Over het begin en hoe surreëel het allemaal is

Toen het virus in China uitbrak en de internationale pers haalde, leek het nog een ‘ver van mijn bed show’, zoals alles dat ergens anders gebeurt. (Ik zou in een vorig leven een hele goeie struisvogel kunnen geweest zijn.) Ik volgde het nieuws slechts met een half oog, want meestal volg ik het nieuws zelfs helemaal niet.
Zelfs toen het virus in Italië uitbarstte, was ik er nog gerust in? Ja dat vraagteken staat daar, omdat ik het van mezelf niet snap. Ik had een tripje naar Valencia gepland en volgde het Spaanse nieuws op de voet (El País vertaalt de belangrijkste artikels ook naar het Engels, wreed handig), maar er leek geen reden tot paniek want de meeste besmettingen waren in Madrid en het noorden? Ja opnieuw een vraagteken want hallo, mensen reizen, en in Valencia waren er natuurlijk ook al besmettingen, maar dat negeerden we maar even?

En met de grafieken die elke dag stegen en elke dag een nieuw land dat gevallen had te melden, stapten wij dus woensdag op een vliegtuig naar het zonnige zuiden want zon en wijn en eten en ik had vakantie nodig. Alles ging daar goed, hoewel, op dag één van ons verblijf aldaar werden de Fallas afgelast, een groot (en blijkbaar beroemd?) Valenciaans festival van een paar weken dat jaarlijks honderdduizenden mensen lokt en goed is voor 15% van het jaarlijks toerisme in de stad. Ik kon een kleedje dragen en de zon scheen en het leven was mooi, toch? Voor het eerst in twee weken kon ik me volledig ontspannen.

Dag 2 brachten we relatief rustig door in de oude visserswijk, waar nog een drukke markt was en de mist vanuit de zee kwam kruipen. Intussen werden er in de Alpen skigebieden gesloten en in Spanje volledige gemeentes, ver weg in het noorden van het land. Nog verder weg, in België, werd de noodtoestand afgekondigd en de sluiting van de scholen aangekondigd. In het centrum van Valencia was het wederom een prachtige, warme lentedag.

Ik in Valencia, geen wolkje aan de lucht. @GoAnnelies

Dag 3, terwijl Annelies de kathedraaltoren beklom en ik beneden bleef omdat mijn hyperventilatie nauwe ruimtes nu efkes niet aankon, werd de noodtoestand in Spanje afgekondigd. Die avond gingen al vele winkels vanzelf toe (bij Desigual waren we de allerlaatste klant voor wie weet hoe lang), musea en culturele centra sloten hun deuren, en hoewel bars en restaurants pas verplicht waren om middernacht te sluiten, waren er velen die die avond al niet meer open gingen. Onze laatste keer op restaurant was er eentje met een flauw nasmaakje (net als de wijn, maar we mogen niet klagen).

Dag 4 liepen we door een lege stad. We wilden nog wat parkjes doen en gebouwen langs de buitenkant bekijken waar we niet binnen konden en waren opgelucht wanneer we hier en daar nog een verdwaasde toerist tegenkwamen, maar ze waren met zeer weinig en verder zagen we enkel mensen die hun hond uitlieten of op weg waren van/naar de winkel met boodschappentassen.
(Exact een week later, vandaag, zou Spanje zich genoodzaakt zien om noodhospitalen op te richten om de toestroom aan patiënten te kunnen opvangen. Crazy, echt crazy, hoe snel alles gaat.)
Om twee uur die middag kwam het verdicht van de Spaanse regering: vanaf maandagochtend zouden de mensen niet meer buiten mogen ‘zonder geldige reden’. Om vier uur verschansten we ons op het terrasje van ons appartement met een fles cava en kwamen we niet meer buiten. Die avond, terwijl we stonden te koken, viel de elektriciteit (even) uit in ons gebouw en ben ik ei zo na gecrasht: ik wou gewoon naar huis, me weer veilig voelen, in een vertrouwde omgeving zijn.

Eén van de poppen voor Las Fallas, voor de gelegenheid met een mondmasker aan. De poppen moesten na de annulatie van het festival allemaal weer worden afgebroken en opgeborgen.

Dag 5, zondag, vertrokken we na het ontbijt al naar de luchthaven, maar de metro’s reden normaal en hoewel een aantal binnenlandse vluchten was afgelast, en hier en daar een internationale, all was fine at the luchthaven. We spendeerden drie uur buiten op een voor onze rug moordend laag muurtje in de laatste Spaanse zon. Het boarden ging zonder problemen en we waren er allebei van overtuigd dat we nu wel zeker konden zijn dat we dat verdomde virus hadden opgelopen, met z’n honderd in zo’n kleine ruimte met allemaal gerecycleerde lucht.

Dus de volgende dag, mijn vrije maandag, belde ik HetWeb om te vragen of ik mezelf aub twee weken in quarantaine mocht zetten maar later die dag bleek dat overbodig geweest te zijn want beslisten de bazen dat iedereen mocht, nee eigenlijk maar beter moest, thuis werken vanaf nu, in lijn met de nieuwe richtlijnen van de overheid.
Onze overheid legt onze vrijheid aan banden, maar ’t is voor ons eigen goed.

Mijn home office en puzzeltafel in één.

Deze week werkte ik dus vier dagen van thuis en het is duidelijk dat dat nog wel heel wat meer daagjes gaan worden. Ik ging wat plantjes evacueren van op kantoor (en volgende week fiets ik waarschijnlijk nog eens tot daar).
Ik probeer wat structuur in mijn dagen te krijgen, zoals:

• elke ochtend kwartiertje ‘de blok om’ wandelen
• als er meer tijd is (afhankelijk van hoe laat ik ben opgestaan en de badkamertijd): mediteren, yoga en/of schrijven
• ontbijt klaarzetten
• om 8u achter mijn computer gaan zitten
• om 9u ontbijten
• tussen 12u en 14u een uur middagpauze nemen met opnieuw een wandeling, prep van het avondeten en/of wat puzzelen
• om 17u de werkdag afronden
• nog wat puzzelen
• eten maken & opeten
• tv kijken (en dat de rest van de avond want 0 energie)

Het probleem zijn de blokken tussen alle pauzes, de blokken waarin ik moet werken. De blokken waarin ik me moet focussen, maar ik door elk.klein.dingske wordt afgeleid. Er landt een ekster in de tuin? Gezien. De gans van de achterburen begint te kwaken? Gehoord. Onze achterbuur vertrekt op zijn fiets? Gezien. Een levering op de werf? Ik zit er met mijn neus bovenop. Een chatbericht? Moet meteen gelezen worden.

En intussen gaat het leven door.
Er vliegen geen vliegtuigen meer over. Ik passeer veel meer volk op mijn wandelingetjes. De puzzel die ik zo graag wou maken, is uitverkocht (en nog vele andere puzzels ook). Wc-papier is moeilijk te krijgen omdat sommige mensen per se tien pakken willen kopen om tot het einde van het jaar safe te zitten.
Ons afvalsorteringssysteem in de garage, waar ik hier nog en niet zonder weinig trots over blogde, dreigt in te storten door de sluiting van het containerpark (en, toegegeven, ons uitstelgedrag). De bibliotheek is gesloten, maar gelukkig heb ik nog zo’n honderd ongelezen papieren en evenveel digitale boeken. De tuinman kwam langs om dan toch al onze achtertuin op te hogen, dus mocht die mens slachtoffer worden van het virus en de wereld voor de rest van het jaar in lockdown gaan en er uiteindelijk écht geen eten meer zijn in de supermarkten, dan kan ik tenminste mijn eigen groentjes kweken.
Er is Netflix om de avonden mee te vullen. Er is het gemis, want ik heb mijn ouders en grootouders al drie weken niet meer gezien en op zich valt dat nog mee, maar het is het ‘niet mogen’ dat het zwaar maakt. Er is zoveel solidariteit, want zowat heel de wereld zit in hetzelfde schuitje. Er zijn de dagelijkse calls met collega’s, online meetings en de vele memes en grapjes op social media. Humor houdt ons gezond. Af en toe naar buiten gaan ook.

Middagwandelingetje in de achtertuin.

Er zijn onze vakanties die zijn afgezegd: een weekendje Antwerpen om ons jubileum te vieren, een weekje Bourgogne om wijn te proeven (en onze eerste vakantie onder ons tweetjes sinds vorige zomer). Er staan nog wat concerten op het programma in april en mei en nog twee vakanties (een verlengd weekend Ardennen en een weekje Zwitserland) die hoogstwaarschijnlijk ook geannuleerd zullen worden.
Er is nochtans zoveel nood aan er even tussenuit zijn, aan berglucht opsnuiven, aan gewoon zijn en niks moeten en niks denken, per se.

Er is de zon die al een ganse week schijnt, en de eerste erwtjes die bovenkomen. Er is de onrust, en mijn controledrang die door mijn lijf heen en weer schiet maar geen enkele houvast krijgt. De toekomst is zo onzeker, en elke dag opnieuw voelt deze hele toestand zo surreëel aan. (Deze cartoon van Floor Denil says it all.) Hoe raken we hier heelhuids door?

Er is de schrik om ziek te worden, de schrik dat mijn kortademigheid veel meer is dan enkel mijn hyperventilatie die ik niet onder controle krijg. Naar de kinesist kan ik niet, de psycholoog evenmin.
Er is het ijzertekort in mijn bloed, dat nu wordt aangevuld met een supplement dat mijn spijsvertering overhoop haalt. Er is mijn neus die al twee weken aan en af verstopt zit waardoor zelfs vreetbuien achterwege blijven (hallelujah) want ik proef amper iets.

Er is de lente, die in de lucht hangt.

En wat is er bij u?