Over een volle agenda die toch niet zo vol is

Toen ik zes, zeven jaar geleden voor het eerst crashte, had ik nog niet door dat dit niet gewoon efkes een pauze zou zijn, uitrusten en weer doorgaan. Ik moest nog een keer of drie op mijn gezicht gaan én corona moest ons in ons huis opsluiten vooraleer ik doorhad: tiens, ik kan gewoon niet zoveel als een ander.

En dat is moeilijk.

Ik ben iemand die graag actief bezig is, wandelen, fietsen, in de natuur zijn, in mijn tuin prutsen: het moet allemaal gedoseerd worden. Ons huis ligt er dikwijls rommelig bij omdat ik de fut niet meer heb om ook dat nog te doen bovenop de twee uurtjes in de tuin werken die ik mezelf die dag cadeau heb gedaan, en ahja eten moet er dan ook nog gemaakt worden.

Er is een tijd geweest dat ik nog probeerde uit te leggen waarom ik je pas over vijf weken kon zien, en niet deze week al: niet omdat ik zo’n drukke, volgepropte agenda heb, maar omdat ik maar één afspraak per week wil maken. Kan maken. Mijn hoofd heeft tijd nodig om alles wat ik zie, ruik, doe, hoor en voel te verwerken.
(HOE ik dat moet doen, is iets dat ik nog niet weet, want soms vlucht ik in series bingen of verhaaltjes schrijven waardoor mijn hoofd nog altijd niet de kans krijgt om dingen te gaan processen. Rusten is een kunst die wij mensen in onze steeds snellere maatschappij niet meer beheersen.)

Dat laat weinig ruimte in mijn agenda voor spontaniteit, dat besef ik. Ik probeer daarom één weekend op vier leeg te houden zodat ik met het lief kan gaan eten of op den bots gaan aperitieven in onze favoriete wijnbar, want anders komt dat er niet van.

Op het werk wringt dat nu er na corona en zeker dit najaar een heleboel activiteiten op de planning staan: kwartaalbijeenkomsten, de maandelijkse sociale activiteit, een feestje, een receptie na een groot event, de wekelijkse lunch (met steeds meer volk, want steeds meer volk komt terug op kantoor werken, een evolutie die ik NIET aanmoedig), vrijwilligerswerk, onze kerstreceptie, daarna het nieuwjaarsdiner, en dan zijn we dus al 2023 (wat vliegt de tijd).

Na het werk ben ik moe en wil ik mijn zetel. Hoe later in de week, hoe minder energie ik over heb.

Het is heel moeilijk om één, dat uitgelegd te krijgen aan collega’s (die allemaal bakken energie te lijken hebben voor overuren, sociaal doen en daar bovenop dikwijls een huishouden met kinderen) en twee, eventueel te kiezen tussen alle activiteiten en dus kies ik maar niks en blijf ik overal van weg, behalve van de dingen waar ik echt naartoe moet.
Ik heb het daar moeilijk mee, want ons team is al het kleinste team van allemaal en ik moet zelden samenwerken met andere teams en daardoor voel ik me soms geïsoleerd. Als ik dan geeneens de moeite doe om na het werk aan een activiteit mee te doen, dan is het mijn eigen schuld dat ik geen band heb met andere collega’s, toch?

Ook met de mensen om mij heen botst het: het is moeilijk uit te leggen dat mijn agenda al tot eind januari “vol” zit. Het komt over alsof ik je niet wíl zien, alsof het me niet kan schelen dat er soms drie maanden tussen zitten. Ik probeer mijn tijd evenredig te verdelen tussen iedereen, en het doet pijn als ik dan toch nog mag horen hoe erg het is dat het lief bijvoorbeeld een keer alleen ergens naartoe gaat. Kiezen is verliezen.

En dan mag ik nog van geluk spreken dat mijn vriendenkring door mijn beperkte energieniveau de voorbije jaren sterk is gekrompen. Of misschien zijn we uit elkaar gegroeid, dat kan natuurlijk ook. Dat maakt het inplannen van mijn agenda iets makkelijker, al vind ik het jammer dat wanneer ik zelf geen moeite meer doe (kan doen), het ineens stil wordt aan de overkant. Tja.

Het frustreert me bij momenten enorm, zeker nu na corona alle registers worden opengetrokken en iedereen weer vol in het leven staat. Een wijnproeverij? neen sorry, ik heb de dag voordien al een uitstap met vriendinnen waarvan ik de rest van het weekend moet bekomen. De kerstmarkt keert terug na twee jaar afwezigheid? misschien krijg ik er één bezoekje uitgeperst in plaats van de gebruikelijke drie. Een lunch op een werkdag? de gedachte aan die uren langer te moeten werken achteraf, snijden me bijna de adem af. Een fuif in het dorp? dat zal niet gaan, dan voel ik mijn rug niet meer en moet ik een week verlof nemen om bij te slapen. Het zomeruur wisselt naar het winteruur? dat is mijn lijf dat boos wordt omdat het niet op de gebruikelijke momenten mag eten en slapen.

Ik ben het beu, ge moogt het weten. Voorlopig blijft mijn voet op de rem en we kunnen enkel hopen dat het op een dag het effect gaat hebben dat ik weer naar muziek kan luisteren op de fiets en eens spontaan “ja”! kan roepen op een lastminute uitnodiging voor een barbecue in de zomer.

Kijk ik naar uit.

En hoe gaat het met u? Ik ben langzaamaan blogs aan het bijlezen, wie weet ziet ge mij dus binnenkort eens passeren.