Over batterijen, lepels en normaal zijn

Vergelijken met anderen

Ik schreef het in een eerdere post al: geluk is voor iedereen anders en het heeft geen zin om te gaan vergelijken met een ander. Punt. Geen discussie mogelijk. Maar ik vergelijk graag. Social media zijn daarvoor gemaakt: om je eigen doordeweekse leventje te gaan vergelijken met de spetterende vakanties of flitsende carrières en het perfecte gezinnetje van een ander.
We weten intussen allemaal dat het niet al rozengeur en maneschijn is, het leven, maar we zijn nu eenmaal mensen.

Ik doe dat dus ook, dat vergelijken. Daarmee bedoel ik niet: “o my god, ik wil ook zo’n huis” of iets dergelijks; ik geef niet veel om uiterlijkheden. Ik ben content met wat ik heb, materieel gezien. Ik ben iets minder content met mijn gebrek aan energie, iets waar ik al enkele jaren mee worstel. Al van voor de eerste burn-out. Iedereen om mij heen lijkt zo’n druk, vol (en dus vervullend) leven te leiden, en ik deed net hetzelfde indertijd: aan een snelheid van 200/uur door het leven scheuren. Dansen, uit eten, op café gaan, fulltime werken, feestjes, het huishouden – ik wist het allemaal te combineren en vond dat niet meer dan normaal, want iedereen deed het.

Ik wil gewoon normaal zijn

En toen ik dan moest stoppen met alles, vond ik dat zo unfair: waarom kon ik niet wat anderen zo moeiteloos deden? Waarom kon ik niet normaal zijn?

In de jaren die erop volgden, bleef die worsteling telkens opnieuw bovenkomen wanneer ik op mijn grenzen botste. Grenzen die ik al veel dichter bij mezelf had gelegd, maar blijkbaar nog niet dicht genoeg. Het was zo frustrerend: ik was 30, maar moest in de zetel liggen als een 80-jarige. (Om nog maar te zwijgen van alle rugpijn van de voorbije maanden.) En zelfs als iets goed aanvoelde, moest ik het soms een paar dagen later pas bekopen: allerlei kleine dingetjes die toch wisten op te stapelen tot iets groters dat dan ging doorwegen. Als een emmertje dat langzaam volloopt.

Lepels

Ik las ooit over de lepeltheorie, waarbij je energieniveau wordt vergeleken met een lade vol lepels. Elke activiteit kost je één of meer lepels. Soms komen er misschien lepels bij, bijvoorbeeld na een dutje of wat lezen (in mijn geval). En na een nachtje slaap wordt je voorraad aangevuld, klaar voor de nieuwe dag. Er waren de voorbije jaren veel dagen waarop mijn lepels nog voor het einde van de dag op waren, en ik groef in een reserve dat er niet was.

Maar het gaat beter, beetje bij beetje. Met ups en downs. Ik heb veel geleerd. Het enige wat ik niet weet, is waar mijn grenzen liggen. Ik voel het als ik erover ga, maar dan is het meestal al te laat. Het is namelijk zelden een alleenstaand geval, maar dingen die zich langzaamaan en ongemerkt opstapelen. Ik denk dat ik alles onder controle heb, maar telkens opnieuw blijkt dat niet zo te zijn. Het is steeds een kwestie van tijd.

De grens zoeken

Een voorbeeld van onlangs:

1. Door de hittegolf had ik een paar weken slechter geslapen: te laat in bed door de warmte, vroeg wakker door het licht (want geen gordijnen).
2. Other stuff dat mijn hoofd bezig hield (en houdt) en altijd ergens boven me hangt te wachten op aandacht of het volgende beetje (vaak slechte) nieuws.
3. Zonder nadenken was mijn zaterdag volgeslopen. Een beginnersfout nochtans.
   ’s Voormiddags werkte ik een paar uur in de tuin: genoeg om me fysiek moe te maken. Normaal breng ik dan de rest van de dag rustig in de zetel door, maar mijn schoonvader kwam een aantal dingen boren en ophangen in huis dus ik moest tonen wat waar en voor de lunch zorgen en dan had ik een uurtje privé-yoga geboekt waar ik (windop) naartoe moest fietsen.
   Normaal zou die yogales me een extra lepeltje hebben opgeleverd, maar doordat ik fysiek al op de rand zat, kwam ik nog moeër weer thuis.
   We gingen met ons drieën iets eten, wat natuurlij fijn was, maar opnieuw lepeltjes opslorpte (want sociaal doen, niet aan corona denken en bestek en eten dat vol virussen kon hangen).
4. Zondag wilde ik per se gaan wandelen. Het was te lang geleden, ik had natuur nodig, bos, groen. Een wandeling op een goed moment maakt me fysiek een beetje moe, maar kan op de lange termijn mijn energieniveau opkrikken (zoals alles sport).

Die zondag zat ik al over mijn grens en ging ik aan de overkant nog eens vrolijk staan huppelen ook.
Maandag had ik een dagje vrij en heb ik niks anders gedaan dan in de zetel hangen en wat prutsen in huis. Als ik die dag niet had gehad, had ik pas het weekend daarna kunnen recuperen. Nu bleef de vermoeidheid door de rest van de werkweek wat doorheen schemeren, maar het was doenbaar.

Ge ziet, ik moet mijn grenzen niet ver gaan zoeken. En ik vraag me nog steeds af of dat normaal is voor iemand van mijn leeftijd. En wat ik moet doen om te zorgen dat ik niet telkens een dag verlof moet nemen om te recupereren van een weekend – dat toch net bedoeld is om je batterijen op te laden voor de nieuwe werkweek he? Want helaas zien mijn weekends in niet-coronatijden er veelal zo uit als dat in het voorbeeld hierboven.

Hoe gaat het met jouw lepelvoorraadje?