Over fotocadeaus en fotoprojecten

Ik ben een fotomens. Ik neem al foto’s sinds mijn kinderjaren toen papa dia’s nam en mama haar oud beestje aan mij doorgaf, dan had zij er geen last meer van. Net als bij mijn dagboeken doe ik het niet alleen omdat het leuk is, maar ook om niets te vergeten. It runs in the family, want wij hebben menig uurtje doorgebracht bij moemoe die van elke reis die ze maakte meer dan één album volplakte met dat soort herinneringen en wij moesten dat allemaal bekijken, ah ja. (Zo ben ik toch een beetje in Afrika geweest, of op Cuba.)

De fotoalbums

Mijn ouders hielden van ons foto’s bij, van baby tot kind, en daarna deed ik dat meer en meer zelf. Die albums – ge kent ze wel, van die dikke bordeauxrode of donkerblauwe met een gouden lijntje – liggen nu stof te vergaren in de kast. Dat doen sommige eigenlijk al dertig jaar, want hoe vaak haalt ge dat boven? Ik niet, tenzij ik een specifieke foto zoek.

Mijn plan was dus om alle foto’s in te scannen, de foto’s netjes te sorteren, te taggen en te dateren in Google Photos, en de albums bij het oud papier te dumpen.

*publiek hapt geschokt naar adem*

Ik weet het: al die uren arbeid die zowel mijn ouders als kleine Leen in die albums hebben gestoken, zomaar de papierhoop op? Gij harteloos mens. Maar er zou een halve kast vrijkomen. Weer minder ballast om te verhuizen volgend jaar.

Starten deed ik met het oudste album, dat van baby- en peuter-Leen. Ik kocht speciaal een scanner, om dan toch maar de foto’s te eh fotograferen met mijn gsm (bij daglicht) want dat was sneller, en het resultaat mag er zijn. Et voilà: ik heb de foto’s van mijn allerschattigste periode altijd bij de hand.
Het album zelf ligt trouwens nog steeds in de kast. Iets met het niet over mijn hart krijgen enzo.

Fotocadeaus

Dat ‘inscannen’ gebeurde eigenlijk in het kader van een groot fotoproject dat ik met mijn zus op poten had gezet voor het 35-jarig jubileum van mijn ouders, waarin we foto’s van het gezin (waarvan er gedurende 30 jaar maar 8 gemaakt zijn! schandalig weinig!) en van ons tweeën zouden kleven (want: all the memories) én foto’s van al die jaren geleden gingen euhm hermaken. We hebben ontzettend hard gelachen tijdens die fotoshoot, en mijn ouders die vonden het resultaat gelukkig ook vermakelijk. Geslaagd cadeau? Ik denk het wel.

En dit is dan nog geeneens de beste van de remakes hé.

Ik geef graag fotocadeaus. Het zijn niet zomaar stukjes papier die je cadeau doet, maar dierbare herinneringen. Zo geef ik al zeker tien jaar elk jaar aan mijn mama een kalender met alle leuke foto’s van het voorbije jaar – ze verjaart in januari dus dat komt goed uit, en tegenwoordig kan je de beginmaand trouwens zelf kiezen.
Een agendaatje met om de zoveel weken een foto? Gooi het maar in uw winkelmandje. Ik maakte mijn eigen agenda (want ik doe dat nu eenmaal graag en bovendien kies je dan zelf je indeling en alles) en ben van plan om er elke maand een foto in te kleven, oud of nieuw, waar ik zin in heb. Zoals deze van mijn zus en ik met mijn overgrootmoeder en koekjes.

Het Grote Fotoproject

Voor mezelf ben ik al jaren aan het dubben over andere ideeën dan mijn foto’s gewoon in een album kleven. (Het verschijnt niet voor niets jaarlijks op mijn lijst met goede voornemens.) Het laatste fotoalbum dateert trouwens van 2006; daarna kwam ik in een ik-weet-niet-of-ik-hiermee-wel-wil-doorgaan-maar-wat-moet-ik-anders-met-al-mijn-foto’s-crisis terecht waar ik niet meer uit raakte. Op een bepaald moment ben ik fotokaders beginnen verzamelen want ik wou zoiets:

Bron: Pinterest.

Alleen leek het niet zo handig om 20.000 gaten te maken in uw muur als ge niet van plan zijt om de rest van uw leven of dan toch minstens tien jaar in dit appartement te blijven wonen. De kadertjes verdwenen tijdens één van de opruimrondes, en toen groeide langzaamaan het idee om toch een fotomuur te maken, maar met iets vergankelijks zoals washitape.

Het plan? Ieder jaar de beste foto’s van vorig jaar printen. Eén foto per reis, de leukste selfies met familie, de leukste groepsfoto’s met vrienden. Herinneringen, daar gaat het om, niet om alle goeie foto’s af te drukken en op te kleven en weer te vergeten.  (Bovendien heb ik mijn reisblog die eigenlijk fungeert als fotoalbum van al mijn reizen.)

De uitvoering? Die ‘best of’ komt dan op een muur te hangen. In ons appartement hebben we daar de perfecte plek voor, een inhammetje boven mijn favoriete blauwe kastje. Elk jaar zal de collectie wisselen, en de vorige best of gaat dan… in een album. Ja toch. Tenzij ik nog op een beter idee kom maar ik wil vermijden dat op den duur alle muren vol hangen, natuurlijk 🙂

Wat doe jij met je foto’s?

Ik zag al op verschillende blogs samenwerkingen met Smartphoto passeren maar helaas, misschien vinden die mijn e-mailadres niet, enfin, deze post is dus compleet niet gesponsord.