Over de normale versus de ideale vakantie

’s Morgens ontbijten in ons huisje. Het lief doet alles ontzettend traag terwijl ik sta te springen om te vertrekken. Ik maak de rugzakken klaar terwijl hij onder de douche staat: lunch, enkele liters water, zonnecrème, antimuggenspul, iets van fruit, iets van koekje, regenjassen, paraplu’s, en ik bekijk de wandelkaart nog een laatste keer, stel ons vertrekpunt in op Waze.

En dan zijn we weg, voor een ganse dag buiten, in de natuur, bergen rondom rond. (Damn, ik kan geen hartjes tekenen rond deze zin.) Op en af, klefferen over rotsblokken, en ’s middags picknicken met een uitzicht. Met wat geluk blijven inspanningsastma & hyperventilatie achterwege zodat ik niet naar adem moet happen en met rugpijn de dag eindig.

In de late namiddag komen we terug aan het huisje, uiteraard doodmoe, en uiteraard moeten we dan nog langs de supermarkt voor avondeten.
Met wat geluk heb ik ergens een sprankje energie gevonden om iets van eetplan op te stellen zodat we voor enkele dagen tegelijk boodschappen kunnen doen, zodat we daar toch even vanaf zijn.

Douchen, crashen in de zetel/op het terras met een boek of de laptop en een zak chips of ander snoepgoed dat de vermoeidheid voor even kan doen vergeten, avondeten maken of toch maar uit eten gaan – me naar het dorp slepen (want op dat moment is elke hoogtemeter er één te veel) naar een plaatselijke pizzeria of kaasfonduetent (uiteraard binnen alles met hout bekleed en vergeet de roodgeblokte gordijntjes en kussens niet).
Nog rap de wandelkaart voor de volgende dag bekijken, hoewel ik intussen al héél goed weet wat er hier in de buurt nog allemaal te doen is en uiteraard gaat de vakantie te kort zijn om alles te doen maar toch, ik moet en zal het onderste uit de kan halen.

Zo zagen de voorbije twee Alpenvakanties er voor mij uit. Constant moe, maar tegelijk leefde ik van een onuitputtelijk tonnetje mentale energie want ik zat in de bergen, ‘mijn’ bergen, en ik wilde nooit meer naar huis. Als tiener waren de fysieke inspanningen voor mij geen probleem, ja ik huppelde naar boven en weer naar beneden, maar ik moet accepteren dat die tijd voorbij is nu de 40 in zicht komt.

Dit jaar heb ik goede voornemens. Zwaar geïnspireerd door de vakantieposts van andere bloggers (bv Niekje in Normandië), maar ook uit noodzaak, want door de vermoeidheid van de voorbije maanden heb ik nauwelijks gesport en is mijn conditie ondermaats.
Ik wil ook zo’n rustige vakantie. Veel tijd om te lezen, te bloggen!, dingen die er thuis niet van komen omdat ik de afwas zie staan of het onkruid zie groeien. Een paar uur gaan wandelen, in plaats van een hele dag. Eens wat vaker een bergliftje nemen (ook al zijn die pokkeduur in de regio waar we naartoe gaan). De tijd nemen om voedzame maaltijden klaar te maken, of uit eten te gaan zonder dat ik moet opkijken tegen de weg terug (bergop) naar ons appartement.

Want weet ge, de kans is groot dat we ooit wel eens zullen terugkeren naar diezelfde plek. FOMO is hier niet op z’n plaats. Op nummer één staat ontspanning!