Hoe is het nog met dat hoofd en dat lijf van mij? #2

Omdat ik het beu ben om constant moe te zijn en te worstelen met mijn lijf, ga ik in 2019 mijn gezondheid wat beter in de gaten houden. Heb ik besloten. Zowel de mentale als de fysieke, want die twee zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Februari was een lange maand.  Ik weet het, er was veel zon, maar niet in mijn hoofd. In maart had ik even een opflakkering; de vitamine-D-supplementen lijken hun werk te beginnen doen…

De rug (en de rest van het lijf)

Na het kraken van mijn rug in januari moet ik nog steeds heel erg op mijn houding letten. Te lang ‘ingezakt’ zitten wordt afgestraft en een hele dag aan een bureau zitten is soms een beproeving; een middagwandeling of regelmatig eens rechtstaan en naar de keuken lopen kan dan helpen. Braaf mijn oefeningen doen, zoals ik me in de vorige post nog voornam, is helaas niet zo vaak gelukt. Het is vooral een kwestie van plannen, merk ik.

In de eerste week van maart liet ik een bloedstaaltje afnemen bij de huisarts, want intussen was ik immers al bijna drie maanden vegetariër-die-grotendeels-vegan-eet. Mijn B12-waarden blijven stabiel (298 voor de geïnteresseerden) en na de dip van vorige zomer (18) is mijn ijzer in geen jaar meer zo hoog geweest (184). Ik bleek een vitamine-D-tekort te hebben, maar welke Belg heeft dat ’s winters niet?

Mijn BMI tikte eventjes de 30 aan, dat was een heel zwart moment in februari. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat meer sporten me ervan zou weerhouden te (veel te) snoepen, en omgekeerd, maar krijg dat maar eens aan mijn hoofd uitgelegd.

Hartslag in rust. Bron: Fitbit.

Mijn hartslag zakte naar 68 in rust! Daar was ik heel erg blij mee. Maar door vanalles en nog wat aan mijn hoofd steeg het wel weer opnieuw naar 75. Tja.

Het hoofd & slapen

Ik vrees dat er ook daar weinig verandering merkbaar is. Zo ongeveer één keer per week/tien dagen heb ik een slapeloze nacht, dat ik zo rond 2-3am wakker word en pas tegen 5-6am weer in slaap sukkel. Dat hoort er al jaren bij en verontrust me op zich niet, maar ook de andere nachten haal ik zelden 7 uur slaap. Ik word ’s morgens wakker door het licht dat door een kier in het raam naar binnen schijnt en het vogelkoor dat losbarst; terug in slaap vallen lukt dan zelden. ’s Winters kon ik in ’t weekend nog eens tot 8 of zelfs 9 uur uitslapen, o heilig lange nachten, maar dat is nu dus gedaan. Wanneer ik vroeger ga slapen, word ik ook vroeger wakker, dus voorlopig laat ik het maar zo.

Nachtelijke leessessies.

De voorbije weken stond ons sociaal leven op een zeer laag pitje. Zo laag zelfs, dat ik mij in het weekend af en toe begon te vervelen. Dat we zelfs spontaan naar His Hometown zijn gereden om zijn zieke bomma te gaan bezoeken. Dat het opruimen vlot ging. Dat ik veel te veel geNetflixt heb. Dat ik een verhaal heb afgewerkt waaraan ik al een paar maanden aan het schrijven was, en dat op een bepaald moment mijn hoofd zodanig beheerste dat ik er stress van kreeg, en dat is nooit goed, dus ik ben blij dat het af is, al is het einde redelijk onbevredigend en sluit ik niet uit dat het nog serieus zal bijgewerkt worden, maar ik moet er efkes niks meer van weten. (En ben alweer aan een nieuw verhaal begonnen. Lalala.)

Ik merk dat bij bingewatchen de beelden door mijn hoofd blijven spoken als ik uren aan een stuk heb liggen series kijken. Mijn hoofd moet ook dat blijkbaar verwerkt krijgen en als ik een godganse dag niks anders doe, dan heeft het daar niet de kans voor.
Het is alleszins moeilijk om mijn hoofd rustig te krijgen dezer dagen. Wandelen durft al eens helpen, maar verder slaag ik er zelfs niet in om me in een boek te verliezen (en efkes echt aan niks anders te kunnen denken). Echt ontspannen lukt me vooralsnog niet.

Maar dus, ik heb me zeer netjes aan mijn regel van slechts twee afspraken per week gehouden. Toen we bijvoorbeeld een weekend met vrienden weggingen, heb ik de afspraak die twee dagen later stond gepland, vriendelijk geweigerd. Toen een vriendin om een date vroeg nog diezelfde week (en er al twee afspraken stonden), heb ik haar een datum in de week nadien voorgesteld. Ik durf vaker nee zeggen, en dat is goed.

Eten

Zwijgt me ervan. De hoofdmaaltijden gaan goed, zolang ik in het weekend mezelf dwing tot mealprepping. Als ik op een werkdag thuis kom en een maaltijd from scratch moet beginnen maken, ontploft mijn hoofd nét niet en wordt er veel te vaak naar pizza of frieten gegrepen in de plaats. Ik heb twee keer op een zondag groentjes staan snijden en soep staan  maken, en in de week die daarop volgde hebben we redelijk gezond gegeten. Toeval? I think not. Mealprepping for the win! Spijtig dat onze maaltijdbox op maandag wordt geleverd… maar die laat ik nu nog maar één keer per maand komen, zodat we afwisseling hebben en nieuwe inspiratie voor toekomstige weekmenu’s.
Vreetbuien komen nog zelden voor (pakt één keer per week) en dat is alvast een serieuze verbetering ten opzichte van januari, maar ik snoep te veel. Ook dat gaat met ups en downs; zolang ik iets om handen heb, denk ik zelfs niet aan snoepen.

Kookzondagen for the win!

Beweging

Door het stormweer in maart stond fietsen op een laag pitje, want ik heb maar weinig motivatie nodig om mee te gaan met het lief in zijn warme, droge, comfortabele auto. Het slechte weer hield ons ook in het weekend binnen, al was dat een flauw excuus want het was regelmatig droog genoeg voor een (korte) wandeling maar bon. Excuses zoeken daar zijn wij goed in.

Dus: de voornemens

• Ten eerste: een afspraak maken bij de kinesist.
• Ten tweede: binnenkort gaan we op kennigsmakingsgesprek bij een personal coach. Die moet ons fit krijgen, met als doel onze Alpenvakantie komende zomer.
• Ten derde: 10.000 stappen. Omdat Fitbit in zijn weekly reports de nadruk legt op de dagen dat er 10.000 stappen worden gezet en dat aantal tegenwoordig op nu ja één vinger te tellen is, besloot ik dat daar dringend actie nodig was. 4 dagen per week zou me dat toch wel moeten lukken, zeker nu het na het werk nog licht is.
• Ten vierde: blijven met de fiets naar het werk gaan, mijn oefeningetjes doen en zo over het algemeen meer bewegen.
• Ten vijfde: tv-loze dagen en avonden inlassen. Ik weet nog niet hoe veel dagen realistisch zou zijn, dus dat wacht ik even af.

’t Moet eens gedaan zijn om op mijn lui gat te zitten!