Over de privileges van een onbezorgd leven

Toen ik een ex-collega hoorde zeggen dat zijn jaren bij onze gemeenschappelijke werkgever de ergste van zijn leven waren, begonnen mijn oren te tuiten.

Mijn eerste job was in een viersterrenhotel met de tirannieke Zeus die als despoot met de leuze “de klant is koning, maar ik ben keizer” van zijn onderdanen strikte gehoorzaamheid verwachtte. Na twee jaar nooit zeker zijn van hoe mijn uurrooster eruit zou zien of van hoe dronken hij op een zaterdagavond de lobby zou komen in zwalpen met één of andere vrouw aan zijn arm of van tegen wie hij nu weer zou gaan beginnen schreeuwen, met als druppel twee officiële per aangetekende zending bezorgde verwittigingen voor onnozeliteiten – het ganse verhaal hebben enkel de oudgedienden hier gelezen ten tijde van Skynetblogs en mijn alter ego Anijsje, maar ik zou er naast een blog ook een boek mee kunnen vullen – heb ik zelf mijn ontslag ingediend, nog voor ik een nieuwe job had. Genoeg is genoeg.

Wel dát was een werkgever from hell en dan nog noemde ik dat zelfs toen niet “de ergste jaren van mijn leven”. Ik kijk er met een mengeling van hilariteit, warmte en geroloog op terug, want ik was jong, het leven lag voor mij en eerlijk, de wisselende shiften vormden de perfecte combinatie met het bruisende studentenleven van het lief.
Ik trok de deur van het hotel letterlijk en figuurlijk achter mij dicht en begon de week nadien op mijn nieuwe job en dat was dat.

De werkgever over wie die ex-collega het had, en de anekdotes die hij aanhaalde, dat was van een totaal ander kaliber dan de veldslagen die wij dagelijks moesten voeren onder de heerschappij van Zeus. Ik viel van mijn stoel bij wat ik hem hoorde vertellen. Iemand die over dat soort futiliteiten struikelt, die heeft nog niks meegemaakt in het leven. Die zo dramatisch vertelde dat iedereen nog zou gaan geloven dat onze gemeenschappelijke werkgever op hetzelfde niveau met zijn scepter stond te zwaaien als tiran Zeus. Die niet snapt niet hoe gepriviligeerd hij is. Hoe beschermd. Hoe naïef. Hoe arrogant ook, in zijn overtuiging dat hem groot onrecht was aangedaan.

Eigenlijk moet ik jaloers zijn op hem: dat een job het enige is dat zodanig heeft tegen gezeten dat hij vijf jaar later nog getraumatiseerd lijkt over wat hij heeft “meegemaakt”. Ik zou er direct voor tekenen om niet al zes jaar met mijn gezondheid te worstelen en niet te weten of het ooit nog een keer rustig gaat worden in mijn hoofd.

Om niet mijn mama kwijt te raken.

Ik weet niet wat het is met deze tijd van het jaar maar het komt allemaal harder binnen. De herinneringen aan die laatste maanden knagen, prutsen aan de littekens die nog bij lange niet genezen zijn. Misschien schrijf ik er binnenkort eens over – nu, er staan al twee jaar een paar concepten klaar, maar op “publiceer” klikken was moeilijk. De postjes doorlezen kan niet zonder tranen. Ik ben nog lang niet over de manier waarop alles is gelopen, en ik mis haar nog zo dikwijls. Het doet nog zo vaak pijn.
Ik zou die twee jaar direct inruilen voor vijftien jaar in het Braggelhotel onder Zeus’ destructieve bewind. Waar moet ik tekenen?

Advertentie