Hoe is het nog met dat hoofd en dat lijf van mij? #4

Het is tegenwoordig een rollercoaster, mijn hoofd, want op sommige momenten (de meeste, dat moet gezegd) gaat het goed en heb ik zelfs energie om mijn badkamer van onder tot boven te schrobben, op andere momenten moet ge mij vooral met rust laten en is het enige wat helpt een boek of een vastpak van het lief. Ik maakte een lijstje met zomerplannen en het lukt me tot nu toe redelijk goed om me eraan te houden, wat voor heel veel rust zorgt in mijn hoofd. Er is al veel tijd geweest om te bloggen, te lezen en voor andere ontspannende activiteiten. Dus go me!

Het lijf

Sporten

Wandelen komt er niet meer zo vaak van, en daar zit het weer voor iets tussen. Ik probeer één keer per week mijn bergschoenen aan te trekken, al is het maar voor een toertje van een uurtje hier in de buurt op mijn berg tijdens mijn middagpauze (wanneer ik thuis werk) of in het weekend.

Onze tienbeurtenkaart bij de fitness is op; het moet de eerste keer in de geschiedenis van de mensheid zijn dat we ze effectief helemaal hebben opgemaakt voor de vervaldatum. We gingen – of probeerden dat toch – elke week naar een spinningles, de enige binnensport die we (allebei) leuk vinden. Het voordeel van zo’n groepsles is dat je gemotiveerd bent om mee te doen – om over de opzwepende muziek nog maar te zwijgen. Tegelijk kan je het op je eigen tempo doen, want je stelt je fietscomputer naar eigen kunnen in.

Mijn voornemen was om te beginnen met lopen zodra de spinninglessen waren afgelopen. Ook al volg ik het allerlichtste loopprogramma en ga ik maar twee keer per week, ik merk dat lopen veel zwaarder is voor mijn lijf: ik voel het achteraf aan mijn rug en ben er zeker 24 uur moe van. Bovendien heb ik overgewicht, wat het lopen er niet bepaald gezonder op maakt volgens mij. Daarom heb ik besloten het drie-vier weken te geven en te kijken hoe het gaat, en dan eventueel terug te keren naar de spinning. Het belangrijkste is dat ik in beweging blijf, niet per se welke sport ik doe. Luister naar het lijf!

Eén keer per week gaan we met een privécoach aan de slag om onze spieren op te bouwen. Dat resulteert in twee à drie dagen spierpijn en een goed gevoel. Ik heb een hekel aan die oefeningetjes, ook al is elke ‘les’ anders dan de vorige en is er voldoende afwisseling en hebben we echt een supertoffe dame als coach. Nope. Ik ben geen fan. En toch hebben we zonet voor nog eens twaalf beurten verlengd 🙂

De rug

Vlak voor onze zomervakantie ben ik even bij mijn kinesist langsgegaan omdat ik weer iets voelde in mijn onderrug. Het blijft een probleem bij mij dat er heel snel melkzuur komt op de spieren van mijn heupen en billen. Na elke sportsessie of bijvoorbeeld wandeling moet ik die er met behulp van een tennisbal en een muur uit masseren. Geen zicht, vermoed ik, maar als ik het niet doe en het melkzuur bouwt op, dan trekt het pijngewijs door naar mijn onderrug en voor ge het weet verschuift daar weer iets dat dan vervolgens gekraakt moet worden, dus ik pas wel op.

Inspanningsastma + hyperventilatie = afzien

In Zwitserland heb ik ongelooflijk veel last gehad van de hoogte. Bij het bergop wandelen moest ik op den duur om de vijf stappen stoppen om naar adem te happen. Mijn hartslag ging niet per se erg hoog, het leek of mijn lijf zei: “Nope. Ge kunt niet harder dan dit. Stopt nu maar gewoon.” Het was niet fijn meer en elke wandeling werd een strijd met mijn lijf. Alsof je een tegenstribbelende kat mee naar boven wilt sleuren, maar dat de kat dan uw longen zijn die zoiets hebben van: “Ik wil gewoon in de zetel liggen en mijn nagels in uw behangpapier drijven; hier heb ik niet voor getekend.”

Op de Illhorn. Een bergtop die ik wél haalde.

Ik heb sinds mijn tienerjaren inspanningsastma wanneer ik op hoogte ben – in België nooit – maar zo erg? Bovendien zou mijn conditie met al het sporten de maanden voorafgaand aan onze vakantie veel beter moeten geweest zijn dan bijvoorbeeld toen we in Nepal waren,  en zelfs daar ging het wandelen (inclusief oververmoeidheid door gebroken en veel te korte nachten) nog een pak beter.
Twee keer ben ik moeten terugkeren zonder de top te halen, iets wat mij nooit eerder overkomen is maar wat tegelijk een overwinning op mezelf was: luisteren naar mijn lichaam en voelen wanneer het genoeg is geweest, en daarnaar handelen. Applaus voor mezelf!

Achteraf bleek – zei zowel de huisarts als de psycholoog – dat ik lijd aan chronische hyperventilatie. De stress heeft zich al die tijd vastgezet op mijn middenrif, dat zich daardoor ging opspannen en dat nu nog altijd doet, waardoor ik te oppervlakkig adem. Combineer dat met inspanningsastma en ge begrijpt waarom bergen gaan beklimmen misschien niet zo’n goed idee was.

Het gewicht

Dat ging sinds en waarschijnlijk dankzij onze immers zeer sportieve vakantie een klein beetje naar beneden zodat mijn BMI weer veilig richting 29 gaat in plaats van over de 30. Ik weet het, nog een lange weg te gaan, maar ik focus mij er niet op. De dagen mét vreetbuien zijn in de minderheid en dat is wat telt.

Bron: Fitbit.

Het bloed

Ik liet in juni nogmaals een staaltje nemen: mijn ijzergehalte is een beetje gezakt tegenover de vorige keer, mijn B12 zit helemaal goed. Na een uiteenzetting van sportdiëtiste Evelien Mertens op VSF besef ik dat ik mijn weekmenu’s met meer aandacht moet gaan opstellen, met meer eiwitten en andere nutriënten erin verwerkt. Als ik nu één deftige maaltijd per dag eet, mag ik al blij zijn… In september plan ik alleszins een nieuwe doktersafspraak, maar ik overweeg om een diëtist te zoeken die gespecialiseerd is of alleszins kennis heeft over plantaardig eten. Later, als er terug wat ruimte is in mijn hoofd.

Het hoofd

Er zijn periodes dat het goed gaat, of dat ik kan doen alsof, tegenover mezelf en de buitenwereld. Er zijn momenten – een avond, een uur, korte stukjes alleszins, het is niet meer constant – dat ik ergens in een hoekje wil wegkruipen omdat de stress door mijn lijf giert. Om pietluttigheden als vertrekken op een weekendje Gent, bijvoorbeeld. Of omdat er vrienden komen eten en ik niet weet wat klaarmaken. Dan stormt het in mijn hoofd en kan ik niet meer logisch nadenken, enkel rondrennen als een kieken zonder kop.

De stress die gaat niet meer weg. Chronische stress ligt altijd op de loer. Dat weet ik nu, maar samen met mijn psycholoog ga ik er wat aan doen. Binnenkort heb ik mijn eerste sessie ‘stress release exercise’ (of hoe ze het overal ook noemen) en ik weet niet goed wat ik daarvan moet verwachten, maar al mijn hoop is erop gericht.

Stress kan zoveel kapotmaken. Mijn hoofd, mijn lijf, mijn emoties, mijn relaties: alles lijdt eronder. Het is moeilijk om aan mensen duidelijk te maken, zelfs aan degenen die u graag zien, dat je het écht niet ziet zitten om net dat weekend op weekend te gaan omdat je het weekend erna al weg bent, hoe leuk dat allemaal ook is. Of dat je niet kan komen naar een verjaardagsfeestje omdat je de dag voordien een hele dag met verschillende groepen van mensen hebt doorgebracht en je sociale emmertje efkes overloopt. Of dat je pas over drie weken kan afspreken omdat je hoofd niet meer dan één date per (werk)week aankan. Of eender wanneer je ergens ‘nee’ op moet zeggen. Het ligt niet aan u, het ligt aan mij. Ik moet grenzen stellen, en ik vermoed dat ikzelf daar meer last van ondervind dan mijn omgeving.

©GoAnnelies

Dus ja, over het algemeen gaat het beter met mij dan in de vorige update, maar ik heb nog een lange weg te gaan voor mijn leven niet meer aanvoelt als een constante strijd tegen de stress. Voor alle effecten (fysiek en mentaal) van de stressimpact op mijn lijf en hoofd verdwenen zullen zijn. The only way is up, dat moet ik blijven geloven. Maar ik weet nu ook dat het heel snel weer bergaf kan gaan. Het leven is geen rechte lijn, maar een golvende. Gelukkig eigenlijk.

En hoe is het met jou?