23 februari 2021 – Het lappendeken

Het haken van de sjaal, die overigens nog niet af was (of is), deed het kriebelen om nog eens andere haakprojecten aan te gaan.

Wat ik in het verleden altijd leuk vond, was lappendekens haken, en ik denk dat er een stuk of vijf heb gemaakt, meestal voor andere mensen want zelf was ik de kleuren waarmee ik dan haakte, na al die weken en maanden in mijn handen te houden wel compleet beu gezien.
Het is zo makkelijk om telkens hetzelfde patroontje opnieuw te beginnen en zo lapje na lapje te haken voor de tv.

Toen vertelde mama over het lappendeken dat de bewoners van het Big Brother huis hadden moeten maken, hakend én breiend, en kreeg ik het lumineuze idee om dit samen met mijn zus en mama te doen: mijn zus breiend, ik hakend, en mijn mama een beetje van allebei. Ik zou dan achteraf alles aan elkaar haken.

Mama had een kist vol wolrestjes van alle breiprojecten die ze de voorbije decennia heeft gemaakt, en ik kreeg hier en daar nog extra wolrestjes te pakken, zodat we zoveel mogelijk verschillende lapjes in zoveel mogelijk verschillende kleuren zouden hebben.

Het deken kreeg in mijn hoofd extra warmte doordat er lapjes in zouden verwerkt zijn, gemaakt door mama.

Een paar proeflapjes en een berekening later leerden we dat we 120 lapjes nodig zouden hebben voor één deken, en gezien we er twee wilden maken – één voor mij en één voor mijn zus – klopten we af op 240 lapjes. Momenteel hebben we er een stuk of zestig, na zo’n drie weken breien en haken, waarbij ik het snelst vooruit ga omdat haken nu eenmaal sneller is opgezet (en ook sneller weer afgetrokken, want 5 keer opnieuw beginnen hoort erbij als alle lapjes 14×14 moeten zijn en het telkens ander garen is) en ik tegenwoordig ’s avonds niks anders meer doe.

Afgelopen weekend legde ik de afgewerkte lapjes open, om ons een idee te geven van het resultaat. Ik vind het zo leuk, al die kleuren en texturen door elkaar.

En tegelijk begint het steeds duidelijker te worden dat jij het eindresultaat wellicht nooit zal zien, mama. Dat risico zat erin, dat wisten we van in het begin.
Ik hield er rekening mee en het stelde me ergens gerust dat mijn zus en ik ook na je heengaan ons breiclubje zouden kunnen verder zetten, want het waren tot nu toe gezellige babbeluurtjes.

Ik hoop nog steeds dat je de lente zal halen, de tulpen zal kunnen zien bloeien, de knopjes aan de appelbomen… Deze week kregen we een voorsmaakje van de lentewarmte, en misschien zal je het daarmee moeten doen. We weten het niet.
In januari wilde je zo graag naar de Hoge Venen voor de sneeuw, maar door de drukte daar en door de kou bleven jullie uiteindelijk gewoon thuis. En toen kwam de winter voor het eerst in jaren naar Vlaanderen, naar jou.

Ik vind dat gek, zoals de weergoden hun best doen voor jou.

Mama ging kort nadien plots snel achteruit, en uiteindelijk overleed ze twee weken na het schrijven van dit stukje, op 8 maart 2021. Mijn lappendeken is nog altijd niet af, en de sjaal ook niet.

Advertentie