In de moestuin: afsluiten van het hoofdstuk ‘de samentuin’

Ik was van plan dit postje al veel eerder te schrijven maar ik heb het afscheid van de samentuin, mijn paradijs, uitgesteld tot na de verhuis naar My Hometown… En hoe beter virtueel afscheid nemen dan met een eerbetoon en zodoende een korte geschiedenis van vier seizoenen in de samentuin?

In 2015 ging ik actief op zoek naar een tuintje. Ik had aan ons appartement een balkon van 5 op 6 meter dat er ’s zomers ongeveer zo uitzag:

dus het werd tijd voor uitbreiding. Zo kwam ik bij de Transitiegroep van ons dorp terecht, mensen die zich inzetten voor onder andere het plaatselijke Repair Café en de Weggeefwinkel. Samen met een paar andere groene vingers uit die groep – we waren in totaal met vier – besloten we een samentuin op te richten met de kenmerken van een volkstuin: ieder zou z’n eigen stukje grond hebben, maar er zouden ook gemeenschappelijke delen zijn die we samen zouden onderhouden.

We bezochten een aantal mogelijke stukjes grond maar toen ik de eerste keer de muren van de wilde kloostertuin binnenstapte, was ik instant verliefd. Het was winter en zelfs toen – bomen kaal, geen bloemen – was het er zo mooi en zo rustig. De drie zusters die er nog woonden, waren maar wat blij met de extra activiteit in hun park, dat elk seizoen nog mooier was dan het vorige.

Het was niet makkelijk om de grond moestuinklaar te maken: er groeide al ettelijke jaren gras dat moest worden afgestoken en ondergespit. Loeizwaar werk dat nog weken door mijn lijf zou zinderen. Gelukkig kreeg ik hulp van een paar sterke armen en ruggen… Dat eerste seizoen verbouwde ik voornamelijk pompoenen (die dan ook nog eens op enkele na werden gestolen), bonen, aardappelen en courgetten. Met die laatste drie kan je al een verrassend smakelijk zomerbordje samenstellen. En zonnebloemen, die hebben nooit ontbroken in mijn moestuin. Slakken evenmin: vanaf jaar één moesten we het gevecht met hen aangaan, wilden we toch iets kunnen oogsten.

Het seizoen van 2017 kenmerkte zich door twintig tomatenplanten (die in augustus allemaal stierven door een plotse overvloed aan regen), goed voor 13kg tomaten, en zo’n 100kg courgettes. Het was met venkel, bieten en zelfs paprika’s een gevarieerd moestuinjaar en ik was supertrots op mijn oogst.

2018 was het Jaar van de Eindeloze Hittegolf. Het was te warm om eender wat te doen in de moestuin, en alles wat werd gezaaid stierf meteen onder de meedogenloze zon, als het al uitkwam. Door de droogte waren er geen slakken, waardoor ik zowat alle geplante kolen ook effectief kon oogsten en ik plots twaalf rode en twaalf groene kolen had. Gelukkig is rode kool met appeltjes één van mijn favoriete gerechten. De patattenoogst was piepklein, maar ik had heel wat pompoenen en courgetten. Opnieuw een gevarieerd seizoen!

2019, de laatste zomer. Ik wist dat al vooraf, want we tekenden voor ons huis in de lente. Ik maakte mijn tuin voor de helft kleiner en kocht plantjes in plaats van zelf alles te willen zaaien, want de voorzienigheid had me verteld dat ik niet veel tijd zou hebben. Daardoor voelde het niet meer als ‘moeten’ en had ik zelfs tijd om met een boek onder de perenboom te gaan zitten chillen en te kijken hoe alles groeide en bloeide. Ik zette maar drie tomatenplanten en uiteraard patatten en courgetten. Er was niet veel oogst, omdat ik er ook niet veel moeite in stak, al zal ik nooit snappen waarom ik van de vier pompoenenplantjes slechts twee mini-hokkaido’s kon oogsten.

Het meest trots was ik op mijn prei-oogst; die haalden we een week na de verhuis nog op, toen al de rest van de tuin al weggehaald was voor de volgende tuinder. Normaal zitten die heel snel vol met beestjes die zich een weg knagen tot diep in de steel, maar dat viel heel goed mee. Ze waren niet erg dik, maar o zo smakelijk!

Gezien we ook van dorp zouden veranderen en ik eindelijk mijn eigen tuin zou hebben, stond het van in het begin vast dat ik met de samentuin zou stoppen. Van de oorspronkelijke vier oprichters is er nu nog maar eentje over, aangevuld met doorheen de seizoenen steeds nieuwe gezichten. Ik hoop dat ze erin slagen om de tuin voort te zetten, want dit is toch een wondermooi project geweest, en mijn baby’tje 🙂

De plannen voor de moestuin van 2020 zijn er nog niet want momenteel ziet onze tuin er zo uit:

en ik zal van geluk mogen spreken als die begin april eindelijk opgehoogd werd door de bouwfirma zodat ik de grond kan beginnen voorbereiden.
Wat me er niet van weerhield om een zakje plantpatatten te kopen want kunt ge u een zomer zonder verse, gebakken patatjes met boter en rozemarijn voorstellen? Die gaan eind deze maand de grond in, of die tuin er nu klaar voor is of niet!

Wat zijn jouw (moes)tuinplannen dit jaar?