Hoe is het nog met dat hoofd en dat lijf van mij? #5

Ik vond het moeilijk om aan deze blogpost te beginnen. Normaal staat een ruwe eerste versie van een blogpost minstens een week op voorhand klaar (al dan niet in mijn hoofd), nu schrijf ik deze post de avond voor het online gaan. De afgelopen weken waren zo hels, dat zich dat op alle mogelijke manieren heeft geuit in mijn hoofd en mijn lijf. Misschien net daarom dat ik mijn blogplanning moet gehoorzamen, en hierover moet schrijven.

Ik meldde het al eerder: de rode vlaggetjes schoten uit de grond. Even alle huidige stresssymptomen op een rijtje (want ik heb er nog véél meer leren kennen de afgelopen jaren):

• Mr. Insomnia die minstens één maar vaak twee keer per week langskomt
• kleine zwarte vlekjes op mijn netvlies
• grote spanning op mijn schouders
• een ‘stijve’ onderrug
• suizende oren (vooral wanneer ik moe ben)
• bij momenten compleet futloos
• de terugkeer van de chronische hyperventilatie die zich vastzet op mijn middenrif.

Het lijf

Sporten

We houden het nog steeds redelijk goed vol om te gaan sporten, minstens twee uur per week: een spinningles in het fitnesscentrum en een uurtje privéles bij onze coach. Wandelen gebeurt minder en minder; op de dagen dat we kunnen is het steevast grijs, donker weer en dat is een makkelijk excuus om in de zetel te blijven hangen. Maar daar word ik enkel futlozer van; van sporten krijg ik tenminste weer energie!

De rug

Oh boy de rug. In augustus begon ik weer met lopen en mijn conditie ging er snel op vooruit, maar eind september brak er zoveel stress uit door de verkoop van ons appartement die niet helemaal zo vlot liep als we hadden gehoopt, dat het zich nu niet enkel op mijn schouders zette, maar sindsdien (en dat dus al twee maanden aan een stuk) op verschillende plaatsen in mijn rug uitbarst:

• bovenrug: dat is nog steeds de eerste plek waar een stresspiek wordt opgevangen want dan ga ik mijn schouders optrekken als om me in te dekken voor een aanval van buitenaf. Eén keer was het zo erg dat het helemaal via mijn nek tot in mijn hoofd doordrong – killer headache hallo!
• onderrug: na het kraken eind september ben ik die blijven voelen. Langer dan een half uur rechtstaan of een dagje hakken dragen en ’t is om zeep. Gaan wandelen is geen pretje want na twee uur lijkt het of mijn onderrug helemaal op slot zit. Mijn kinesist beweert dat alles oké is.
• alles daartussen: zo één keer per week (en meestal tijdens een insomnianacht) durft er al eens iets in mijn rug ‘schieten’; in het slechtste geval voel ik dat twee dagen lang.

Ik heb het opgegeven om naar mijn kinesist te gaan omdat er volgens hem “structureel niks mis is”, en als ik op het hoogtepunt van een pijnmoment een afspraak maak is die voor een week later en tegen dan is het ergste leed geleden en voel ik (uiteraard zodra ik daar over de drempel stap) niks meer. Zucht.
Ik heb nu op dagelijkse basis altijd wel ergens pijn of op zijn minst een gevoeligheid en ik weet begot niet meer wat ik eraan moet doen (behalve ontspannen, ontspannen, ontspannen). Op de meeste dagen denk ik: “ach, het is al eens erger geweest” en dat is dan een goeie dag.
Ik plan voor de kerstvakantie toch nog eens een afspraak bij de kine en als er dan niets “structureel mis is”, ga ik voor advies langs bij mijn huidige huisarts voor onze verhuis, voor een eventuele verdere doorverwijzing.

Het gewicht

…is stabiel gebleven. Eventjes zelfs wat gezakt, maar dat hebben we er rap terug bij gegeten.

Het hoofd

Door alle stress van dit najaar – echt, de herfst mag dan mijn favoriet seizoen zijn, die van 2019 mag geschrapt worden uit mijn herinnering – was er weinig ruimte in mijn hoofd. En toch, toch is het gelukt om adempauzes in te lassen. Om regelmatig te ventileren in mijn dagboek, naar de yoga te gaan, te blijven sporten, te prutsen in mijn bujo en veel te lezen. Om zelfs na een absolute crisisweek overeind te blijven staan. Om niet compleet over de rooie te gaan en in te storten.

Dankzij alles wat ik de voorbije twee jaar heb geleerd over stress en over mezelf, heb ik heel wat schijnbaar kleine trucjes in handen die tot mijn eigen grote verbazing nog leken te werken ook. (Ik moet ze eens delen in een aparte post.) Ik ben ervan overtuigd dat ik zonder die trucjes al lang weer in de oranje zone had gezeten want ik heb het momenteel véél zwaarder dan twee jaar geleden. Dus ik ben er best wel trots op dat ik mijn hoofd boven water heb weten te houden, maar ook nu nog, twee maanden later, heb ik het gevoel dat ik keihard moet trappelen om boven te blijven. Ik vermoed dat dat zo gaat blijven tot na onze verhuis in januari… Gelukkig zijn er nog veel vrije weekends en bewaak ik mijn agenda zoals Cerberus de onderwereld zodat er voldoende tijd is tussendoor om tot rust te komen.

Broodnodige uurtjes lezen ❤

Momenteel volg ik een vierdelige workshop over lichaam en geest en hoe alles met elkaar in verbinding staat. Dat maakt mijn weken nog drukker dan ze al zijn, maar ik hoop er iets nuttigs uit te kunnen halen. Tot nu toe (na één les) was het alleszins al erg interessant.

En ik weet: augustus was zo’n goeie maand. Augustus was zo’n heerlijke maand. Ik heb me in geen tijden zo relaxed gevoeld als toen. En ik weet: dat komt terug. Ik kan dat. Ik kan dit. Zolang ik me focus op mijn rustmomentjes, niet te ver vooruitkijk en op de rem ga staan (er desnoods mijn voet niet meer van af haal), gaat het mij lukken.