Over HetWeb en mijn job aldaar

Ik vertel hier niet veel over mijn werk bij HetWeb (wat natuurlijk een schuilnaam is). Bedacht ik mij toen ik deze blogpost las. En al zeker niet zo open & bloot als Annelies, want ik weet dat er collega’s zouden kunnen meelezen. Van mij zijn ze niet gewend dat ik zo recht voor z’n raap ben. Mij hoort ge meestal pas wanneer er iets mis is.

Wat wij doen

Websites maken. Zo simpel is het eigenlijk. Zelf draag ik daar weinig rechtstreeks aan bij, want mijn functie is ondersteunend en het is het salesteam dat ons gaat verkopen, het zijn de analysten die alles uitdenken, de designers die alles ontwerpen en de devs die alles schrijven en in elkaar steken. Mijn levensdoel is om iedereen content te houden, feitelijk, en te zorgen dat het geld effectief binnenkomt.

Onze straat in de herfst. Gewoon geweldig om in Leuven te werken.

Wat ik doe

Ik ben sinds een jaar of twee de office manager, voordien de office assistant. Niet dat er bij die overgang ineens keiveel is veranderd, want dat is gaandeweg zo gegroeid naarmate ik meer verantwoordelijkheden kreeg.

Allemaal heel tof die titel, maar ik heb steeds vaker het gevoel dat ik tegen het plafond zit. “Is dit het nu?” is dan ook een vraag die regelmatig opspeelt. Toen de vorige office manager wegging, had ik verwacht veel van haar taken te zullen (mogen) overnemen, maar toen hebben ze toch vervanging voor haar gezocht, en die persoon een andere titel gegeven. Ook goed. Alleen had ik gehoopt om eindelijk meer HR te zullen mogen doen, en dat blijf ik om verschillende redenen telkens mislopen.
Anyways, ik krijg mijn dagen goed gevuld met allerlei dingen die ik ook vaagweg in mijn LinkedIn-profiel vermeld, zoals daar zijn:

• facturen versturen en bij de PM’s gaan zagen om die klaar te zetten
• boodschappen doen voor de fruitmand, smoothies, ijsjes, soep en de wekelijkse bokeslunch
• zorgen dat er ten allen tijde genoeg eten en drinken is, dus
• betalingen opvolgen
• de telefoon beantwoorden en spam weghouden (ik bewaak de telefoonlijn beter dan Cerberos de onderwereld)
• leveringen in ontvangst nemen
• koffie geven aan klanten
• contracten maken en opvolgen
• aankoopfacturen verwerken
• nog wat andere administratieve dingen
• de lonen, maaltijdcheques en ecocheques fixen
• catering en eventueel locatie voorzien voor onze kwartaalbijeenkomsten

Kortom kleinere en grotere dingen.

De plek waar ik al bijna zes jaar het grootste deel van mijn dagen doorbreng.

Ik ben een tijdje officieus support manager geweest, dus vragen van klanten voor aanpassingen aan hun site die binnenkomen opvangen, delegeren en opvolgen, wat bovenop mijn andere taken kwam. Ik deed dat heel graag, mensen helpen, maar we blijven natuurlijk websites live zetten en dat zijn dus meer en meer klanten die na het live gaan van hun website bij de supportdienst terechtkwamen en intussen moest ik ook nog al mijn office werk doen en :aaaah: crash. Toen kwam er een echte supportmanager en mocht ik mij bezighouden met alles hierboven, hallelujah. Ik heb dat wel moeten loslaten want ineens zijt ge veel minder van alles op de hoogte. En ik ben graag van alles op de hoogte.

Ons kantoor

We zijn een klein bedrijf, hoewel we met meer zijn sinds ik er een dikke vijf jaar geleden begon te werken. We beginnen uit onze voegen te barsten, letterlijk, want ons kantoor is te klein aan het worden. Zo zijn er op onze verdieping twee toiletten voor 29 mensen. Er zijn drie vergaderzaaltjes, die buiten de zomer bijna altijd bezet zijn.
We werken in een open space of kantoortuin dus iedereen zit bij elkaar. Dat is tof, maar voor een introvert die de jaren voordien met twee of drie mensen in één kantoor heeft mogen zitten, was het een serieuze aanpassing en het zuigt nog altijd veel energie weg.
Er zijn 586 planten die door o.a. yours truly moeten worden onderhouden, ja ik heb het laten opnemen in mijn officiële takenpakket.

Het zijn 127 plantjes momenteel, waarvan ik er slechts een stuk of 100 moet verzorgen, maar ik overdrijf graag.

De bedrijfscultuur

Ik ben mijn carrière ooit begonnen in een hotel, waar collegialiteit werd tegengewerkt van bovenuit – zo mochten wij nooit buiten de uren afspreken en was er van teambuilding geen sprake. Toen de eigenaar begon met officiële, per aangetekende brief verzonden verwittigingen, heb ik de eer aan mezelf gehouden en onmiddellijk ontslag genomen. Ik werkte er toen bijna twee jaar.

Deze foto is van de tijd daarvoor nog, toen ik mijn stage deed als receptioniste bij Intersoc. Maar was ook in wit hemd en zwarte broek dus 🙂

Daarna kwam ik bij een KMO terecht, qua grootte en takenpakket vergelijkbaar met waar ik nu werk. Alles was er iets formeler, in de eerste plaats omdat de consultants in kostuum naar klanten moesten. We kwamen regelmatig samen, bijeenkomsten die belangrijk waren omdat de consultants vooral op de baan waren en elkaar dus niet vaak te zien kregen. Dan was er pizza en tijd voor een babbel. We gingen een paar keer per jaar uit eten en dan kon je ons niet van de dansvloer wegslaan. Er was een teambuilding naar Lissabon, en een skivakantie met een deel van het team. Those were the days!

Er was een professionele fotoshoot voor een brochure die we gingen laten maken. Hier sta ik weer in een hemdje. Ik droeg vaak hemdjes vroeger, ja.

Twee jaar later werden we overgenomen door een multinational waar het ieder voor zich was en geld en iedereen was een nummerke voor HR. Wij kwamen daar binnen als team, iets wat de afdeling waar wij op terechtkwamen niet begreep. Dat ik als assistant zo vertrouwelijk omging met consultants van alle niveaus was abnormaal. Het leuke aan mijn job was dat ik samen met de andere assistants mee grotere interne events mocht organiseren, zoals de jaarlijkse kerstmarkt en dat was meteen ook mijn grote afscheid van het bedrijf want niet veel later ben ik er weggegaan. Of meehelpen achter de bar op één van de kwartaalbijeenkomsten. Ik hou goeie herinneringen over aan mijn tijd daar, maar het was mijn soort omgeving niet. Mijn job zelf voelde zo nutteloos: het merendeel van mijn uren spendeerde ik aan de agenda’s van mijn twee bazen beheren en inplannen, en bloggen. Toen was ik bij met blogs lezen en schreef ik er zelf ook veel 🙂 Dat heb ik toch maar mooi twee jaar volgehouden.

Ik kan daarom met mijn hand op mijn hart zeggen dat HetWeb anders is. Bij ons gaat het er allemaal wat informeler aan toe. Onze bazen worden niet graag met ‘baas’ aangeduid maar liefst bij hun voornaam genoemd. Als je verjaart, wordt er verwacht dat je trakteert. Zelfgebakken brownies, ijsjes, verse limonade, Celebrations, een snoepjespot: wij zijn niet kieskeurig. Qua werken is alles vrij flexibel: we mogen tussen 8 en half 10 beginnen, we mogen telewerken wanneer we dat zouden willen, en het is opvallend dat er veel mensen hier deeltijds werken. Dat kan gewoon. We zitten in centrum Leuven dus onder onze middagpauze kunnen we op een terras gaan zitten, naar de bib of boodschappen doen. Met openbaar vervoer of fiets komen werken wordt zwaar aangemoedigd. Er is/was zelfs een loopclubje voor onder de middag.

Hard aan het werk, want zo zijn we. ©Jonas Denil

Kortom

Ik ben er trots op om voor HetWeb te werken, zeker nu we ook bezig zijn met ‘vergroenen’ (letterlijk en figuurlijk, haha). Wij proberen de wereld mooier te maken, op onze manier. En ik ben blij daar mijn steentje aan te kunnen bijdragen. Ik hoop alleen dat ik nog kan groeien en steentjes kan blijven bijdragen, grote en kleine.

Ik wil nog steeds ooit mijn eigen zaak beginnen met ontbijtjes, lunchkes, thee, allez die dingen, maar ik moet eerst een partner vinden want alleen zie ik dat niet zitten en niemand uit mijn omgeving wil zijn zekerheden opgeven, wat ik natuurlijk wel snap maar het is spijtig 🙂 Hoedanook, wie weet wat de toekomst brengen zal?

Wat doe jij van job, en doe je het graag?