40voor40: knuffel eens een boom

Het stond al een hele tijd op mijn 40voor40-lijst, omdat het me fascineerde: een boom knuffelen.

Waarom zou ge dat nu doen? Is dat niet een beetje te zweverig? Wat als iemand u bezig ziet?

De boom van mijn keuze

Ik wilde per se een ‘speciale’ boom knuffelen: eentje waarvan er geen veertienhonderd in een bos te vinden zijn, eentje die bij voorkeur al een paar eeuwen geschiedenis te slikken had gekregen – ’t mocht allemaal niet te gewoontjes zijn.

Afgelopen herfst maakten we een boswandeling, enfin, we maken wel méér boswandelingen maar deze was er eentje met een gouden randje: een staalblauwe hemel, een in vijftig tinten rood, geel en groen gekleurd bladerdek, rugzak om mijn schouders, frisse boslucht in de longen, warm zonnetje op de blote armen – zei ik al dat de herfst mijn favorietste seizoen is?

Het leek me de ideale gelegenheid om een boom te knuffelen. Geen speciale, maar wel in mijn favoriet bos. Hiertussen staat mijn uitverkoren knuffelboom:

En hier is ‘m:

En jep daar ben ik dan, er tegen geplakt in een stevige knuffel!

Een boom knuffelen: dat was het dan.

Ik moet zeggen: eerst was het een beetje raar. Dat het lief erbij stond te kijken en te fronsen en te zuchten omdat hij wou verder wandelen en het hele gedoe niet snapte (who can blame him), hielp er niet echt aan.
Eenmaal de obligatoire fotosessie achter de rug (pics or it didn’t happen!) focuste ik me op mezelf en de boom.

De ruwe schors, verfrissend koel op mijn blote huid. Mijn oor ertegen, luisteren: hoe lang stond die boom daar al, wat heeft hij niet allemaal gezien en gehoord, zoveel leven dat door zijn aders of nou ja hout? stroomt. En… rust. Stilte rond mij, het geruis van blaadjes, het lief die zijn keel schraapt, maar verder niks, geen verkeer, geen vliegtuigen, geen andere mensen.

Stilstaan bij het hier en nu, we doen wij dat veel te weinig.

Ik tsjoepte nog een afgevallen aandenken mee aan mijn beuk:

Deed jij al eens van bomen knuffelen?

Advertentie