Gouden randjes #4

Een weekendje aan zee met de schoonfamilie. De zeelucht, een wandeling in het Zwin, knalroze pumps en een gigantische wafel met een evenredig grote toef slagroom bij Silversand op de dijk in Blankenberge.

Een Minions-marathon houden samen met mijn tante en neefje, inclusief compleet snoepbuffet en onze verzameling knuffel-Minions, en daar geweldig van genieten.

In de bergen zijn. Tien lange, heerlijke dagen van me nergens wat van moeten aantrekken, alleen maar eten, wandelen, lezen en slapen. Van de hele dag buiten, in de natuur zijn. Dingen doen waarvan ik dacht dat ik ze niet (meer) ging kunnen, zoals een bergtop beklimmen en via een steil bergpad over een smalle bergkam manoeuvreren met een serieus ademtekort en toch wel een ietsie beetje hoogtevrees. Voor het eerst in tien jaar een deftige Wienerschnitzel eten, en Kaiserschmarren op het zonovergroten terras van een berghut.

Een gestolen uurtje met mijn familie. Mijn tante was met mijn neefje en nichtje naar de nieuwe Minions-film gaan kijken en ze zouden daarna iets gaan eten bij de Quick, net rond de tijd dat ik klaar was met werken. Ze had niets tegen de kinderen gezegd en die waren zo oprecht blij om mij daar plots te zien staan, dat mijn hart ervan opzwol. Toen mijn nichtje dan ook nog eens liet vallen hoe gezellig ze het vond zo met z’n allen, bleef er niets anders over van mij dan een plasje smeltwater onder de barkruk.

Het concert van U2 in Brussel. Tot dan was ik niet echt enthousiast over hun muziek, want ik kende natuurlijk hun eigentijdse hits van de radio, maar muziek uit de jaren 80 dat maken ze heden ten dage niet meer. In de weken vooraf luisterde ik dikwijls naar The Joshua Tree, het inmiddels dertig jaar oude album waarrond de show zou draaien. En hoe vaker ik de nummers hoorde, hoe beter ik ze ging vinden. Vooral die met de gitaarsolo’s van The Edge. En Bono, hoewel zijn stem niet zo mijn ding is, zong met zoveel passie! Tijdens de show was de geluidskwaliteit, met al het beton van de tribunes, niet bijster goed te noemen waardoor de bindteksten maar wat om ons heen waaiden, en ons zicht op het scherm was beperkt tot euhm amper iets, maar man, die gitaar. DIE GITAAR!

Die ochtend op de bus. Het is er tegenwoordig heerlijk rustig, zonder schoolgrut, dus de discussie die enkele zetels achter mij werd gevoerd, was duidelijk te horen: een oudere man (mét snor, zag ik bij het afstappen) en een jonge zwarte vrouw die expres tegenover hem was komen zitten omdat hij kloeg dat zij aan het praten was (in haar telefoon, vermoedelijk), want ja, praten op de bus, dat mág toch niet?! Hij schold haar uit, het klonk alsof hij zou gaan spuwen, beschuldigde haar ervan een ‘leefloner’ te zijn, “ga terug naar waar ge vandaan komt” en “zwette koei“, ik zonk door de grond van plaatsvervangende schaamte en was er bijna tussengekomen, hoewel zou ik het gedurfd hebben?, maar de vrouw kon flink van zich afbijten in grammaticaal perfect Nederlands, dat had Snormans duidelijk niet voelen aankomen, ze boorde hem gewoon de grond in tot hij zelfs niet meer pruttelde. Dat ze elke dag hard werkte voor haar geld, trots was op haar huidskleur, een Bélg was, en niet van plan om weg te gaan. Bijna was ik opgestaan om haar een vuistje te geven, en de man mijn vuilste blik. Maar ik stapte met een glimlach van de bus. Lang leve pittige vrouwen!

Tomaten. Tomaten, tomaten, tomaten. Vind het zo leuk om mijn eigen tomaten te kunnen eten uit de tuin! O, en onverwacht een bloemkool, want ik had de hoop op bloemkolen al opgegeven – veel blad, weinig bloem – en toen was-ie daar ineens. Een tweede diepvries om op te vullen, ook zeer blij mee.

Al veel tijd gehad om te lezen dit jaar. Momenteel ben ik bezig in het 53e boek (White Teeth van Zadie Smith) en het 54e boek (Congo, een geschiedenis, eentje waar ik af en toe een stukje in lees). Daarmee heb ik mijn goal van 52 boeken dit jaar al gehaald!

Welke leuke dingen wil jij onthouden?