Op weg naar een vegan eetpatroon #5: vegan op vakantie en comfortabele grenzen

Er zijn een paar maanden voorbijgegaan sinds mijn vorige post over mijn nieuwe eetgewoontes. Hoe gaat het daarmee, vraagt u zich ongetwijfeld af? Spoiler alert: intussen ben ik een half jaar trotse vegetariër. Jaja laat dat vuurwerk maar knallen!

Vegetariër of veganist?

De laatste maanden heb ik me redelijk goed gesettled binnen mijn eigen grenzen. Ik ben een vegetariër die zoveel mogelijk vegan eet. 100% vegan zie ik me nooit doen, want vooral buitenshuis stuit je op veel onbegrip en er zijn plekken waar ze dat woord niet kennen of niet willen horen. Ik wil niet de moeilijke zijn, en voor mij voelt het goed zo.

Er zijn een paar dingen of noem ze richtlijnen zo je wil, die gaandeweg zijn gegroeid en waar ik me goed bij voel.

Ik drink enkel plantaardige melk. Ik gebruik kokosdrink of rijstmelk voor bechamelsaus, havermelk of bijvoorbeeld amandelmelk voor smoothies. Als er buitenshuis geen chocomelk is zonder dierlijke melk, dan drink ik wel iets anders. Zo simpel is het.
Voor het geval iemand komt aanzetten met het argument dat soja- of notenmelk net minder duurzaam is dan koemelk: Oxford deed een onderzoek naar de duurzaamheid van de verschillende plantaardige melksoorten, en hun bevindingen werden door de Volkskrant hier samengevat.

Tijd voor een chocolademilkshake!

Ik koop altijd plantaardig brood. Dat is niet eens zo moeilijk, want dat vind je zelfs in de Carrefour. De Colruyt is dan weer een tikje tegendraadser; daar zit meestal iets van weipoeder in (een restant van een restant van melk).

Thuis eet ik zoveel mogelijk vegan. Zo één keer per week sluipt er toch kaas in mijn keuken, om het lief content te houden (die trouwens nog altijd op tijd en stond zijn stukje vlees krijgt, no worries). In de meeste gevallen zoek ik een plantaardig alternatief voor de kaas, en de lijn van Violife heeft superlekkere ‘Parmezaan’, smeersel met kruiden en een soort feta. Meer heeft een mens niet nodig, toch?

Vegan curry met een shitload aan groentjes en this view. ❤

Mijn bokes besmeer ik met plantaardige choco. Ook niet zo moeilijk, want ook te vinden in de Carrefour en naar het schijnt ook in de iets grotere Colruyt. Bovendien is die ongeveer tienduizend keer smaakvoller dan Nutella. Je proeft dat er effectief hazelnoten in zitten.

Ik ben gestopt met zomaar ijsjes eten. De laatste witte Magnum at ik tijdens De Grote Hittegolf – Geweetwel Toen Het 72 Jaar Oude Hitterecord Werd Verbroken – en het is toen dat ik mijn besluit nam. Er zijn genoeg vegan opties: Alpro heeft heel wat schepijs, veel sorbetsoorten zijn plantaardig, er zijn waterijsjes en dan zijn er nog de vegan Magnums. Bovendien ben ik over het algemeen niet zo’n ijsjeseter, behalve als het dertig graden is.

“Ge proeft het verschil niet.” Quote van het lief.

Koken met sojaboter en plantaardige oliën. Niet moeilijk want ik kookte voordien al vooral met olijfolie. Om champignons of een groenteburger te bakken, gebruik ik de sojaboter van Alpro. Good stuff. Als ik al eens boter op mijn brood smeer, kies ik ook voor Alpro.

Enkel nog plantaardige chips? Dat is mijn volgende stap. Ook daar heb ik de voorbije maanden veel heel gewone smaken ontdekt die plantaardig zijn: de gezouten van Lays, de bolognese van Croky, de sweet chili van Doritos, de paprikanootjes van Duyvis… O, en popcorn niet te vergeten! Het moet allemaal niet zo moeilijk zijn he? Ik ben extra blij als ik een smaakje ontdek dat plantaardig is, want dan geniet ik er extra van…

Zin in vlees?

Nope.

Oké nee ik lieg. Een beetje. Toen we in een piepkleine wijnbar te Nancy een planche mixte bestelden, ge kent dat wel een houten plank met kaas en vlees, had ik het even moeilijk. Normaal eet ik van zo’n plankjes vooral het vlees op, omdat de (harde) kazen zwaar op mijn maag vallen. En de vleesjes die er dan opliggen, waren ook nog eens mijn favorieten: gerookte ham en een pittige salami…
Dat was vroeger, dus. Nu moest ik mij keihard focussen op het ene stukje zachte kaas dat erbij lag. En het brood. En een augurk. Gelukkig was er lekkere cremant bij.

Zo veel vlees, zo weinig kaas.

Maar weet ge, als ik dan denk aan de filmpjes over slachthuizen, dan is mijn goesting in vlees rap over.

Uit eten

Wanneer we uit eten gaan, doe ik niet meer de moeite om te vragen naar een vegan menu. Nope. De laatste keer dat ik dat probeerde, kreeg ik toch roomtoestanden geserveerd, want niet iedereen weet wat er wel en niet kan bij plantaardig koken dus denk ik: why bother. De keer daarvoor een hele preek over hoe vegans toch zo arrogant waren (al had ik alle begrip voor hun verhaal). Dus. Opnieuw: ik wil niet de moeilijke zijn, dus tegenwoordig ben ik al superblij met een gevarieerd vegetarisch menu. Nog blijer wanneer we bij vrienden gaan eten die speciaal een gerecht zoeken waarbij het vlees apart gebakken kan worden. Zoveel hartjes voor alle moeite!

Schuldgevoel?

Ja, soms wel, dat geef ik toe. Als ik weer eens lees over een schandaal van mishandelde koeien, of toen de varkenstransporten tijdens de hittegolf gewoon doorgingen. Dat doet pijn. Maar dan denk ik: ik draag mijn steentje bij. Als iedereen het zo ver dreef, zou er niet zo veel vraag zijn naar spek en biefstukken dat ze de transporten tijdens een hittegolf niet eventjes konden stilleggen.

Ik denk nog steeds: elk steentje dat iemand bijdraagt, is een steentje en aan het einde van de rit misschien één beest minder dat naar de slachtbank moet.

Vegan in Zwitserland?

Ik had een curverbak vol eten meegenomen naar Zwitserland: kikkererwten, rode bonen, zwarte bonen, plantaardige wraps, volkorenrijst, volkorenpasta, havermelk, geweetwel. Powerfood voor vegans zodat ik den berg zou opgeraken. (Verrassend genoeg hadden ze in de dorpssupermarkt drie verschillende soorten plantaardige melkjes!) Goeie voornemens dus, maar ter plaatse gingen we de helft van de tijd uit eten. En vegetarisch in de bergen wil zeggen als ge geluk hebt sla, met kaas. Veel kaas. Kaasfondue, croûte au fromage, raclette, geitenkaas (veel geitenkaas)… Het kwam mijn oren uit, na tien dagen.

Kaasfondue. Need I say more?

Kaasplankje.

Nog meer kaas: slaatje geitenkaas op z’n Zwitsers.

Ik had geen idee of het brood uit de supermarkt vegan was, en ik had geen goesting om in mijn Frans-met-steeds-maar-haar-op te moeten gaan vragen of er brood was zonder melk in. Mijn geweldige plantaardige choco had ik wel mee, en vegan havermoutkoekjes voor extra power onderweg. We aten redelijk wat fruit, en als ik me goed herinner exact één keer een volledig vegan bordje: een curry met veeeeellll groentjes. En of dat smaakte!!

En verder…

Dus we gaan rustig door. Ik eet nog steeds Côte d’Or melkchocolade. Een stukje blauwe-schimmelkaas als ik de kans krijg, of kaasfondue een paar keer per jaar. Ik drink alcohol – daarvan weet je nooit of het vegan is. Op kleren en dergelijke let ik allemaal niet. Een vegan levensstijl wil trouwens niet altijd ‘goed voor het milieu’ zeggen: zijn Adidas van kunststof, gemaakt door kinderen aan de andere kant van de wereld, beter dan een laarsje van gerecycleerd leder? Ik vind dat voer voor discussie, maar eigenlijk niet iets waar ik momenteel over wil nadenken. Schoenen genoeg voorlopig trouwens 😉

Mijn favoriete vegan bordje van de voorbije maanden: erwtjes, boontjes, gebakken patatjes en courgette. Alles uit de moestuin!

Binnenkort

…is het Vegan Summer Fest in Gent! Een event waar ik al weken naar uitkijk. All the food… en nergens moeten vragen of iets vegan is, want álles dat je daar kan krijgen, is plantaardig! Hoe zot is dat! Can’t wait…

At jij al eens vegan? Wil je er graag meer over weten? Vraag gerust!