Het begon met de wind

Vorig weekend woei Ciara rond het huis en dat maakte me zo onrustig, ik wist me met mezelf geen blijf. Ik wilde schrijven, het eruit gooien, maar wist niet hoe of wat. Het kropte zich op, en verdween langzaamaan met het afnemen van de maan.

Er was geen energie; we eten tegenwoordig drie keer in de week fastfood omdat me na het werk alle fut ontbreekt om eender wat te doen. Waardoor ik natuurlijk nog minder energie krijg, enzovoorts. (Vicieuze cirkel, hallo!)

Er verscheen al een tijdje geen deftige content op mijn blog (en o wat mis ik het schrijven om het schrijven, zoals dit). Mijn privémailbox is een puinhoop, meestal denk ik er nog net op tijd aan om facturen te betalen maar iemand die mij mailt terugmailen? Mijn hoofd loopt over. Sinds de verhuis heb ik het gevoel achter alles aan te hollen. Een weekje thuis blijven na de verhuis had heel veel kunnen helpen, maar ik was zo naïef te denken dat ik me er al bij al goed doorheen had geslagen en nu konden we weer voort met ons leven, nu was alle stress weg – maar ik was de gigantische weerslag vergeten, die pas achteraf komt en nietsontziend is.

Er was professionele feedback: dat ik zo cynisch geworden ben. Meer dan één collega merkte dat op en het drong pas enkele dagen later tot mij door hoe me dat had geraakt. 2019 was een kutjaar (wat zij niet weten, en jullie eigenlijk ook niet, maar ik kan er ook niet meer over zeggen dan dat ik hier op de blog al deed omdat er andere mensen bij betrokken zijn), maar ik besef dat ik mijn gedachten terug positiever moet gaan maken of ook 2020 glijdt de afgrond in.

Er was het tweede webinar van Elke Dag Vakantie dat me leerde dat er een balans moet zijn tussen de vier verschillende dimensies en dat het niet genoeg is enkel aandacht te besteden aan je spirituele dimensie (door bv de natuur op te zoeken of te mediteren) maar dat je ook aan je fysieke lichaam moet geven wat het nodig heeft (zoals gezond eten en beweging), aan je mentale lichaam (lezen, rusten) én aan je emotionele lichaam (een goed gesprek, op tijd en stond ontprikkelen).

Er zijn andere dingen, kleine dingen, die zich opstapelen en liggen te broeien en te meuren als een mesthoop in mijn binnenste.

Er zijn ups en downs, en bij elke up komt de hoop dat het ‘vanaf nu enkel beter zal gaan’, waardoor de volgende setback (en die komt er altijd) telkens weer aanvoelt als keihard tegen een muur botsen. Au. Gefaald! Please try again. And again and again… En dan zijn er soms downs waarin ik in eerste instantie de fut niet heb om recht te krabbelen.
Ik moet geloven dat er een tijd zal komen dat er meer en langere ups komen en dat de downs zeldzaam zijn – al horen ze allebei bij het leven, dat is gewoon zo.

En dan is er de #selfcare hype. Vooral: je móet aan zelfzorg doen, want het leven is toch zó druk dus neem vooral dat bad inclusief kaarsjes en glas wijn, ga naar de wellness en laat die to do lijst voor wat hij is.
Ahja? Gaat gij intussen mijn opstapelende administratie wegwerken of mijn eten koken? Nee he?
Opnieuw: balans moet er zijn.

Het is allemaal makkelijker gezegd dan gedaan. En een dag beginnen met mijn ochtendritueel maakt de dag niet per definitie een goeie dag – zaterdag was daar het bewijs van. (Het helpt me enkel bij het wakker worden en mijn focus in de juiste richting krijgen, maar mijn hersenkronkels doen soms gewoon wat ze willen door slaapgebrek of die mesthoop van hierboven.) Dus allemaal goed en wel.

Ik ging nochtans voor mezelf zorgen door mezelf een uitstapje naar Brussel cadeau te doen. Het was het laatste weekend van de tentoonstelling Dali x Magritte en surrealisme is één van die moderne schilderkunsten die ik zo fascinerend vind dus ik wist dat ik er spijt van zou hebben als ik niet kon gaan.

Ik ging alleen, want dat vond ik niet erg. Ik nam een boek mee en mijn oortjes voor op de trein, een koekje vei alle valle veur, een flesje water en ik trok mijn favoriete outfit aan, namelijk mijn zachte maar o zo coole knalrode jas en mijn groene Nepali sjaal (100% yak whool!).
Met de trein reizen is zo fijn, ik dacht dat dat alleen al me deugd zou doen. Natuurlijk is het altijd druk op de trein richting zee, daar had ik aan moeten denken, en het lukte me niet echt om me af te sluiten van al het lawaai.

De trappen oplopen van de Kunstberg, eenmaal aangekomen in Brussel, vergde een verrassend grote krachtinspanning van me: de hyperventilatie heeft de voorbije weken een strakke, steeds bredere band rond mijn middenrif gelegd en ik kreeg gewoon geen lucht. (En dan word ik bang. Want hoe moet dat dan in de bergen komende zomer? Zo afzien als vorig jaar…. dat wil ik echt niet meer. Wanneer stopt dit? Gaat dit überhaupt ooit stoppen? En hopla, de doemdenktrein is vertrokken.)

De tentoonstelling was mooi. Maar de laatste tijd (jaren) heb ik vaker het gevoel hier niet te zijn. Niet mee te maken, niet te beleven. Niet bewust te leven. Niet meer te kunnen genieten van het moment. Pas bij De verzoeking van de heilige Antonius, het bekende schilderij met de olifanten op hun uitgerekte spinnenpoten, voelde ik iets: ja, hier sta ik dan, voor het echte exemplaar en het is zoveel mooier dan op foto! Maar zodra ik doorhad dat ik zo verwonderd was, verdween dat gevoel meteen weer. Alsof mijn lijf het verleerd is, dat voelen dat het kan genieten en leven.

Eenmaal weer buiten kocht ik mezelf een chai tea die ik opdronk op de trappen van de Kunstberg waar ik een tijdje rustig mensen kon kijken met Brussel dat zich ontrolde aan mijn voeten en een violiste die meespeelde met bekende deuntjes. Een rustpunt na de drukte in het museum. De kalme trein naar huis was een verademing maar hoe dichter bij huis, hoe groter de stress. Hoe groter de paniek. Want wat als dit nooit weggaat? Wat als ik nooit meer stabiel word?

Rationeel gezien wéét ik dat het goed komt. Dat ik het kan. Dat die druk op mijn middenrif weg kan. Dat er zoveel mooie dingen zijn in het leven. Dat ik rust vind in ritueeltjes zoals opstaan met yoga en/of meditatie, maar dat het geen reden tot paniek is als zelfs dat mijn dagen niet doet kalmeren. Morgen is een nieuwe dag. En overmorgen.

En laten we augustus niet vergeten. Toen was de hyperventilatie ook weg. En de stress. Toen was even alles peis en vree en yoga onder de bomen van het park, dagen vol zonneschijn en uitkijken naar wat er nog komen zou. (Niet wetende hoeveel slecht nieuws er nog zou gaan volgen. Maar ook daar; als ik op dat moment niet nog in de nasleep van de vorige stresspiek (mei-juni) had gezeten, had ik alle miserie misschien wat beter kunnen counteren. Rationeler kunnen benaderen in plaats van in te storten en niet te geloven hoe het ongeluk zich om ons heen begon te verspreiden alsof we één of ander virus hadden. Jawel, doemdenken 2.0 voor gevorderden!)
Augustus geeft mij hoop. Ik moet alleen mijn geloof in de ‘alles komt ooit goed’ regel terugvinden.

Want ik weet dat allemaal, rationeel gezien. Toch is het daardoor extra moeilijk wanneer het dal waarin ik beland zoveel dieper, ja een fjord blijkt en de bergtoppen om me heen zoveel hoger schijnen, onoverkomelijk. Hoe raak ik daar ooit weer naar boven?

Voor elk stapje voorwaarts lijkt er ook een stap terug te gebeuren. Soms een grote, zoals zaterdag. Zaterdag was een zware dag, een moeilijke dag. Zelfs lezen hielp niet om mijn ademhaling rustig te krijgen, en dat doet het normaal altijd so that scared the shit out of me waardoor ik nog meer stress kreeg en HET IS ERMEE GEDAAN en *boem* bleitbui op de wc van het restaurant die avond want ik voelde me zo gefaald. Al bijna drie jaar hang ik hier te watertrappelen. Intussen weet ik waar mijn grenzen liggen, maar ik weet ook dat het leven u soms dwingt ze te negeren en erover te gaan. Zoals ik al zei, er zijn in 2019 te veel ‘uitdagingen’ op mijn pad gekomen. Daar kon alle yoga van de wereld niks aan verhelpen, punt. Maar en nu? Hoe krijg ik alles waar in balans? Hoe en waar trek ik mijn grenzen opnieuw, of doen ze dat vanzelf wel?

Die fjord is koud. En diep. En ik kan niet zwemmen. En al dat watertrappelen is zo vermoeiend.

Er zijn dingen waar ik naar uitkijk, al is dat altijd met een beetje schrik want wat als het niet doorgaat: aan mijn moestuin kunnen beginnen, naar Zwitserland gaan met ons mama, de lege weekends die eraan komen… Dat zijn de dingen waaraan ik mij kan optrekken. Die me overeind houden. Dat, en het lief, mijn rots in de branding.

Ik begon dit als Instagrampost te typen omdat ik die bewuste zaterdag iets te veel ‘happy happy joy ziet mij hier eens in mijn eentje naar een museum gaan’ was terwijl het zo stormde in mijn binnenste. Dat voelde zo oneerlijk want ik ben all ‘ge moet de waarheid tonen op social media, want fake gedoe daar heeft niemand wat aan’. En plots vloeide het er allemaal uit. Al mijn twijfels, al mijn zwartgalligheid. Een momentopname, houd dat in uw achterhoofd bij het lezen. Want de meeste dagen gaat het wel goed.

Voilà.