Over een woensdag waarop alles mis ging

Die woensdag sneeuwde het, dikke vlokken die ook op straat stilletjesaan bleven liggen. Ik had thuis kunnen blijven, maar om de één of andere reden zat het in mijn hoofd dat ik naar kantoor zou gaan, dus ging ik. En vreemd genoeg had ik totaal geen schrik om uit te schuiven op de fiets, waar ik anders nog geen voet uit de deur zou durven zetten. Mijn bril dampte constant aan onderweg en met die dwarrelende sneeuwvlokken zag ik sowieso al niet veel, dus veilig was het niet maar ik kwam behouden en kletsnat aan op het werk. (Mijn regenjas is bij deze officieel niet meer waterdicht.)

De aanloop naar 8 maart was zwaarder dan ik had verwacht, want van alle mamadatums is haar sterfdatum degene die het minst betekenis voor me heeft. Herinnerd worden aan die laatste dagen van haar leven en lijdensweg is echter genoeg om weer te beseffen hoe oneerlijk alles was en meestal giet ik het overlopen van die gevoelens in een Instagram-post en doet het mij deugd om alle reacties daarop te zien binnenkomen en gaat het de dag zelf dan weer wat beter, maar niet dit keer.

Het was rustig en stil op kantoor dus mijn gedachten konden de vrije loop gaan terwijl ik werkte, en dat zorgde dat ik me zwaar voelde en toch naar mijn familie een bericht stuurde om die avond samen te komen. En mezelf een warme thee en een chocomelk zette.

Bij thuiskomst geef ik meestal direct de beesten eten dus zo ook nu. Ik merkte meteen dat kleine Leia niet erg enthousiast reageerde op mijn komst (terwijl Mephisto als een gek rond mijn voeten cirkelde zoals altijd) en eens ik het eten had neergezet, bleef ze gewoon zitten waar ze zat in plaats van, net als hij, erop aan te vallen.

Ik schoot direct in paniek want ik heb intussen genoeg over konijnen gelezen om te weten dat ze binnen de 24 uur kunnen sterven als ze niet eten, omdat hun darmen dan stilvallen en hun spijsverteringstelsel is nu eenmaal zeer, zeer gevoelig.

Ik belde onze dierenarts en ik mocht meteen komen, maar volgend probleem: het lief was nog niet thuis dus moest ik iemand anders optrommelen en dat was mijn tante die meteen alles liet vallen. Leia vangen was een huzarenstukje dat de stress bij beide partijen hoog liet oplaaien want ze is mensenschuw maar uiteindelijk raakten we op tijd bij de vétérinaire, die Leia onderzocht, haar pijnniveau kon meten aan de hand van de bloedsuikerspiegel (14 had ze, terwijl 5 een normale waarde is en +20 afschuwelijke pijn dus ik stond daar al met de tranen in mijn ogen want dat arm dutske) en platen nam en medicatie voorschreef en drie kwartier later en 141 euro armer konden we weer op huis aan, schandalig te laat voor de samenkomst bij papa thuis.

Het lief had intussen pizza’s gehaald in de supermarkt die we bij papa opaten.

Het hele gebeuren had weinig ruimte gelaten voor de gedachte aan mama, maar gelukkig heb ik de voorbije week een paar fijne gesprekken gehad met de mensen rondom haar en maandag ging ik voor het eerst in een jaar langs op het kerkhof, waar kleurrijke primula’s, een mooi bloemstukje, en nog wat bloempotten het grijze weer opvrolijkten.

En met Leia ging het diezelfde avond al weer wat beter want ze zat van het hooi te snoepen toen we thuiskwamen.