Waarom ik stiekem veganist wil worden

Er zijn het afgelopen jaar verschillende schokkende beelden te zien geweest in de media over de soms gruwelijke toestanden in slachthuizen. Ik heb altijd heel bewust – en u waarschijnlijk ook – het bekijken van die filmpjes vermeden. Want door ze niet te zien, gebeurde het ook niet echt; ofte de kop-in-‘t-zand-methode. Laat mij maar lekker verder mijn biefstukske eten, een ander moet het maar gaan oplossen. Zoiets.

Maar toen er in september een clandestien gemaakte video uit een slachthuis van Tielt werd gepubliceerd, dacht ik: “Leen kind, ge wéét dat er foute dingen gebeuren met het gemiddeld stukje vlees op uw bord. Sluit er uw ogen niet voor en check eens out waar daar nu echt aan de hand is.” Dus ik keek:

!function(t,e){var n=document.querySelector(“#”+t);if(!n){return}n.addEventListener(“load”,function(){var t=n.getAttribute(“data-medialaan-embed”);n.contentWindow.postMessage(JSON.stringify([“initWithConfig”,t]),”*”)});n.src=e}(‘medialaanEmbed1513622041957’, ‘https://player.medialaancdn.be/embed-stable/min-embed/embed.html’)

Voor de gevoelige zieltjes die liever niet kijken, alle begrip. In het filmpje zie je hoe weerbarstige koeien geslagen worden en elektrische schokken krijgen toegediend op plaatsen waar u of ik dat ook niet zouden willen, om hen vooruit te doen lopen richting slachtbank. Op de achtergrond constant angstig geloei en even later zie je waarom: de verdoving gebeurt niet altijd even grondig en zo worden verschillende koeien half verdoofd opgetakeld om de keel opengesneden te worden, hun doodsangst echoënd tussen de betonnen muren.

Ik heb tranen met tuiten gehuild. Ik weet wel dat het er niet in ieder slachthuis zo aan toegaat – enfin, dat hoop ik toch – maar zovéél miserie alleen zodat ik mijn tomatensaus met gehakt kan opvullen? Als je een mens niet zo mag behandelen, waarom een dier dan wél? De daaropvolgende dagen kreeg ik geen hap vlees meer naar binnen; zelfs op restaurant koos ik voor het onbekende van een vegetarische menu.

Enkele weken later zag ik de reportage van Cathérine Moerkerke over haar undercover actie met Animal Rights. (Je kan de uitzending spijtig genoeg niet meer online bekijken.) De organisatie dringt onder andere binnen in een kippenkwekerij waar de kippen in complete duisternis proberen te overleven; ze zitten op leggers van een paar verdiepingen hoog en hebben zo weinig ruimte dat ze elkaar vertrappelen, plat duwen en kaal plukken.
Ik was compleet gedegouteerd. Door mezelf en door de maatschappij waarin wij leven die dit mogelijk en zelfs nodig maakt.

De actie Easy Vegan kwam dan ook als geroepen en maakte me nog enthousiaster om zonder dierlijke producten te koken. Ook nadien was ik terug gemotiveerd om onze weekmenu voor minstens de helft vegetarisch te houden – want het lief heeft wel moeite met mijn ‘speciaal gedoe’ dus moet ik de kerk in het midden houden. Wanneer ik vlees klaarmaak, gebruik ik enkel en alleen dat van deeleenkoe.be. Die dieren hebben een goed leven gehad in de open lucht én worden gegarandeerd verdoofd geslacht. Dat stelt mij een beetje gerust. Dit is mijn compromis tegen het dierenleed. Buitenshuis, wanneer ik niet voor een biologische of vegetarische optie kan gaan, ga ik ook niet moeilijk doen want ik weet hoe irritant al die verschillende eetvoorkeuren voor de gastheer en gastvrouw zijn. Ik ben niet graag ‘die moeilijke’. En voorlopig is het goed zo, voor mij.

Eet jij veel vlees en lig jij er wakker van waar het vandaan komt?