Over terug naar het normale leven

Amai.

De voorbije weken, maanden, waren hels. Er waren highs – onze trouw en onze huwelijksreis, natuurlijk – en lows – de weken die eraan vooraf gingen en uitpuilden van afspraken, dingen die geregeld moesten worden en daar tussendoor uitputting, futloosheid, stress, zoveel stress!, en slecht eten, want tijd of vooral goesting om te koken was er niet. Onze weekmenu de vijf dagen voor #dentrouw was het diepste punt dat ik ben gevallen sinds mijn kotleven:

• maandag: frietkot
• dinsdag: diepvriespizza
• woensdag: een zak chips
• donderdag: kebab
• vrijdag: de slechtste Bickyburger ooit

Er was de aanpassing na onze reis door Nepal, waar we eigenlijk geen tijd voor kregen want we werden meteen terug in het gewone leven gesmeten. Ik mis onze reis – het land, de natuur, de mensen, de ervaringen, het afzien, de bergen, de kou, de hitte, enfin alles – elke dag meerdere malen, en wanneer ik dit typ dan zaten we een kleine drie weken geleden nog daar, wat onvoorstelbaar is als ik naar buiten kijk en het typisch grijze uitzicht krijg waar we het hier in België de rest van de winter mee gaan moeten doen. (Ik voel mijn vitamine-D-niveau kelderen.)

Slik.

Buiten die reis, het rustpunt, de oase temidden van alle chaos die opgestart werd begin dit jaar, voelde het alsof ik geleefd werd. Van hot naar her rennen en mijn hoofd boven water proberen te houden, dat is alles wat ik heb gedaan. Ik snap niet hoe ik het heb gedaan.

Nu ligt dat achter ons. Is alles stilgevallen. Kunnen we uitbollen naar de kerstvakantie – dan bedoel ik privé bollen, want december belooft op het werk een hel nee ik wil daar nu nog niet aan denken. Tijd om de batterijen op te laden want het is herfst en vroeg donker, en dat betekent kaarsjes, dekentjes, theetjes, gezelligheid. Tijd om aan mijn gezondheid te werken en stilletjesaan oude gewoontes herop te bouwen.

1. Gezond eten

Daar zijn we maandag na #dentrouw mee begonnen maar one step at a time: eerst en vooral de keukenoppervlaktes schrobben en de afwas van twee weken (wat belachelijk weinig was door alle afhaalcrap) op 70° in onze vaatwasser proppen. Vervolgens naar de supermarkt om boodschappen: vers fruit! Verse groenten! Bruin brood met extra vezels! Ik maakte nog eens een weekmenu, dat moet van september geleden zijn. En ’s middags verse soep op het menu. Tussendoor nog te veel snoepen, maar ik zei het al: stap voor stap, maaltijd per maaltijd.

Qua ontbijt zit ik een beetje in het slop: de havermoutpap die ik elke dag eet, verteert niet goed. Of moet ik zeggen: te goed. Vandaar dat ik terug naar brood ben overgeschakeld maar eerlijk, ik ben het nu al beu. Uw tips voor een gezond, snel en makkelijk ontbijt zijn meer dan welkom. Gelieve te noteren dat ik geen melktoestanden of eieren verdraag dus kijk, ik ben een moeilijke, ik weet het.

2. Me-time of selfcare of noem het gelijk je wilt

Je zal het wel gemerkt hebben aan deze blog, waarop ik tijdens mijn hoogtepunt soms tot vier postjes per week schreef, maar het ligt er hier allemaal nogal stilletjes bij. Nochtans is en blijft bloggen mijn grote uitlaatklep. Tijdens de allerdrukste momenten, op avonden dat we bijvoorbeeld tot onze neus in het snoepjes verdelen over potjes voor de bedankjes van #dentrouw zaten, was schrijven nog steeds mijn vluchtweg der vluchtwegen, de enige manier om de stress te vergeten zo leek het, maar dan crappy romannetjes die niemand ooit mag lezen. Maar kijk, het hielp, dat is het belangrijkste. (En ik hoop dat ik zal blijven schrijven, ook wanneer het niet per se ‘nodig’ is. De verhalen nalezen, dat is nog het leukste eigenlijk.)

Nu we terugkeren naar ons normale ritme van werken-slapen-werken-slapen-weeeeekend, kan ik ook weer beter waken over mijn agenda: twee à drie afspraken per week en vooral veel vrije weekenddagen en weekavonden… om niet per se iets te doen. Hoe lang is het geleden dat ik nog een boek heb gelezen, buiten onze vakantie? Nog op jullie blogs ben komen lezen? (Bezig aan een inhaalmanoeuvre as we speak.) Zelf deftig geblogd, met hart en ziel? In mijn dagboek geschreven? Naar mijnen hof geweest? Een wandeling gemaakt zonder todolijst in mijn hoofd?

3. Sport & beweging

Hoort eigenlijk ook bij selfcare maar ik moet op de rem gaan staan en me niet weer direct in het lopen willen smijten. Ik moet rustig herbeginnen want het is eeuwen geleden dat ik deftig heb gesport. (Oké, er was de twaalfdaagse trektocht in Nepal, maar geloof me als ik zeg dat het lopen bij terugkeer in België niet ineens beter ging, welnee in tegendeel. Conditie below zero jongens.)

1. Fase 1: wennen

Om te lopen heb je best wat spiermassa nodig om – zeker als je eigenlijk te zwaar bent, zoals ik – je gewrichten niet te fel te belasten. Ik zou dus beter beginnen met die stomme oefeningetjes waar ik een absolute hekel aan heb.
Daarnaast is 10.000 stappen halen op een dag een mooi doel (maar geen verplichting), dus een wandelingetje onder de middag (in plaats van weeral te gaan shoppen want glitter begint stilaan de winkels in te sluipen en een mens kan niet genoeg glitter hebben in zijn leven I tell you) moet kunnen.
Zo vaak mogelijk met de fiets naar het werk ga ik ook blijven doen (behalve als er kans is op ijzel want ik ben als de dood om te vallen, er zijn stukken van mijn route die dan spekglad worden).

2. Fase 2: erin vliegen opbouwen

Ik ga mij echt keihard inhouden om pas weer te beginnen met lopen over een week of twee. Promise. En netjes met een loopplan. Weer van nul beginnen, het moet al de tiende keer zijn dit jaar. Mijn dure loopschoenen zijn bijna versleten en ik heb er nog niet langer dan 12 minuten aan één stuk mee gelopen dit jaar. Enfin. Lopen is lyfe, en ooit he, ooit zal het mij lukken. Ik stel mezelf dit keer geen doelen, al lonken de loopwedstrijden naar me: de Eindejaarscorrida, de Meerdaalwoudtrail, en andere trails in de Ardennen ’s zomers…

Nee, ik plan niks. Ik loop, en ik zie wel waar het mij brengt. Luisteren naar het lijf is het belangrijkst nu.

Wat ik daarbuiten nog allemaal wil doen dat het voorbije half jaar op de lange baan is geschoven of heeft stilgelegen:

• de vakantieplanning voor 2019. Normaal heb ik minstens één trip in het vizier maar nu nog niks (en nee ik tel de uitstap naar Londen met het werk niet mee. Dat gaat allemaal tof zijn I’m sure want mijn collega’s kunnen na mijn huwelijkscadeau van 388 Mignonettes niets meer misdoen maar toch). Volgend jaar zal echter een mager vakantiejaar worden want het vakantiebudget (en andere fun budgetten) moet zoveel mogelijk naar het #lot13-budget gaan. Een jaar zonder bergen? No way. Dus ik zoek een tof dorpje in de bergen met zicht op een mooie vierduizender en de mogelijkheid tot minstens 7 lange bergwandelingen. Mocht ge dat hebben liggen, graag.
• een tatoeage. Dat zal voor 2020 zijn maar al nadenken over het ontwerp en een afspraak vastleggen zodat ik er niet meer onderuit kan, dat kunnen we al eens fixen hé.
• het jubileumcadeau voor mijn ouders afwerken dat gewoonweg geweldig gaat zijn of nu ja zus en ik vonden het alleszins geweldig om te maken
• nog eens deftig bloggen, en dan zeker op de reisblog waar de achterstand enorm is en ik nog drie postst ofzo moet schrijven over een reis van meer dan een jaar geleden en dan zijn we intussen nog een stuk of tien keer weggeweest hé.

We zullen zien hoe de goede voornemens stand houden, en of het mij lukt om enkele goede gewoontes in bouwen, maar ik wil vooral geen druk leggen op mezelf en een goed evenwicht vinden qua eten, bewegen en gewoon zijn en tijd maken voor de dingen die ik leuk vind.

Hoe ziet jullie dagelijkse leven eruit qua beweging en eten?