Over een verkoudheid en andere rode vlaggetjes

Het was zomer…

Het ging een tijdje echt beter met mijn hoofd. Er was meer rust. Om een voorbeeld te geven: in heel augustus had ik maar één insomnia-nacht. Eentje!

Ik weet zelfs niet hoe het komt: omdat ik eindelijk een soort van ochtendritueel had ingevoerd en volhield, omdat ik mijn agenda goed bewaakte, omdat ik op het werk al mijn achterstand gestaag kon bijwerken, omdat er voldoende rustpunten waren en weekends met ademruimte?
Kan allemaal zijn.

Toen brak september aan, de maand waarin we ons appartement te koop zouden zetten. De stressgrafiek steeg, maar stagneerde toen we een weekje op vakantie gingen naar het zuiden, een laatste paar dagen zomer meepikten en gewoon mochten genieten.

chillen!

…en toen werd het herfst…

Ik heb een lijstje met rode vlaggetjes gemaakt, hierzo. Dat was vorig jaar maar ze blijven stuk voor stuk relevant. Toen ik van de week bij de psycholoog zat – door omstandigheden voor het eerst in een maand – schoot dit lijstje me te binnen en besefte ik dat er de laatste weken enkele vlaggetjes rond mij zijn komen dansen. Maar ik, ik deed of ik ze niet zag en ging maar dóór. Zoals gewoonlijk.

• Slecht slapen: check. Het is nog niet rampzalig en gelukkig komt de zon later op, maar elke tien dagen komt Mr. Insomnia op bezoek. En meestal twee nachten na elkaar, want de tweede nacht ben ik te moe om te slapen door het slaaptekort van de nacht ervoor.
• Slecht eten: check. Ik heb weinig energie over aan het einde van de dag, soms zelfs geen, en dan is een afhaalmaaltijd wel zo makkelijk. Het verschil met vroeger is dat als ik wél een beetje energie over heb, ik die in het klaarmaken van een gezonde(re) maaltijd stop in plaats van me op te winden over allerlei zaken. En dat maakt echt een groot verschil.
• Vreetbuien: check. Al heb ik de indruk dat die minder intensief zijn als vroeger. Ik eet een zakje Maltesers en ’t is oké, daarna hoef ik niet ook nog een pak wafeltjes en een zak chips, dank u.
• Niet sporten: is geen optie. We hebben wekelijks een sessie bij onze privécoach en ik voel me elke keer sterker worden. Daarnaast voel ik me werkelijk ongemakkelijk als ik een week niet beweeg. In het weekend moeten de wandelschoenen aan, al is het voor een half uur. Sporten is een belangrijk deel van mijn leven geworden.
• Moe na een inspanning: dat is godzijdank na onze vakantie in Zwitserland (juli) enorm gebeterd. Een mirakel, maar opnieuw een teken dat het stressniveau in augustus bijzonder laag lag.
• Constant stressgevoel: neen, gelukkig. Af en toe komt het boven, maar als ik het negeer of een beetje let op mijn ademhaling, is het zo weer weg.
• Niet bloggen: dat zouden jullie wel gemerkt hebben! De inspiratie blijft vooralsnog vloeien, zelfs in die mate dat ik tot het einde van het jaar alles al zou kunnen volschrijven.
• Constant futloos: daar moet ik voor oppassen. Zoals gezegd rest er mij weinig energie na de twee hectische weken die achter ons liggen, en hoewel ik het op het moment zelf niet merkte, begint het mij nu duidelijk op te breken.
• Niet lezen: ik ben momenteel bezig in twee iets ‘moeilijkere’ boeken en ik merk dat ik dan vastloop. Toch maak ik tijd om mij in de zetel te leggen en te lezen, want lezen is behalve slapen het enige wat mijn hartslag onder de 70bpm kan krijgen.
• Niet kunnen concentreren en dingen vergeten: o ja, constant. Zo weet ik niet meer wat ik met het rekeningetje heb gedaan van een aantal Ikea-aankopen die we zouden retourneren. Goed voor een paar honderd euro. Dat komt er dus van als ge opruimt met een hoofd vol stress.

Ik zou deze vlaggetjes nog willen aanvullen met:

• Trekkende spiertjes bijvoorbeeld in bovenbeen, neusvleugel of ooglid. Dat was in december vorig jaar echt erg, en kort voor onze septembervakantie voelde ik mijn ooglid een peer keer trillen. Ik heb dat gewoon genegeerd en geweten aan moeheid. (Soms he, zou ik eens keihard mijn kop tegen de muur willen slaan omdat ik niet wil luisteren naar mijn lijf!)
• Blokkeren bij het maken van to-do-lijstjes. Waar dit soort lijstjes me net helpt om een helder hoofd en een deftig overzicht te krijgen, loop ik er in tijden van stress in een grote boog omheen. Dat is echt héél raar, want ze zouden me dus net kunnen helpen om in te zien dat zoveel stress nergens voor nodig is en dat alles wel in orde zal komen mits een goede planning.
• Hartslag in rust boven de 70bpm. Mijn hartslag is namelijk enkel zo hoog wanneer ik (te veel) alcohol heb gedronken, ziek ben of veel stress heb. Bij dat laatste zie je de grafiek echt snel toenemen; hieronder is bijvoorbeeld mijn hartslag in rust van afgelopen maand. Je ziet hem dalen op vakantie tot de al-lang-niet-meer-meegemaakte laagte van 65bpm, en daarna snel weer stijgen tot 70bpm.

Bron: Fitbit.

• De rug. O ja, altijd de rug. Melkzuur dat zich op mijn spieren ophoopt door te hoge spierspanning. Mijn bovenrug die vastzit omdat ik mijn schouders onbewust optrek. Mijn kinesist noemt het ‘een gevoelige rug’ en ik denk niet dat het als een compliment bedoeld is.
• Mijn gewicht stijgt. Dat hangt natuurlijk nauw samen met al dan niet gezond eten en is iets dat ik meestal pas achteraf opmerk, maar het was iets wat me onlangs opviel toen ik de volledige grafiek op Fitbit bekeek, waar ik al sinds mei 2016 mijn gewicht bijhoud. De grootste pieken vallen samen met de grootste stressmomenten: april 2017 (toen ik een maand thuis zat), mei 2018 (toen we plots een huis kochten en onze trouw moesten plannen) en juni 2019 (want na den trouw was de grafiek door alle stress blijven stijgen en stijgen en stijgen) waar ik mijn hoogste gewicht ooit haalde (en nee dat is geen hoogtepunt om trots op te zijn).

Bron: Fitbit.

…en kwam de valling.

Ik had eerder aan de alarmbel moeten trekken, maar het voelde de afgelopen twee weken niet alsof daar ruimte voor was. De eerste week kwamen er bijna elke avond mensen kijken naar ons appartement, en daarna was er nog net tijd om een pizza in de oven te schuiven en die voor de tv op te eten. De tweede week had ik op de één of andere manier elke avond wel iets te doen: een afspraak bij de bank voor onze lening (die langer uitliep dan gepland), gaan eten bij vrienden, gaan spinnen want er werd te weinig gesport, gaan sporten bij onze coach en vrijdagavond, tot slot, was er een receptie van een klant van het lief.
Mijn grootste fout is niet per se dat ik het allemaal maar liet gebeuren, dat ik mijn agenda maar liet vollopen – soms kan het gewoon even niet anders – maar dat ik niet tussendoor wat momenten voor mezelf heb genomen. Een wandeling onder mijn middagpauze, vroeger mijn bed in met een goed boek, mijn ochtendritueel uitvoeren (hoe kort ook), gezond eten… Kleine dingetjes die me op het goede spoor hadden kunnen houden.

Dat ik zaterdagochtend om 5am wakker werd met killer keelpijn, was eigenlijk een opluchting: het was een signaal van mijn lichaam dat het efkes genoeg was geweest. Dat ik op de rem moest gaan staan. De oorzaken van deze wel erg plotse valling, meende ik?

• Ik stopte enkele weken met het nemen van mijn B12-supplement. Ik was vast van plan om ‘volgende week’ mijn bloed nog eens laten te testen, maar door alle drukte duurde het nog drie weken vooraleer ik eindelijk bij de huisarts raakte. (En met mijn vitamineniveaus bleek niks mis te zijn trouwens!)
• Ik eet ongezond, met veel snelle suikers tussendoor en zeker niet elke dag een gezonde hoofdmaaltijd of een portie fruit.
• Het is herfst. Iedereen is nu ziek/snotterig/moe/aan het wennen aan beduidend minder zonlicht. De virussen vliegen u letterlijk om de oren.
• Een hele week geen chauffage op kantoor waardoor ik de laatste twee dagen zat te rillen achter mijn bureau, zelfs met twee jassen aan. Ik kreeg het gewoon niet meer warm.

En alle rode vlaggetjes van hierboven, maar het duurde tot aan mijn gesprek met de psycholoog voor ik hun aanwezigheid durfde erkennen.

Hoog tijd dus om me weer op mijn gezondheid te gaan focussen.
Nu nog uitvogelen hoe…

Hoe zorg jij voor voldoende me-time, en wat is me-time voor jou?