Aan mezelf in 2026

Ik werd onlangs 35 en dat – tesamen met mama die veel te vroeg is gestorven – zette me aan het denken.
De meeste mensen van mijn leeftijd hebben één of meerdere kinderen en lijken zodoende te zijn waar ze willen zijn en hun doel in het leven te hebben bereikt (als ze al stil staan bij of ze per se een doel te bereiken hebben in het leven en als kinderen krijgen een doel is, maar ik bedoel misschien eerder dat ze gesetteld zijn en content zijn met hun leven zoals het is).
Ikzelf heb geen doel, toch zeker niet op lange termijn. Op korte termijn is dat bijvoorbeeld die ene bergtop bereiken, of niet vergeten yoghurt mee te brengen van de winkel. Ik vind dat al moeilijk genoeg 🙂
Ik heb wel dromen, maar niet iets waar ik achteraf van zal denken: “en zo gaan mensen zich mij nog eeuwenlang herinneren”. Ik vind dat precies niet nodig, of ben ik de enige die zo redeneert?

Geïnspireerd door deze post van Lieze ging ik me afvragen hoe ik mezelf vijf of misschien zelfs tien jaar geleden had gezien op deze dag. Want 35, dat klinkt zo verschrikkelijk volwassen. Op je 30e kan je nog alle kanten uit, bijvoorbeeld kinderen of geen kinderen, nog tijd zat om die beslissing te nemen, terwijl vijf jaar later de klok wel heel hard is gaan tikken en de lampjes op de tijdbom gaan flikkeren.

Waar stond ik vijf jaar geleden?

Nog aan het begin van mijn ‘carrière’ bij mijn huidige werkgever HetWeb (waar ik nu bijna acht jaar werk). Mijn foto’s puilen uit van de leuke outfits (ik ging nog veel shoppen), van de lekkere ovenschotels en baksels die ik uit de keuken tevoorschijn toverde met al dan niet groenten uit mijn eigen volkstuintje, van een vakantie vol regen, fjorden en gletsjers in Noorwegen toen ik (he, dat was ik vergeten!) na tien jaar mijn blog-alias LJ voorgoed achter me liet en onder mijn eigen naam ging bloggen, van een weekend met de vrienden van mijn ouders (alsof ik weer veertien was) en nog veel meer leuke uitstapjes.

Ik, bijna 30, augustus 2016 (Oslo).

Had ik gedacht dat ik nog steeds met mijn mentale gezondheid zou sukkelen? Dat mama er niet meer zou zijn, had ik me in mijn donkerste nachtmerries wellicht niet kunnen dromen.
Had ik me kunnen voorstellen dat ik, die toch zo van wandelen en bewegen in het algemeen houd, en van recepten uitproberen en dingen bakken, op mijn zwaarste gewicht ooit zou zijn (“obesitas” volgens dat idiote BMI-cijfertje) en zelfs de fut niet meer zou hebben om deftig eten klaar te maken, laat staan om te sporten?
Dat ik vlees zou hebben afgezworen? Dat ik zou getrouwd zijn (eindelijk) en intussen vier eenden zou geadopteerd hebben? Dat we in ons eigen huis met een eigen tuintje zouden wonen, in My Hometown dan nog wel?

Waar sta ik over vijf jaar, in september 2026?

Zeg het eens Leen, waar droomt ge van?

Mijn grootste droom momenteel is het stukje landbouwgrond van mijn grootmoeder overkopen en dat helemaal inrichten, er misschien zelfs een minivoedselbos van maken, alleszins een klein paradijsje. Ik zal er andere mensen mee kunnen inspireren zoals ik dat nu ook doe als Tuinranger, een begrip dat tegen dan ofwel zal uitgedoofd zijn ofwel misschien overbodig zal zijn geworden daar mensen misschien eindelijk gaan beseffen dat hun tuin een belangrijke rol kan zijn in de natuur en dat gras niet per se gemillimeterd hoeft te worden 🙂 Ik denk al aan (familie)werkdagen in de moestuin/boomgaard, een groentekraampje langs de weg op zomerse zondagen, verse sapjes maken…
Ja het is een droom he, zei ik toch? 🙂
Alleen wordt het momenteel verpacht aan iemand die er zijn twee paarden op heeft staan en kan het nog wel een tijdje duren voor die euhm tja dood zijn dus.

Oké nee mijn allergrootste droom is mijn eigen (zelfoogst)boerderij beginnen, maar dan zonder beesten (uiteraard), enkel groenten, fruit, kruiden en bloemen. Dat is een langetermijndroom en al zeker niet iets voor over vijf jaar, want ik bezit er niet de juiste kennis voor, al is het plan dat als ik ooit iets ga bijstuderen, het iets in die richting zal zijn.

(Dat doet me er trouwens aan denken dat het lang mijn droom is geweest om mijn eigen lunchbar/theehuisje te beginnen met allemaal eigen baksels, biotheetjes en verse soep. Iets dat nog wel sluimert, maar ik ben veel te graag buiten om mezelf dan zes op zeven binnen op te sluiten en met mensen te moeten bezig zijn… Heeft dat te maken met ouder worden en veranderen, of met jezelf beter leren kennen?)

Ik besef echter dat, zo diep als ik de voorbije vijf jaar in die put ben weggezonken, het me wellicht evenveel tijd zal kosten om er weer uit te raken. Dus dat is het belangrijkste om me op te richten de komende jaren: mijn mentale welzijn. Dat evenwicht terugvinden, een rustiger persoon worden, content met het gewone leven.
De ongedurigheid (bijvoorbeeld per se de wereld willen zien) is er dankzij corona al voor een groot stuk uit, maar de controle loslaten, dingen z’n beloop laten gaan – er is nog veel dat ik moet leren.

Daarmee verbonden is mijn fysieke gezondheid, die erg te lijden heeft met al het gedoe dat door mijn hoofd stormt. Misschien komt er ooit een dag dat ik niet meer zo moet nadenken over eten, over elke hap die ik mijn mond steek, of ik wel genoeg groenten eet en niet te veel afhaalmaaltijden, ogodnee nu heb ik weer een heel pak koekjes opgefret zonder dat ik het doorhad, nee, dat ik eens normaal kan doen over eten. Eten wanneer ik honger heb. Eten wanneer en waarin ik zin heb. Leren luisteren naar mijn lijf dus. Hoe zalig zou dat zijn, om dat te kunnen?

Iets van conditie opbouwen zou geweldig zijn. Terug kunnen lopen. Tien kilometer door bossen en velden, het blijft een droom ook al heb ik in geen jaren deftig gelopen.
Maar vooral: een bergvakantie doorkomen zonder afzien. Zonder die vervloekte inspanningsastma die samenspant met de hyperventilatie.
Ja, die hyperventilatie – zal ik over vijf jaar niet eens meer weten hoe dat voelt? Wie weet? Durf ik dat hopen?
En alle andere kwaaltjes: de snel overbelaste bilspieren, de rugpijn door stress, kniepijn bij het fietsen… Zal dat net erger worden met ouder te worden, of beter wanneer ik mentaal & fysiek er bovenop kom?

Ik, bijna 35, september 2021 (Mürren).

40 lijkt zo’n plechtige leeftijd. Een leeftijd waarop je echt volwassen moet zijn en je weet wie je bent. Maar dat dacht ik vroeger ook over 30 zijn, en kijk… Zo volwassen voel ik me niet altijd 🙂
Ik zie een fit persoon voor mij, misschien met de eerste grijze lokken (die niet zo opvallen omdat ik elk jaar blonder lijk te worden), content met haar lijf (hoe dik of dun ook), zonder de kwaaltjes maar nog altijd mét vrolijk kleurrijk gelakte nagels aub, en gele schoenen – moge er altijd gele schoenen in mijn leven zijn.

Zo. We zullen zien hoe dat ervan gekomen is, in september 2026.

Hoe zie jij jezelf of hoe was jij zelf op je 40e? En hoeveel anders is dat ten opzichte van vandaag?