Over “Wacht er maar niet te lang mee!” en andere dooddoeners wanneer je zegt dat je nog niet aan kinderen wil beginnen terwijl je eigenlijk bedoelt dat je er nooit aan wil beginnen maar dat niet durft te zeggen want dat wordt niet aanvaard door de maatschappij.

Ik heb geen kinderwens. Nooit gehad. Ik ben nog maar net de dertig gepasseerd en de vraag die regelmatig blijft opduiken – bij ontmoetingen met nieuwe mensen, op familiefeesten, in mijn hoofd, in serieuze gesprekken met vrienden – is: “Wil je ooit kinderen?”

Het lief en ik leerden elkaar op vrij jonge leeftijd kennen: hij studeerde zelfs nog, dus de eerste jaren lieten mensen ons met rust. Ik denk dat iedereen opgelucht was dat ik eindelijk eens een lief had 🙂 Toch kreeg ik de vraag of ik ooit kinderen wou al voor die tijd, toen ik nog een happy single was. Want ja ik ben een vrouw en vrouwen zijn nu eenmaal gemaakt om kinderen op de wereld te zetten, toch? Wanneer ik dan “nee” zei, was de reactie steevast:

“Als je de ware ontmoet, verandert dat wel.”

Ik durf hopen dat het lief voor mij de ware is, tja, anders was ik ook niet met hem getrouwd, natuurlijk. En kijk, vooralsnog is mijn mening niet veranderd. Een vrij debiele uitspraak dus.

Tot het lief begon met werken waren we redelijk gerust, maar toen de familie doorhad dat wij nog niet direct uit elkaar zouden gaan en het dus niet zomaar een kalverliefde was, kwamen de vragen. In verschillende formats, tinten van subtiliteit en gradaties van naïef enthousiasme, en in de overtuiging immers dat het er ooit effectief van zou komen: “En wanneer beginnen jullie aan kinderen?” en nog voor ge dan kunt reageren, volgt er al: “Wacht er maar niet te lang mee!”

In de voorbije jaren, als ik durfde aangeven dat wij (nog) geen kinderwens hadden, werd er eens raar gekeken, van onderwerp veranderd en slechts zelden doorgevraagd want zoiets raars, wat moest men daarmee zeg?

“Het zal nog wel komen! Uw biologische klok zal wel beginnen te tikken.”

Hoe vaak heb ik dat niet horen zeggen? Alsof ik niet méér ben dan een tikkende tijdbom. We zijn intussen bijna elf jaar samen en vier maanden getrouwd, en de vragen zijn geminderd maar blijven nog steeds komen, want nog steeds zijn er mensen die de hoop niet opgeven of het abnormaal vinden dat wij geen kinderen nemen. Ik weet niet welk van de twee het is maar ik vind het verschrikkelijk.
Niet om de vraag van kennissen te krijgen, of verre familie; I don’t care. Zij weten niet beter, laat ze maar vragen. Maar als ik de vraag van mensen krijg die dichter bij me staan, dan voel ik me incompleet. Onvoltooid. Mislukt. Geen echte vrouw. Want zo lijkt het dan he? Dat je geen echte vrouw bent als je niet ook moeder wil worden.

Ik ben gefaald als vrouw, als mens, als dochter en als kleindochter door me niet te willen voortplanten.

De vraag die automatisch volgt is: “Waarom niet?” Het liefst van al zou ik die vraag terug in hun gezicht willen smijten: “Waarom jullie wel?” Maar dat wordt dan weer beschouwd als onbeleefd. Terwijl “Waarom niet” net zo persoonlijk en soms zelfs redelijk aanvallend is want wie weet is het koppel aan wie je die vraag stelt al twee jaar bezig met ivf. Laat een mens eens gewoon met rust met al uw verwachtingen, weet ge?

En als we dan een antwoord hebben gemompeld – of soms wordt de “Waarom niet” ook gewoon overgeslagen want wie interesseert zich daarin – dan volgt er steevast: “Dat komt nog wel. Ge verandert wel van idee. Ge hebt nog veel tijd.”

Intussen ben ik 32 en begint de hoop in mijn omgeving af te nemen, want voor mij als vrouw is er natuurlijk een deadline. Er gaat een dag komen dat ik geen tijd meer heb, en dat het nu of nooit is. Voor het lief ligt dat anders want mannen kunnen in theorie nog tot aan hun dood kinderen verwekken. Lekker handig: hij kan het vraagstuk op de lange baan blijven schuiven. Uiteraard ben ik doodsbang dat het lief op een dag van idee gaat veranderen, want dat zou het einde van ons huwelijk betekenen als ik op dat moment nog steeds geen kinderen wil, of ze intussen niet meer kan krijgen. Dát is één van mijn grootste angsten, want uiteraard wil ik mijn echtgenoot niet kwijt.

Ik dacht heel lang dat ik zo’n beetje de uitzondering op de regel was. Dat ik een abnormale vrouw was. Want de meeste vrouwen in mijn omgeving willen kinderen, en begonnen die op den duur ook te krijgen. Eén vriendin is dezelfde mening toegedaan als ik, en gek genoeg kreeg ik er onlangs een vriendin bij die eveneens geen kinderen wil. (En ook niet wil trouwen. Niks moet!) Online blijkt het minder en minder een taboe te worden, en dat vind ik fijn om te lezen: I’m not alone.

Nu ook de eerste vrouwen in de vriendenkring van het lief zwanger zijn, vind ik dat best wel spannend: die baby’s gaan sowieso deel gaan uitmaken van onze jaarlijkse vriendenweekends, van onze levens in meer of mindere mate, en ik vraag me af hoe dat alles gaat veranderen. Want dat alles gaat veranderen, staat vast: tijdens het vorige vriendenweekend ging het de helft van de tijd over baby’s en zwangerschap en kinderen, en de andere helft van de tijd over huizen bouwen (want daar is de andere helft van de groep mee bezig). Ja kijk: waar het hart van vol is, loopt de mond van over, toch?
Met mijn eigen vriendinnen is de transitie redelijk goed gegaan, in die zin: ja ik zie hen minder, ja het gaat wel eens over baby’s, ja er moet meer geregeld en gepland worden voor er een date kan worden vastgelegd, maar het is de kwaliteit die telt, en niet de kwantiteit.

Ik ben trouwens geen kinderhater – dat is absoluut niet zo. Ge moet mij geen baby in mijn handen duwen, nee, maar van mij zijn die kinderen altijd welkom en ik vind een uitstapje met kinderen erbij zelfs leuk: zo gingen we met de stiefbroertjes van het lief, en later ook eens met zijn halfzus, naar een dierentuin, en dan beleef je alles toch anders dan wanneer je er als volwassene op jezelf naartoe gaat. Door de ogen van een kind is alles nog nieuw en wauw en oooo.

Het is een heel chaotisch postje geworden, dat ik uiteindelijk zelfs in twee heb gesplitst (het vervolg komt er later aan!) maar eentje dat al lang ligt te broeien. Ik ben al lang zeker dat ik geen kinderen wil, maar dat wil niet zeggen dat ik niet regelmatig even stilsta en me afvraag: “Zijn we nog steeds zeker? Ja? Oké, dan gaan we door zoals we bezig zijn.”

Dus de twijfel zal altijd wel ergens blijven knagen, net omwille van dat typische huisje-boompje-kindje-maatschappijbeeld. Wie kan over zo’n grote levensvraag ooit 100% zeker zijn? Wie kan mij zeggen of ik er niet ooit spijt van ga krijgen, wat ik ook kies?

Hoe heb jij de beslissing gemaakt – of wist jij direct: ik wil er (geen)?