén goede combinatie, las ik ergens – en dat plan ik zo te houden. Ik moet mijn hoofd leeg krijgen. De rode vlaggetjes schieten uit de grond. Volgend weekend hebben we slechts één afspraak, en zondag en maandag plan ik enkel die dingen te doen waar ik zen van word: een wandeling maken, lezen, bloggen, schrijven, koken… Laat maar komen! Verder vooruit kijken hoeft helemaal niet.

Eten

In de kerstvakantie pikte ik oude, lang vergeten gewoontes terug op en ging weer vers koken, in mijn kookboeken bladeren en nieuwe recepten uitproberen. Doordat ik besloot om zoveel mogelijk veganistisch te gaan eten, was er heel wat nieuws te ontdekken en dat motiveert mij altijd.
Drie weken later ben ik alle kikkererwten en bonen en rijst wel beu, moet ik bekennen. Bovendien blijken veel van de recepten die ik vond met paprika en aubergine en tomaat op zomerse omstandigheden gericht te zijn, terwijl ik in deze donkere wintermaanden stevig voedsel wil zoals knolselder, pastinaak, kool en pompoen. Tijd om mijn horizon te verbreden en me op het www te wagen, of zelf nog eens receptjes te bedenken. (Waar is de tijd?)

Een zak vol eten mee naar het werk: ontbijt, tussendoortje en lunch.

Qua vreetaanvallen. Wel. Ik ben sinds #dentrouw, wat ongeveer twee maanden geleden is, 4kg aangekomen en de teller blijft oplopen want én niet sporten én elke dag veel snoepen, dat is geen goede combinatie. Ik begin het te merken aan mijn kleren en voel me daardoor weer net zo onzeker als een jaar geleden. Ik ben niet meer blij met mijn lijf. Ik weet dat eens ik weer begin met sporten, het eetpatroon meestal vanzelf volgt, maar you heard mijn kinesist: ik mag niet. Ik moet luisteren naar het lijf. 

Mijn diëtist zei ooit: ‘Jij KIEST of je wil eten of niet.’ Het is mijn keuze of ik die wafels in de Colruyt koop en meeneem naar het werk. Het is mijn keuze om fruit te eten, of toch maar in mijn snoepschuif te scharrelen. Het is mijn keuze om zo’n snoepschuif aan te leggen. Het is mijn keuze om gezond te eten.
In maart moet ik trouwens bij haar langs, en ik wil haar ontzettend graag tonen dat ik haar lessen nog niet ben vergeten. Werk aan de winkel op dit vlak dus!

Beweging

Het lief en ik hadden het plan opgevat om te gaan spinnen, want er is een tijd geweest dat dat mijn favoriete sport was. Afzien op luide muziek en efkes aan niets anders hoeven denken? Check. Tot ik genoeg conditie en spieren heb gekweekt om dat lopen maar weer eens te proberen, hé.

Mijn kinesist boorde die goede voornemens de grond in want risico op overbelasting van de heupen en de onderrug, dus de komende vijf weken moet ik oefeningetjes doen om mijn spieren te versterken weer op te bouwen gezien ze, wel, verdwenen zijn. (Dat ik bovendien intussen ook gewoon te zwaar ben, werd niet hardop uitgesproken maar ik vermoed dat dat bij overbelasting een rol speelt zo heel misschien zo.)
Dan moet ik terug op controle en dan pas kan ik aan het vervolg gaan denken, als de resultaten goed zijn.

Ik heb een schijthekel aan spierversterkende oefeningetjes. Je merkt zelden vooruitgang op – vooruitgang meet ik af aan steeds langer kunnen lopen, bijvoorbeeld, of toch op zijn minst spierpijn hebben de dag nadien – maar het meest frappante was dat ik nu maar de helft van de aantallen aan kan dan voordien. Wtf. Zo snel afgetakeld. Dat mag niet! De komende weken plan ik dus drie keer per week die oefeningetjes te doen. Ik moet en zal weer stevige, gezonde spieren krijgen.

Mensen die Leuven nog mooier maken dan het al is ❤

Wandelen en fietsen mag ik wel, maar door de gladde wegen van de voorbije week staat mijn fiets al een tijdje op stal en rij ik met het lief mee naar ’t werk. Onder mijn middagpauze onderneem ik vaker een wandelingetje en zo ben ik al een paar keer tot 10.000 stappen geraakt, hoezee! In het weekend wil ik onze wandelingen langzaamaan opbouwen, want met deze conditie wil ik in juli niet naar de Alpen vertrekken. We zitten nu aan 10km, dus dat is mooi om nog aan het prille begin van het wandelseizoen te zijn.

Dus

Meer rust, meer bewegen en minder/gezonder eten. Ik merk dat die drie elkaar in balans kunnen trekken. Van zodra ik moeër ben, eet ik meer brol en beweeg ik minder, en dan zijn we vertrokken. Van zodra ik meer ga bewegen en uit de buurt blijf van snoep, wordt mijn hoofd ook rustiger.

Pas maar op hé want over vijf weken zit hier een bodybuildster aan de andere kant van uw scherm!