De balans na de feestdagen

Dit wordt weer een chaotische post, waarin ik mijn eigen gedachtestroom volg en tegelijk ietwat probeer te ordenen.

Schreef ik vorige week nog enthousiast over hoe goed het allemaal ging en hoeveel dingen ik af en toe terug kon doen die ik maanden (zoniet jaren) niet had kunnen doen, aan het begin van het nieuwe jaar heeft mijn optimisme een flinke deuk gekregen.

De feestdagen hebben er zwaar ingehakt: op negen dagen tijd heb ik zes sociale activiteiten gedaan, wat ik normaal zou (moeten) spreiden over zes weken. Het ene eetfestijn na het andere, het bleek een grote opoffering van mijn gezondheid.
De dagen tussendoor had ik nodig om te recupereren – gelukkig had ik vakantie, maar het bleek niet genoeg. Met oudjaar kampte ik voor het eerst terug met die gevreesde hyperventilatie, ondanks de vermoeidheid op nieuwjaarsdag kon ik pas om 1am in slaap vallen omdat ik zo overprikkeld was en op een andere avond ging ik bibberend slapen, het leek van de kou maar ik wist dat het mijn lichaam was dat riep: “Leen, het is te veel!”
Toen ik op 4 januari terug moest gaan werken, was mijn energiepeil het laagste in weken. Ik kon me niet ontspannen, voelde constant een onrust en ik werd er bang van. Met het einde van die werkweek in zicht ben ik nog altijd doodmoe en raak ik nauwelijks de dag door.

Het kan toch niet de bedoeling zijn om twéé weken kerstvakantie te nemen, enkel om de feestdagen te overleven?

Ik vrees dat mensen niet altijd beseffen hoeveel inspanning het kan vragen om al die feesten na elkaar te doorspartelen. Ik wil niet ondankbaar klinken want zo’n bijeenkomst is leuk, maar de prijs die ik achteraf moet betalen was dit jaar te hoog. Ik ben blij met mijn (schoon)familie die ons wil zien en dat ik een echtgenoot heb die zijn best doet om te begrijpen hoe mijn hoofd en mijn energieniveau werkt, maar iedereen vindt dat ze elkaar moeten zien in die laatste week van het jaar én lijkt er met gemak doorheen te fietsen. Waarom lukt dat mij dan niet?

Drie weken op voorhand zat ik al te stressen. Er was corona, om te beginnen, en bepaalde mensen veilig willen houden. En hoe iedereen content houden en tegelijk ervoor zorgen dat ik niet compleet uitgeput zou raken? Er leek geen goede balans, tenzij een paar feesten niet meedoen, maar hoe maak je die keuze? Hier speelt mijn fomo me parten, maar ook het niemand op de teen willen trappen, want die tenen die zijn met Kerstmis nog veel langer dan tijdens de rest van het jaar.
Pas als je met buikgriep ofzo aan bed gekluisterd ligt, heb je schijnbaar een degelijk excuus om niet mee te doen aan de ratrace. En dan nog – ik heb één jaar suf van de pijnmedicatie met een keelontsteking aan de feesttafel gestaan en iedereen leek dat maar normaal te vinden, want voor Kerstmis doet ge toch wel een extra effort zeker? Anders zijn mensen beledigd omdat je voor hen geen moeite wil doen – of zit dat enkel in mijn hoofd?

Er waren meer insomnianachten dan ik wilde bijhouden. Hoe onnozel is dat? Het einde van het jaar zou een feest van licht en warmte moeten zijn, terwijl ik me nu meegesleurd voelde worden door een hoge, donkere golf, recht het nieuwe jaar in met al zijn tevergeefse goeie voornemens van zelfzorg en zelfliefde.

Je mag niet vergeten dat ik nog steeds deeltijds werk mét een goeie reden. (Niet om intussen plezieriger dingen te gaan doen en te profiteren van het leven, ha, de ziekenkas zou nogal eens lachen.) Dat ik momenteel niet ‘normaal’ kan functioneren in onze maatschappij en mijn focus ligt op 1) mijn werk gedaan krijgen en 2) op mezelf er weer bovenop helpen. Dat ik absoluut niet terug wil naar die tijd waarin het normaal was om propvolle weekends te hebben – dat ligt achter mij, dat besef ik.

Het zal enkel veranderen als ik zélf durf aangeven waar mijn grens ligt, als ik zélf nee durf zeggen. Bij sommige mensen lukt dat beter dan bij andere. Ik heb bijvoorbeeld een héél begripvolle vriendin die bleef vragen om af te spreken ook al heb ik dikwijls om uitstel gevraagd, en die het ook snapt dat ik niet een hele dag op stap kan gaan, of dat mijn hoofd het niet aankan om verder dan mijn eigen Leuven te reizen. Ik heb dan weer een andere vriendin die niet eens de moeite wilde doen om tot bij mij te komen toen ik zelf de fut niet had om tot bij haar te gaan, en die ik bijgevolg al heel lang niet meer heb gezien.
Vriendschap is geven en nemen, en helaas heb ik momenteel weinig te geven. Maar het is fijn om ondanks mijn beperkingen toch nog als een waardevolle vriendin, (schoon)dochter of echtgenote gezien te worden.

Mijn schuldgevoel omwille van mijn ‘egoïsme’ (ofte kiezen voor mijn eigen mentale gezondheid) is de laatste maanden aan het slinken. Het is een kwestie van overleven nu, van de focus gedurende een hele tijd bij mezelf te laten liggen, van te genieten van de kleine dingen des levens, en van mijn energieniveau in de gaten te houden en durven ‘nee’ te zeggen als de wijzer richting alarmerend rood zakt. Ik voel het al iets beter aan, nu moet ik het nog durven toelaten én aangeven bij andere mensen, die het natuurlijk nog minder doorhebben dan ikzelf.

Het deed deugd om dit even uit te schrijven. Op de blog voelt dat nog wel wat anders dan in mijn dagboek, dat immers niemand leest. Ik wil het niet laten overkomen als een klaagzang, want opnieuw: ik ben heel dankbaar voor de momenten die ik heb kunnen doorbrengen met de mensen die me dierbaar zijn. Het zou alleen wat meer gespreid over het jaar mogen gebeuren zodat ik mijn beste zelf kan zijn. Daar ga ik in 2022 aan blijven werken: aan de beste versie van mezelf. Voor hen, en voor mezelf.

Hoe hebben jullie de feestdagen ervaren?